Άρχισαν οι κομπασμοί και τα εθνικά παραμύθια και ανάθεμα διαολε αν όντως γνωριζουν οι περισσοτεροι πόσοι, πού και ιδιως γιατί 'έπεσαν' την περίοδο του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940-41. Προσωπικά, δεν νοσταλγώ τη Βέμπο με το πασίγνωστο "Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του και τη σκούφια την ψηλή του, μ' όλα τα φτερά..." που μας μάθαιναν στα μικράτα μας. Ούτε την παρέλαση και τις μαθητικες φορεσιες, ούτε τα σημαιάκια και τ' άρματα μάχης. Δεν μου λείπουν τα ταρατατζούμ και σαφέστατα δεν με εξιτάρει ούτε στο ελάχιστο μια στρατιωτικού ύφους τελετή με πειθαρχημένο βηματισμό και ομοιόμορφες στολές.
Ναι, καλά καταλάβατε ποτέ δεν ήμουν οπαδός των παρελάσεων, στρατιωτικού ή μη χαρακτήρα. Οι επιδείξεις παρασήμων και συμβόλων με τυμπανοκρουσίες και αυστηρού τύπου βηματισμό δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Από μικρή αντιδρούσα είτε να συμμετάσχω, είτε να τις παρακολουθήσω. Κατ’ επιλογήν δεν υπήρξα ποτέ σημαιοφόρος ή παραστάτης και ας είχα επαίνους, άντε και μεχρι το γυμνάσιο και το ανάστημα (ναι κι εδώ γελάμε. Όσοι με ξέρουν, καταλαβαίνουν.)
Αλήθεια, ακόμη πιστεύετε μερικοί ότι η ιστορικη επίγνωση της πραγματικοτητας ή ακόμα-ακόμα και η εθνική συνείδηση (ναι νιώθω αρκετά άβολα με τον όρο έτσι όπως έχει διαμορφωθεί και εξελιχθει τα τελευταία χρόνια. Πέστε να με φάτε...) καλλιεργείται γόνιμα και θετικά με ποδιές, αρβύλες και μπάντες; 2014 έχουμε, αν σας διαφεύγει. Και για να το θέσω πιο ωμά, αν όχι στεγνά και απερίφραστα: η εμμονή στην προβολή στρατιωτικής πειθαρχίας τύπου ολοκληρωτικών καθεστώτων, είναι όντως το ζητούμενο για να νιώσει κάποιος/α Έλληνας/ίδα; Ε, όχι δα...
Ναι, καλά καταλάβατε ποτέ δεν ήμουν οπαδός των παρελάσεων, στρατιωτικού ή μη χαρακτήρα. Οι επιδείξεις παρασήμων και συμβόλων με τυμπανοκρουσίες και αυστηρού τύπου βηματισμό δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Από μικρή αντιδρούσα είτε να συμμετάσχω, είτε να τις παρακολουθήσω. Κατ’ επιλογήν δεν υπήρξα ποτέ σημαιοφόρος ή παραστάτης και ας είχα επαίνους, άντε και μεχρι το γυμνάσιο και το ανάστημα (ναι κι εδώ γελάμε. Όσοι με ξέρουν, καταλαβαίνουν.)
Αλήθεια, ακόμη πιστεύετε μερικοί ότι η ιστορικη επίγνωση της πραγματικοτητας ή ακόμα-ακόμα και η εθνική συνείδηση (ναι νιώθω αρκετά άβολα με τον όρο έτσι όπως έχει διαμορφωθεί και εξελιχθει τα τελευταία χρόνια. Πέστε να με φάτε...) καλλιεργείται γόνιμα και θετικά με ποδιές, αρβύλες και μπάντες; 2014 έχουμε, αν σας διαφεύγει. Και για να το θέσω πιο ωμά, αν όχι στεγνά και απερίφραστα: η εμμονή στην προβολή στρατιωτικής πειθαρχίας τύπου ολοκληρωτικών καθεστώτων, είναι όντως το ζητούμενο για να νιώσει κάποιος/α Έλληνας/ίδα; Ε, όχι δα...
