Διάβασα το άρθρο-πρόσκληση του Στ. Θεοδωράκη με προσοχή, όπως άλλωστε είχα δηλώσει σε φίλο νωρίτερα το μεσημέρι: "πριν ακούσω ή τοποθετηθεί ο ίδιος δεν θα σχολιάσω την κάθοδό του, θα μου επιτρέψεις".
Συμφωνώ συνολικά, αλλά δεν διάβασα κάτι που δεν έχω ξαναδιαβάσει για να 'μαι ειλικρινής. Δεν βρήκα κατι καινούργιο ή πρωτοπόρο, με εξαίρεση το ότι λέει ανοιχτά να ψηφίσουν οι μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα. Τα ίδια βέβαια, έλεγε, όμως, να υπενθυμίσω και η Πορτάλιου. Και γενικότερα πολλοί από την αριστερά και τον φιλελεύθερο χώρο εδώ και χρόνια.
Επίσης, δεν μου αρκεί το ολίγον τι "χριστιανικό" κάλεσμα του τυπου:
"Ποιοι το αποφασίσαμε; Άνθρωποι με τα ίδια ερωτήματα. Επαγγελματίες της ζωής – νέοι στην πολιτική. Κανείς από εμάς δεν έχει υπηρετήσει σε υπουργεία, υφυπουργεία ή γραφεία αρχηγών. Φοιτητές, διανοούμενοι, οικονομολόγοι, εργάτες, καλλιτέχνες, άνεργοι, έμποροι, γιατροί, αρχιτέκτονες. Μια ομάδα που έχει μυαλό και δύναμη – τη δύναμη της λογικής και του δίκιου". Στο ίδιο μοτίβο είχε ξεκινήσει και ο Τζήμερος, αλλά από την δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος.Tα αποτελέσματα γνωστά κι ας μιλάμε για δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις και δη προσωπικότητες.
Κατά τα άλλα, υπέροχο κείμενο -και δεν το λέω με καμία διάθεση σαρκασμού- θέτει διάφορα ζητήματα, αλλά δεν με παρακινεί να συμμετάσχω ή να επικροτήσω. Χρειάζονται πολλά περισσότερα από το "Την Ελλάδα θα σώσει το χώμα, ο ήλιος και η θάλασσα" για να με πείσει κάποιος.
Προσωπικά, το σημείο που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και αναμένω να ακούσω περισσότερα προς αυτή τη κατεύθυνση είναι αυτό που αναφέρεται στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα:
"Στην Ευρώπη όπως και στην Ελλάδα, εχθροί μας είναι οι λαϊκιστές, οι εθνικιστές, οι ευρωσκεπτικιστές. Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας. Πρέπει να συγκρουστούμε με κάποιους «γέρους θείους», να σκίσουμε κάποια παλιά κιτάπια και να συντάξουμε νέα, δε θα φύγουμε όμως, ούτε θα το παίζουμε μουτρωμένοι. Η Ευρώπη είναι το μεγάλο σχολείο της ενότητας του διαφορετικού. Άλλα τα λάθη των ηγετών και άλλες οι ευρωπαϊκές αξίες. Και σήμερα που στην Ευρώπη αμφιβάλλουν για τις λύσεις που επελέγησαν για την κρίση στην Ελλάδα, είναι η ευκαιρία να παρουσιαστούμε πιο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους. Να καταλάβουν ότι δεν έχουν ανάγκη μόνο τον κλασικό ελληνισμό αλλά και τον σύγχρονο Έλληνα".
Εντούτοις, εξακολουθώ και επιμένω ότι ο τίτλος του κόμματος είναι ατυχής. Και επειδή διάβασα διάφορα υπέροχα περί εξαιρετικής, λέει, σημειολογίας, να υπενθυμίσω προς τους γνώστες ή λάτρεις των semiotics, ότι πάντοτε παίζει ρόλο και από τo ποια γωνία διακρίνεις τον "συμβολισμό" και τι υπονοείται. Το ποτάμι πέρα από αναζωογονητκή δύναμη σε μια οικονομία (π.χ. Νείλος), συνήθως παρασύρει (με καθαρά πολιτικούς όρους, αυτό εμπεριέχει αρνητική χροιά) και τις περισσότερες φορές, αν ξεχειλίσει/ξεφουσκώσει, ισοπεδώνει (δεύτερος αρνητικός συμβολισμός) τα πάντα.
Δεν ξέρω ποιος θα δει το "Ποτάμι" ως ανανέωση ή ως οδοστρωτήρα, πάντως οι πιο νέοι είναι ενδεικτικό ότι αντιμετώπισαν με γέλιο τον τίτλο, αν όχι τον διακωμώδησαν όσο δεν πάει. Ενδεικτικά:
-"Εγώ θα ετοιμάσω την ΑΠΟΧΗ (ΑΠΟενοχοποιημένοι ΧΗψτερς) με σήμα τον κρις μάρτιν"
-"Ετοιμάζω ΤΗΝ ΛΙΜΝΗ Περισσότερα λεωφορεία, λιγότερες καισαρικές και σας ζητώ μόνο 5 ευρώ"
-"Εδώ που τα λέμε στην χώρα που το παπάκι πάει στην ποταμιά, ήταν κρίμα που δεν είχαμε κόμμα Ποτάμι".
-"Λογικά οι συνιστώσες στο Ποτάμι θα λέγονται παραπόταμοι".
-"Με συγκίνησε η απόφαση του Σταύρου Θεοδωράκη να τα παρατήσει όλα για #topotami. Θα ιδρύσω κι εγώ κόμμα για μια καλύτερη χώρα. "Στην Πισίνα".
Αν τώρα, όλα αυτά, για τους ειδικούς των Saussure και Baudrillard, φαντάζουν ως θετικά, πάω πάσο. Ο καθένας όπως ξέρει και μπορεί, άλλωστε. Το σίγουρο είναι όπως λέει και ο Contrabbando: "Έχουν βαλθεί να μας εξοντώσουν. Δε θα μας μείνει άντερο. Ούτε τρίχα". Δυστυχώς.
