Εδώ και χρόνια, αυτή η χώρα δεν δουλεύει. Κλείνει τα λιμάνια, κλείνει τους δρόμους, κλείνει τις εθνικές οδούς, δεν αφήνει τα κρουαζιερόπλοια να δέσουν, κόβει το ρεύμα, ακινητοποιεί τα λεωφορεία, κλείνει τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, τα φαρμακεία, τα διυλιστήρια, τα μουσεία, την Ακρόπολη. 900 διαδηλώσεις και 15 γενικές απεργίες μέσα σε ένα χρόνο, όταν στην Ισπανία μέσα σε 15 χρόνια έχουν κάνει 10 γενικές απεργίες αντίστοιχα.
Εδώ και καιρό η ελληνική κοινωνία αυτοκαταστρέφεται. Δεν κάνει τίποτα παρά να τιμωρεί τον εαυτό της. Όλες οι υπο-ομάδες της που καλούνται να αφήσουν συντεχνιακές πρακτικές του παρελθόντος, να εργαστούν σύμφωνα με σύγχρονους κανόνες και υποβαλλόμενες σε ελέγχους σχετικά με την αποδοτικότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους, αντιδρούν σθεναρά.
Η αυριανή απεργία των φαρμακοποιών, συγγνώμη κιόλας, με τον τρόπο και την στιγμή που γίνεται, ειναι η πιο τραγικη, αν οχι εκνευριστική υπενθύμιση ότι πέρα από το χρηματοδοτικο κενό ή το έλλειμμα αξιοπιστίας, πιο επείγον είναι το έλλειμμα σοβαρότητας σε αυτή τη χώρα. Αυτοτροφοδοτούμε μόνοι μας την ύφεση αρνούμενοι να κάνουμε τις κινήσεις που θα σπάσουν το φαύλο κύκλο της αδράνειας.
Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα, στην χώρα που η ελευθερία του ενός καταργεί στο άψε-σβήσε την ελευθερία των υπολοίπων. Οι μορφές πάλης διάφορων κοινωνικών ομάδων -αν όχι όλων τολμώ να πω- βασίζονται αποκλειστικά στην ομηρία της κοινωνίας. Και όσο περισσότερο η όμηρος-κοινωνία δυσανασχετεί, τόσο πιο πολλά είναι και τα αιτήματα για τα «λύτρα»-απαιτήσεις. Ο κυνισμός της «αγωνιστικής» τακτικής της πλειοψηφίας των συνδικάτων σε αυτή τη χώρα δεν έχει προηγούμενο. Αποτέλεσμα είναι το απόλυτο μπάχαλο, αφού ο καθένας λειτουργεί για την πάρτη του, για το άτομό του και οι υπόλοιποι ‘ας παν να πνιγούν ρε αδερφέ’.
Αν θέλουμε να σταματήσουμε κάποια στιγμή να είμαστε "αιχμάλωτοι" των δανειστών πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε συντεχνιακά, να μην ξορκίζουμε διλήμματα ουσίας και επιτέλους να κάνουμε επιλογές.
