Αγροτικό: όταν ο λαϊκισμός δίνει τη χαριστική βολή

Τόσες μέρες έχουν ξεσηκωθεί οι αγρότες και διαβάζω δεξιά κι αριστερά αναλύσεις που πάσχουν είτε από αριστερισμό, είτε από κυνισμό. Σε κάθε περίπτωση, οι τραμπουκισμοί και η ομηρία της κοινωνίας κλείνοντας δρόμους είναι απαράδεκτοι και καταδικαστέοι. Καλό θα ήταν, ωστόσο, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας ξιφουλκώντας τις εμμονές ή την εμπάθεια μας σε μια κοινωνική ομάδα, ωσάν σάκος του μποξ για να ξεσπάσουμε ή επιτέλους να εκτονώσουμε απωθημένα κι οργή για τη δύσκολη πια καθημερινότητα μας.

 Τούτων λεχθέντων, δυστυχώς οι αγρότες ενώ έχουν δίκιο σε πολλά -ίσως περισσότερα αυτή τη φορά από ότι παλιότερα, αν όχι ουσιαστικότερα- καθώς χρόνια σύρθηκαν στον λαϊκισμό κυβερνώντων ένθεν κι ένθεν τύπου "όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά" με τους Μπουτα, Πατάκη, Κοκκινουλη κι άλλους «αγροτοαστέρες», αδυνατούν να πείσουν τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες για το δίκιο ορισμένων αιτημάτων τους. Όταν δηλαδή απειλείς κάθε Γενάρη με Φλεβάρη, επί 20 χρόνια και βάλε, ότι θα «κόψεις» τη χώρα στα δυο, ε, κομματάκι δύσκολο να πείσεις τους πολίτες ότι τώρα είναι διαφορετικά.

Επιπροσθέτως, η παντιέρα ότι οι αγρότες είναι φτωχοί και γι' αυτό αδικούνται a priori, τους "ξεζουμίζει η άρχουσα τάξη" που διάβασα κάπου, πέραν του άκαιρου της ανάλυσης -δεν ζουν δα και σε συνθήκες Κιλελέρ, μην τρελαθούμε κιόλας-, δεν μπορεί να βρει ευήκοα ωτα όταν η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας φτωχοποιείται ή αν θέλετε πλήττεται εξίσου οικονομικά, ενώ ταυτόχρονα έχουμε πλημμύρα δημοσιευμάτων εφημερίδων κι ανακοινώσεων οργανισμών που δείχνουν ότι μεγάλο τμήμα των αγροτών δηλώνει 1000 ευρώ το χρόνο εισόδημα. Αυτό είναι όχι απλά προκλητικό, αλλά θρασύτατο, προ και επί κρίσης.

Τέλος, επειδή τα ζητήματα που προκύπτουν με τους αγρότες αγγίζουν τις 2 από τις 3 γάγγραινες της Μεταπολίτευσης, το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό, τίθεται πολύ σοβαρά επί τάπητος το εξής απλό ερώτημα: γιατί οι αγρότες να έχουν αφορολόγητο; Για να το θέσω πιο ωμά: για ποιο λόγο ένας υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα με 450 ευρώ πλέον καθαρό εισόδημα, θεωρείται προνομιούχος σε σχέση με έναν ροδοκινοπαραγωγό;

Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Τσίπρας βρέθηκε εγκλωβισμένος στον λαϊκισμό που ύφανε, με θέα τα τρακτέρ, επί 5 χρόνια και τώρα έχει απέναντι του όχι απλά δυσαρεστημένους, αλλά εξαγριωμένους πολίτες. Το κάψιμο κομματικών συμβόλων, σημαιών του ΣΥΡΙΖΑ χτες, δεν προσφέρει τίποτε, αλλά είναι ενδεικτικό του κλίματος πόλωσης που όχι απλά δεν εκτονώνεται, αλλά μάλλον γίνεται πιο χαοτικό, τροφοδοτείται από απλουστεύσεις αν όχι ειρωνείες της κυβέρνησης όπως τη φιέστα για τον ένα χρόνο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -παρέα με ΑΝΕΛ που εντέχνως αποσωπιεται- ή τις δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Μπολαρη ότι η κυβέρνηση καλωσορίζει τις εν λόγω κινητοποιήσεις ή ακόμα-ακόμα και τις σημερινές δηλώσεις της κας Γεροβασιλη στο MEGA ότι άμα κλείσουν οι εθνικές οδοί, δεν έγινε δα και κάτι φοβερό. Θέατρο παραλόγου, αν όχι ιλαροτραγωδία είναι αυτό που ζούμε με πολλά déjà vu.

Déjà vu, που όμως χτυπάνε καμπανάκια για όλο το πολιτικό σύστημα και ιδίως για την αξιωματική αντιπολίτευση και τα κόμματα του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου. Δεν μπορεί κανένας πια να ασκήσει μικροπολιτική, γιατί όχι απλά θα το βρει μπροστά του σε λίγα χρόνια, όπως συνηθίζαμε να λέμε το προηγούμενο διάστημα των παχιών αγελάδων, αλλά διότι πλέον θα κληθεί την επόμενη των εκλογών να το διαχειριστεί/επιλύσει, ενώ ήδη δεδομένων των συνθηκών θεωρείται εν μέρει συνυπεύθυνος από τους εταίρους για την έλλειψη συνεννόησης στα λεγόμενα εθνικά θέματα.

Και ναι μεν θετικό ότι τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο και η Φώφη Γεννηματά,  στη χτεσινή τους συνάντηση παρότρυναν τους αγρότες να μην αποκλείσουν τις εθνικές οδούς,  αλλά δεν έχουμε μάθει ακόμα τίποτε -θα μου επιτρέψετε- για το τι ακριβώς προτείνουν αμφότεροι ξεκάθαρα για την ταμπακιέρα: το Αγροτικό. Πρέπει να ανοίξουν επιτέλους τα χαρτιά τους. Δεν αρκεί να διαπιστώνουν αδικίες, πρέπει και να αντιπροτείνουν ανοιχτά και ουσιαστικά προς το κάθε ενδιαφερόμενο, εναλλακτικές.

Λύσεις υπάρχουν. Επώδυνες, ναι. Μην έχουμε αυταπάτες: πολιτικές που δεν πατούν στις μνημονιακες δεσμεύσεις είναι όχι απλά προϊόν φαφλατάδων, αλλά ανεγκέφαλων, επικινδύνων λαϊκιστών που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια -ελπίζω όλοι να το 'χουμε πλέον εμπεδώσει πια- σε ανακύκλωση των προβλημάτων, σε μαρασμό την ελληνική οικονομία και την κοινωνία στα κάγκελα, αν όχι σε παράκρουση.

Ιδού, λοιπόν, το ενδιαφέρον σημείο πολιτικής "σύγκρουσης": μπορούν ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι να αντιπαρατεθούν στην επιπολαιότητα και προχειρότητα της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τηρώντας τα συμφωνηθέντα και παράλληλα δίνοντας ώθηση στην ανάπτυξη και ελπίδα για καλύτερες μέρες σε αγρότες και μη; Αυτό είναι πλέον το ερώτημα κι όχι αν θα αντέξει ο κ. Τσίπρας με την αδελφή ψυχή του, τον κ. Καμμενο, θα μου επιτρέψετε. Δεν θα κρατήσουν για πολύ. Κι όχι λόγω της κοινωνικής κατακραυγής ή των πιέσεων των εταίρων/δανειστών, όπως λέγεται, αλλά γιατί πολύ απλά δεν δύνανται να διαχειριστούν τίποτε, ούτε καν τα στοιχειώδη. Είναι ηλίου φαεινότερον. Για να παραφράσω κι εγώ, μιας κι είναι της μόδας: «είναι η πραγματικότητα, ανόητε».