Ρώσικη ρουλέτα

Ένταση στην κοινοβουλευτική ομάδα ΣΥΡΙΖΑ, τελεσίγραφα από την Αριστερή Πλατφόρμα, προτάσεις διεξόδου/ συμβιβασμού από τους 5, επαναστατικές κορώνες από Κατρουγκαλο και Πουλάκη, πρόσκληση ρήξης από Λαφαζανη, ψευτοπαλληκαρισμοι από Στρατουληδες, Σακοράφες και Σια, πανικός στα ΜΜΕ, σενάρια εκλογών στα καφενεία και τα τηλεοπτικά πάνελ, υπογραφές για έκτακτες συνεδριάσεις ΚΟ πέραν έκτακτων Eurogroup… Συγγνώμη... μόνον εγώ έχω την αίσθηση ότι παίζουμε ρωσική ρουλέτα;

Το δράμα μου, όπως και πολλών συμπολιτών μου, είναι ότι δεν εμπιστεύομαι ούτε στο ελάχιστο την ελληνική κυβέρνηση και αντιλαμβάνομαι πλήρως την έλλειψη περιθωρίων ελιγμών από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Δυστυχώς πέραν της τραγικής, αν όχι επιπόλαιας, οικονομικής διπλωματίας των Τσυριζανελ -το Τ ενδεδειγμένο, στις τσιριδες μανούλες, στην κατάθεση προτάσεων πολλάκις μετεξεταστέοι-, η πολιτική τους αναξιοπιστία χτύπησε κόκκινο. Και για να το θέσω πιο ωμά: πρέπει να είμαι σαν την πάπια, ήρεμη στην επιφάνεια, τρελή κάτω από το νερό, όταν το παρόν μου -ποιο μέλλον; Αυτό έχει τορπιλιστεί, χαθεί για τη γενιά μου, ας σωθεί έστω αυτή των αδερφών μου διάολε- εξαρτάται από παλιμπαιδιζοντες χάριν του ιδεολογήματος 65δες που ακόμα ονειρεύονται την επανάσταση κι έναν 40ρη που τύφλα να 'χουν οι 80δες; Η Ραχήλ δηλαδή με την Φρειδερίκω της Βουλής θα κληθούν να αποφασίσουν για το αν θα μετρώ ραπανάκια ή αν θα υπάρξει μια προοπτική έστω, κι εγώ θα πρέπει κιόλας να νιώθω περήφανη κατά τον πρωθυπουργό; Ε, όχι δα.

Διόλου περήφανη, καθόλου εύπιστη, με τίποτε αισιόδοξη, ακόμα κι αν έρθουμε σε συμφωνία. Ή ξαφνικός θάνατος ή παραμονή στην Εντατική, αν κι ο ασθενής αντιλαμβάνεται τα πάντα. Αυτό παίζεται. Γιατί πέραν των εντυπώσεων, των δηλώσεων, των ανακοινωθέντων, των λεκτικών πυροτεχνημάτων, η ουσία είναι μία: πάμε σε γ' μνημόνιο, κοινώς σε γυάλα μακριά από τις αγορές, είμαστε σε ύφεση, με έλλειμμα πλέον, με χρηματοδοτικό κενό μεγαλύτερο της προηγούμενης κυβέρνησης. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους. Κι αυτό που λένε είναι ότι η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης δεν αποφέρει άμεσα χρήματα στο Κράτος, η αύξηση ΦΠΑ στους τουριστικούς προορισμούς δεν σώνει την κα. Βαλαβάνη, ούτε τον κ. Μαρδα. Κοινώς ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Πόσο δε μάλλον όταν χάθηκαν μέσα σε ένα μόνο τετράμηνο κοντά στα 25-30 δισ. σε εκροή καταθέσεων γιατί η πρώτη φορά αριστερά έταζε, δεν έκανε και ξεπουλούσε το σανό όσο-όσο.

Απελπισμένη; Όχι. Γιατί αυτός που απελπίζεται, θολώνει και δεν σκέφτεται ρεαλιστικά. Μπορεί να γίνει εύκολα υποχείριο του κάθε τυχάρπαστου που του υπόσχεται φύκια με μεταξωτές κορδέλες. Ξέρω πολλούς/ες τέτοιους/ες. Πίστεψαν στο "μωρέ μπας και..." αγνοώντας πεισματικά, αν όχι προκλητικά την πραγματικότητα. Και τώρα σιωπούν. Όσοι έχουν νιονιό. Οι υπόλοιποι φαντάζονται ακόμα ότι θα κατακτήσουν τον... πλανήτη, ενώ τους έχουν περικυκλώσει. Λυπάμαι αμφότερους. Προσωπικά ασφυκτιώ, ανησυχώ, γιατί τα δύσκολα είναι μπροστά μας.

Και για να γίνω πιο σαφής: στην περίπτωση που επιτευχθεί συμφωνία στις Βρυξέλλες, ποιος θα κληθεί να την ψηφίσει, επικυρώσει; Εδώ στον ΣΥΡΙΖΑ πριν καν την δουν, οι μισοί την απορρίπτουν. Είχαμε πρώτα εκείνους που δεν είχαν χρόνο να την διαβάσουν και τώρα έχουμε αυτούς που ανάγουν ήδη συμπεράσματα …απλά μυρίζοντας τα νύχια τους. Πολιτικό επίπεδο παιδικής χαράς, όχι Κοινοβουλίου ή Μαξίμου. Κι άντε επικρατεί ο λεγόμενος δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και την ψηφίζουν, ποιος φωστήρες μου ακριβώς θα την εφαρμόσει; Ο Λαφαζάνης; Ο Στρατούλης; Ο Σκουρλέτης; Ο Ήσυχος; Η Βαλαβάνη; Ο Μπαλτάς; Πείτε μου παρακαλώ κι εμένα της αδαούς.  

Ίσως πάμε σε έναν ισχυρό δομικό ανασχηματισμό;  Ναι, αν μιλάμε για το πιο ανώδυνο σενάριο καθώς θα δώσει παράταση ζωής στην κυβέρνηση και την οικονομία. Αν πάλι επιμείνουν, όμως, διάφοροι στο σενάριο των ιδανικών αυτόχειρων, θα πάμε σε εκλογές. Κοινώς θα δώσουμε το στίγμα μιας χώρας που τραντάζεται κάθε λίγο και λιγάκι πολιτικά, χωρίς να έχει εξασφαλίσει τίποτε…ούτε καν την χρηματοδότησή της, όχι ανάπτυξη και κάτι πανέμορφα που ακούγονται.

Τούτων λεχθέντων, ας με συγχωρέσει ο πρωθυπουργός που–-ας μου επιτραπεί η παράφραση - δεν είμαι κεφάτη, δεν ψωνίζω στην Κουμουνδούρου, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι έρχονται ακόμα πιο δύσκολες μέρες για την χώρα μου, την οικογένεια μου, την καθημερινότητα μου. Δυστυχώς δεν έχω την πολυτέλεια να είμαι αφελής, ούτε αμαθής, για να πετάω στα σύννεφα.  Μάλλον είμαι σαν τον κ. Γκάμπριελ. Με τη διαφορά ότι είμαι πιο εκνευρισμένη καθότι ζω σ' αυτό τον τόπο και βρίσκομαι στο έλεος ενός φαιοκόκκινου πολιτικού μετώπου ανεδαφικότητας, ανωριμότητας, εθνολαϊκισμού.