Χτες με την ανακοίνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, αρέσει-δεν αρέσει, διαμορφώθηκαν
ή μάλλον αποτυπώθηκαν ξεκάθαρα δυο ισχυρά ρεύματα γνώμης/αντίληψης στην ελληνική
κοινωνία: οι ευρωπαϊστές και οι "μπορούμε άμα λάχει και μόνοι μας".
Οι πρώτοι ανήσυχοι, προβληματισμένοι, σκεπτικοί,
τρομαγμένοι, οι δεύτεροι σε ευφορία, ενθουσιασμό, με φόρα ότι θα πάρουμε και
την Πόλη άμα το θελήσουμε. Ανήκω στην πρώτη ομάδα κι όχι μόνο για οικονομικούς
ή πραγματιστικούς λόγους, αλλά και για ένα 1δισ. άλλους που έχουν να κάνουν με
τον πολιτισμό, την πολιτική, την ποιότητα ζωής, τον τρόπο εντέλει που αντιλαμβάνομαι
τις ανθρώπινες σχέσεις, το Κράτος, την Πολιτεία, την ανθρώπινη δραστηριότητα από
το πιο γελοίο ως το πιο σημαντικό.
Δεν ανήκω δηλαδή στην Ε.Ε. για τους παράδες όπως κάποιοι
τυχάρπαστοι που χρόνια άρμεγαν κι όταν σταμάτησε το πανηγύρι, θυμήθηκαν ότι
πέρα από την πάρτη τους υπάρχει και η κοινωνία και η χώρα. Κάντε μου τη χάρη
λοιπόν κι όταν αναφέρεστε στο αντίπαλο δέος όπως ειπώθηκε χτες, ευτυχώς όχι στη
Βουλή, εκτός αυτής, μην κρίνετε εξ ιδίων τ' αλλότρια.
Η παραμονή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι δεν είναι απλή υπόθεση, αλλά
ουσιαστική επιλογή και στάση ζωής, όχι πρόσκαιρη φιέστα λόγω επιδοτήσεων και
πακέτων.
Και εφόσον φτάσαμε στο σημείο στην πιο δύσκολη φάση της σύγχρονης
ελληνικής ιστορίας να καπελώνουμε και να αφορίζουμε ασύστολα, ας ξεκαθαρίσει ο
καθένας με επιχειρήματα τη θέση του. Προσωπικά δεν δέχομαι σε καμία περίπτωση
να γίνω μέρος ενός φαιοκοκκινου αχταρμά με εθνικιστικές κορώνες και να με ταυτίζουν
στο εξωτερικό, δημοσιεύματα, με αφελείς που θεωρούν ότι θα πάρουν τον κάστρο,
ενώ τους έχουν περικυκλώσει.
Θα περιμένω να ακούσω και την άλλη πλευρά, εφόσον πετάξαμε
το μπαλάκι για άλλη μια φορά εκτός γηπέδου. Δεν τρέφω αυταπάτες, δεν θα βγάλω ακόμα
συμπεράσματα, σεβόμενη απλά τις διαδικασίες. Κρίσεις μπορώ και θα κάνω ομως, γιατί
δεν είμαι τυπολάτρης και γιατί στη δημοκρατία η διαμόρφωση θέσεων δεν εξαρτάται
απλά από θεσμούς και υπογραφές.
Κοινώς δεν θεωρώ πετυχημένη την οικονομική διπλωματία της ελληνικής
κυβέρνησης, δεν μου αρέσουν οι παληκαρισμοί και τα μεγάλα λόγια, δεν τρελαίνομαι
με ακροβασίες, ειδικά στο κενό, περιμένω, εδώ και μέρες από τις 26/1, αλλά αυτή
τη φορά επιτακτικά, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να σκεφτούν κάποιο τρόπο να μας σώσουν
όχι τόσο από το οικονομικό ρεσάλτο, αλλά κυρίως από τον μαξιμαλισμό που φαίνεται
ότι κερδίζει έδαφος εντός κι εκτός Κοινοβουλίου. Ζητάω πολλά το γνωρίζω. Αλλά είναι
τα απαραίτητα, αν όχι τα στοιχειώδη, για να βρει αυτή η χώρα μια κάποια
διέξοδο. Ίδωμεν.
#mind_boggling_Greek_politics
