Χτες ήταν η δεύτερη φορά κι ελπίζω και η τελευταία που
παρακολούθησα Ενικό. Δεν μου αρέσει ούτε η δημοσιογραφική κάλυψη, ούτε το
στήσιμο της εκπομπής τύπου "λαϊκό δικαστήριο", ούτε το κοινό
ξινισμένων, ψεκασμένων, φανατισμένων που τάχα εκπροσωπούν τη κοινή γνώμη κατά
τον παρουσιαστή της, κ. Χατζηνικολάου. Γενικότερα την αποφεύγω όπως ο διάολος
το λιβάνι. Η ψυχική μου ηρεμία προφανώς είναι άκρως σημαντική, ενώ η υποτίμηση
της νοημοσύνης μου δεν είναι καλαμπούρι.
Τούτων λεχθέντων, χτες άκουσα τον κ. Μεϊμαράκη με παρά πολλή
προσοχή. Οφείλω να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Ήταν σοβαρός, μετριοπαθής, μεστός και
το κυριότερο δεν χάιδεψε αυτιά για δυο κρίσιμα θέματα: Ασφαλιστικό και
Μεταναστευτικό. Απάνταγε πάντα με επίκεντρο το πολιτικό διακύβευμα,
αποφεύγοντας τον επίκινδυνα απλουστευμένο απολιτικ λαϊκισμό του οικοδεσπότη της
εκπομπής, τύπου "ε όλοι οι πολιτικοί ψέματα λέτε προεκλογικά, ποιος
εκλέχτηκε λόγω αληθειών;".
Όπου δεν γνώριζε την απάντηση, όπως πχ για τα φωτοβολταϊκα,
δεν προσέφερε ευχολόγια, αλλά έντιμα γνωστοποιούσε ότι θα το κοιτάξει με την
ομάδα του και θα απαντούσε αύριο, τονίζοντας ότι "δεν σας αποφεύγω, απλά
είναι ένα ζήτημα που δεν γνωρίζω εις βάθος τις λεπτομέρειες και δεν θέλω να πω
πράγματα που δεν ευσταθούν", ενώ ήταν ψύχραιμος και χαμογελαστός στις
λεκτικές επιθέσεις που δέχτηκε από τη νεολαία του κοινού. [Αν βέβαια είναι έτσι
η νεολαία -να μην περιμένει απάντηση, να διακόπτει και να σαρκάζεται αντί να
στήνει στον τοίχο με σοβαρότητα τον κ. Μεϊμαράκη- τότε καλύτερα να πηδήξουμε
τώρα από τον τέταρτο, τρομερή απογοήτευση τα χτεσινά δυο στιγμιότυπα με νεαρά
της Νομικής και νεαρό της Ιατρικής αντιστοίχως].
Η επικοινωνιακή ομάδα της Συγγρού έχει κάνει εξαιρετική
δουλειά καθώς η προσέγγιση του μνημονίου Τσίπρα-Καμμένου γίνεται πλέον με βάση
το τρίπτυχο "α) μεταρρυθμίσεις-θετικό, β) δημοσιονομικά-αρνητικό, γ)
ελληνικές ιδιαιτερότητες-ουδέτερο", ενώ του Μεταναστευτικού με 10
σημεία-κλειδιά πάνω στις διεθνείς συμβάσεις, τα ευρωπαϊκά ιδεώδη, τις
τελευταίες εξελίξεις σε θεσμικό και πολιτικό επίπεδο. Ήταν ευχάριστη έκπληξη
ότι ο κ. Μεϊμαρακης αποκωδικοποίησε σύγχρονα και χωρίς τις ακρότητες του
προκατόχου του -ναι μερικοί έχουμε αυτή τη ρημαδα τη μνήμη που μας τυραννά
->Σαμαράς: "Θα επανακαταλάβουμε τις πόλεις μας"- ένα τόσο
πολύπλοκο θέμα, ενώ προσέφερε λύσεις που αγγίζουν σαφέστατα το μεταρρυθμιστικό
κέντρο και κάλλιστα θα συμφωνούσαν τόσο οι φιλελεύθεροι, όσο και οι
σοσιαλδημοκράτες -όσοι υπάρχουν γιατί τείνουν να γίνουν είδος προς εξαφάνιση
σαν τις καρέττα καρεττα, δυστυχώς.
Επιπλέον, στην ερώτηση συνταξιούχου που βέβαια
αυτοχαρακτηρίστηκε πατριώτης πριν τοποθετηθεί -ναι ζήσαμε και τέτοια
"όμορφα" χτες, λες κι όποιος δεν βγαίνει με ντουντούκα να φωνάζει
πατριώτης δεξιά κι αριστερά, είναι, φαντάζομαι, ανθέλληνας, προδότης και δεν
ξέρω πλέον κι εγώ τι άλλο-, για το αν θα μειωθούν περαιτέρω οι συντάξεις, ο
"Βαγγέλας", όπως τον λένε ορισμένοι [είναι οξύμωρο και αρκετά
παράδοξο ότι τον αποκαλούν κυρίως έτσι όσοι τον κατηγορούν για το μαγκιωρικο
ύφος, το λεξιλόγιο καφενέ. Το πως αποκαλείς κάποιον υποδηλώνει και την αντίληψη
σου περί της πεζοδρομιακής πολιτικής, σημειώτεον.], απάντησε προς μεγάλη
έκπληξη των θεατών και των συμμετεχόντων στο στούντιο, ότι "δεν μπορώ να
σας πω τίποτε επί αυτού. Και δεν θα σας πω γιατί είναι ένα θέμα πολυπαραγοντικο
που έχει άμεση σχέση με την καταπολέμηση της ανεργίας και την αύξηση των
εισφορών. Και στους δυο αυτούς τομείς δυστυχώς, δεν είναι καλά τα
πράγματα", συνεχίζοντας την ανάλυση, συνδέοντας την αδήλωτη εργασία, την
ανεργία με τις εισφορές στα ταμεία και την πληρωμή συντάξεων. Ποιος μπορεί
άραγε από το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ να διαφωνήσει με αυτούς τους συσχετισμούς;
Κανείς, μην γελιόμαστε.
Τέλος δεν δίστασε να συγκρουστεί ξεκάθαρα κι ωμά με τον
οχετό λάσπης από συγκεκριμένες εφημερίδες και δη τον κ. Καμμένο, τον όποιο
μάλιστα απείλησε εντέχνως λέγοντας "υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα
του, αλλά δεν θα καταφύγω σε τέτοιες παλαιοκομματικές μεθόδους , τέτοιου κιόλας
επιπέδου, προεκλογικά".
Κοινώς ο κ. Μεϊμαράκης εγκαινίασε χτες ένα νέο άνοιγμα της
Δεξιάς προς το κεντρώο χώρο και δη την φιλελευθεροποίηση της ΝΔ που δεν πρέπει
να μας διαφεύγει, κλείνοντας τον μονοδιάστατα κι άστοχα στο κάδρο των επικείμενων
εκλογών. Είναι σημαντικές οι ζυμώσεις και ιδεολογικές επεξεργασίες στη Συγγρού.
Φαίνεται να έχουν πάρει το μάθημα τους από τις προηγούμενες καμπάνιες κι
αναμετρήσεις. Αρκεί, όμως, αυτές τόσο να μετουσιωθούν με τα κατάλληλα πρόσωπα
κι όχι με επιλογές ναφθαλίνης του πολιτικού παρελθόντος (βλ. Κιλτιδη,
Ντινόπουλο και δυστυχώς μακρύς ο κατάλογος), όσο και να εξελιχτούν μετεκλογικά.
Δύσκολο εγχείρημα για να βγει εις πέρας σε μια κρίσιμη εκλογική αντιπαράθεση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού.
Όμως, επειδή ακούω δεξιά κι αριστερά περί αδυναμιών και
αγκυλώσεων του πολιτικού συστήματος, οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι χρήσιμο και
σημαντικό που μετακινείται προς μια προοδευτική, φιλελεύθερη κατεύθυνση η ΝΔ,
αλλά πολύ απογοητευτικό να παρακολουθώ το μεν Ποτάμι να μην ξεκολλάει από τον
μεσσιανισμό και το δε ΠΑΣΟΚ να αναφέρεται σε νεοφιλελευθερισμό λες και έχουμε
να αναμετρηθούμε με τον Φουκουγιαμα και επιλεγούμε ποιον; Τον Πικετι; . Γελάν
κι οι πέτρες.
Αν κάτι απουσιάζει από τον κεντροαριστερό χώρο ένθεν κι
ένθεν, είναι η κατανόηση ότι η κοινωνία και η πραγματικότητα δεν περιμένει. Η
πολιτική σιχαίνεται τα κενά. Και αν δεν επιθυμούν να τα καλύψουν ορισμένοι, θα
έρθει κάποιος άλλος και θα τους πιάσει στον ύπνο, αν όχι στην φλυαρία
εκατέρωθεν βολών εξισώνοντας βλακωδέστατα ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ. Είναι παράλογη η εν
λόγω τοποθέτηση και το κυριότερο άστοχη κι ως προεκλογική τακτική. Ακόμα περιμένω
να ακούσω τι προτείνουν πέραν των τάχα ισορροπιών κι αναχωμάτων που μπορούν να
προσφέρουν σε περίπτωση, όπερ και το πιθανότερο, κυβερνητικής συνεργασίας με
τον χ, ψ πρώτο. Ποιο είναι δηλαδή το μήνυμα: "σας εκλιπαρούμε ψηφίστε μας,
πρέπει να ακουστούμε κι εμείς"; Δεν αρκεί. Συγγνώμη κιόλας. Με ελεημοσύνες
δεν κερδίζεις πολιτικά, απλά επιβιώνεις στις παρυφές του πολιτικού συστήματος. Εδώ
που φτάσαμε οι περισσότεροι ευρωπαϊστές, δημοκράτες του κεντρώου χώρου, της ανανεωτικής
αριστεράς, της ευρωπαϊκής οικολογίας, επιθυμούν να εκπροσωπούνται από αυτούς
που προσφέρουν εναλλακτικές επί του πρακτέου και του πραγματικού κι όχι απλά ως
το αντίπαλο δέος.
Δεν ξέρω γιατί πρέπει να καλούνται να ψηφίσουν ως
"κρίμα" κι όχι ως "αμέ". Αντιλαμβάνομαι πως το
υπεραπλουστεύω, αλλά ειλικρινά οι περισσότεροι του χώρου έχουν βαρεθεί/κουραστεί
να παρακολουθούν κοκορομαχίες ενόσω η Δεξιά ανασυντάσσεται και η κομμουνιστική
αριστερά επιστρέφει δριμύτερη. Κάποιοι πρέπει να επιδείξουν επιτέλους
πραγματισμό. Καλό θα ήταν να αφήσουν στην άκρη τα σλόγκαν της πόλωσης και να σκεφτούν
την επόμενη μέρα. Λεφτά δεν υπάρχουν, μαγικές λύσεις εξίσου και σίγουρα το παζλ
είναι για δύσκολους λυτές. Ας σοβαρευτούν λοιπόν και ας διεκδικήσουν πια τον
κόσμο του ΝΑΙ που έχει μείνει έρμαιο, αν όχι βορά στις ορέξεις της ΝΔ (με μια
νεολαία, ακρως συντηρητική, σε αντίθεση με την ηγεσία της, είναι το πρόβλημα
που είχε πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ, από την αντίθετη πλευρά).
