Οι εξελίξεις τρέχουν, το παιχνίδι των διαρροών παίζεται όπως κι αναμενόμενο,
αλλά σε κάθε περίπτωση έχουμε τρία δεδομένα:
1) Πολιτικά βγήκε λαβωμένο το κυβερνητικό μέτωπο, έστω κι αν τυπικά δεν υπάρχει θέμα δεδηλωμένης. Και μπορεί ο κ. Τσιπρας να απολαμβάνει την ενίσχυση της πλειοψηφίας του ελληνικού κοινοβουλίου (251 βουλευτές ναι, 32 όχι, 8 παρών) στην δύσκολη προσπάθεια να κρατηθεί η χώρα εντός ευρώ, ΑΛΛΑ το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πλέον πέραν πάσης αμφιβολίας η απώλεια εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας της κυβέρνησης διεθνώς παρά το ύψος του πακέτου. Μιλάμε για μεγάλη ζημιά η οποία παίζει καταλυτικό ρόλο στις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις στο Eurogroup. Μην ερμηνεύουμε λοιπόν, την πρώτη ουσιαστική νίκη απέναντι στον λαϊκισμό και τον αντιευρωπαϊσμό χτες στην Βουλή ως το απόλυτο αβαντάζ του κυβερνητικού επιτελείου.
Με άλλα λόγια αυτό που δυσκολεύει την όποια επίλυση, την επιβεβαίωση της πρόσδεσης της χώρας στην Ευρωζώνη είναι η συστηματική αναντιστοιχία απόψεων και πράξεων της ελληνικής κυβέρνησης. Κι αυτό, φίλτατοι, δεν ανατρέπεται με μια ψηφοφορία, όπως χτες. Βγάλαμε μόνοι μας τα ματάκια μας και αυτά στη διεθνή σκακιέρα πληρώνονται.
2) Το ύψος του όποιου πακέτου ανεβαίνει ώρα με την ώρα επικίνδυνα, καθότι αυτό συνεπάγεται μέτρα. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Προχτές μιλάγαμε για 40 δισ., χτες για 76, σήμερα μερικοί μιλάνε για 80-85 δισ. Την Πέμπτη δεν καταθέσαμε προτάσεις ως κράτος, χάνοντας επίτηδες και βλακωδώς πολύτιμο οικονομικό χρόνο και ξοδεύοντας αλόγιστα πολιτικό κεφάλαιο, στη συνέχεια δεήσαμε και στείλαμε ένα προσχέδιο, ενώ σήμερα υπήρχε μια θετική αποδοχή του σε αρχική φάση από την Ομάδας Εργασίας της Ευρωζώνης (ΕWG). Ταυτόχρονα ΟΜΩΣ αρκετοί υπουργοί Οικονομικών προσερχόμενοι στο Eurogroup δεν έκρυψαν την επιφύλαξή τους απέναντι στην Αθήνα, βλέποντας ανάγκη εγγυήσεων για το ότι τα μέτρα θα εφαρμοστούν και σημειώνοντας (όπως από την πλευρά της Αυστρίας ή της Ολλανδίας) πως σε κάθε περίπτωση αυτά «κινούνται στη γραμμή της πρότασης που μία εβδομάδα πριν η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε να απορριφθούν με δημοψήφισμα».
Κοινώς το δημοψήφισμα και ιδίως το αποτέλεσμά του, έδωσε την ωραιότερη λαβή στην ομάδα που ποτέ δεν μας έβλεπε με καλό μάτι, αλλά μάλλον ως ένα κράτος μπανανία που μονίμως θέλει απλά να αρμέγει χρήματα, χωρίς ποτέ να εγγυάται ότι θα προβεί στις απαραίτητες ενέργειες και μεταρρυθμίσεις για να ΜΗΝ ξανααιτηθεί βοήθειας σε κάτι μήνες.
3) Το πάρτυ μύθων, ψευδαισθήσεων και ψευτοηρωισμου του καναπέ και των λεκτικών πυροτεχνημάτων έληξε άδοξα χθες, αφού πρώτα ΟΜΩΣ έσπρωξε την χώρα στο κενό σε ελεύθερη πτώση. Οι διάφοροι πολιτικοί και οικονομικοί συσχετισμοί είναι γνωστοί και δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη η αποκάλυψη σε έγκυρες εφημερίδες διαφόρων σεναρίων με πιο πρόσφατο πριν λίγη ώρα αυτό της FAZ όπου η γερμανική πλευρά προτείνει είτε σαφή βελτίωση των μεταρρυθμίσεων με διακομματική στήριξη και 50 δισεκατομμύρια για το χρέος, είτε πενταετή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με επιπλέον στήριξη από την ΕΕ (ανθρωπιστική βοήθεια).
Ας ευχηθούμε αυτή τη φορά η ελληνική πλευρά να είναι έτοιμη με συγκεκριμένες προτάσεις και κυρίως εγγυήσεις -εδώ είναι το ζουμί πλέον- για να κάμψει και τους πιο δύσπιστους και να παραμείνουμε στο ευρώ. Στο μεταξύ, ας διατηρήσουμε όσο γίνεται την ψυχραιμία μας και μην πέφτουμε στην παγίδα του αυτοεγκλωβισμου όπως θέλει το αγαπημένο τρίπτυχο των αστοιχείωτων: συνομωσιολογια, μοιρολατρία, μανιχαισμός.
Σε τελική ανάλυση εδώ που φτάσαμε, όπως φτάσαμε -και αυτό δεν θα μείνει έωλο ή αναπάντητο, αλλά δεν είναι της παρούσης-, πρέπει γρήγορα να σοβαρευτούμε και να βρούμε κοινή βάση συνεννόησης με τους εταίρους μας. Αυτό είναι το ζητούμενο. Τα υπόλοιπα όπως ανασχηματισμός, εκλογές -αυτό είναι πλέον απίθανο κατά την ταπεινή μου γνώμη λόγω των δυσμενών οικονομικών αλλά και πολιτικών συνθηκών. Ήδη είχαμε αποτρεπτικές αν όχι απαγορευτικές αντιδράσεις από αυτούς που ζητάμε οικονομική ενίσχυση-, μπορούν να περιμένουν και να τα συζητήσουμε σε δεύτερο χρόνο. Ας μάθουμε επιτέλους να βάζουμε προτεραιότητες και να ιεραρχούμε με λογική τα δεδομένα επί του πραγματικού.
Ίδωμεν.
1) Πολιτικά βγήκε λαβωμένο το κυβερνητικό μέτωπο, έστω κι αν τυπικά δεν υπάρχει θέμα δεδηλωμένης. Και μπορεί ο κ. Τσιπρας να απολαμβάνει την ενίσχυση της πλειοψηφίας του ελληνικού κοινοβουλίου (251 βουλευτές ναι, 32 όχι, 8 παρών) στην δύσκολη προσπάθεια να κρατηθεί η χώρα εντός ευρώ, ΑΛΛΑ το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πλέον πέραν πάσης αμφιβολίας η απώλεια εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας της κυβέρνησης διεθνώς παρά το ύψος του πακέτου. Μιλάμε για μεγάλη ζημιά η οποία παίζει καταλυτικό ρόλο στις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις στο Eurogroup. Μην ερμηνεύουμε λοιπόν, την πρώτη ουσιαστική νίκη απέναντι στον λαϊκισμό και τον αντιευρωπαϊσμό χτες στην Βουλή ως το απόλυτο αβαντάζ του κυβερνητικού επιτελείου.
Με άλλα λόγια αυτό που δυσκολεύει την όποια επίλυση, την επιβεβαίωση της πρόσδεσης της χώρας στην Ευρωζώνη είναι η συστηματική αναντιστοιχία απόψεων και πράξεων της ελληνικής κυβέρνησης. Κι αυτό, φίλτατοι, δεν ανατρέπεται με μια ψηφοφορία, όπως χτες. Βγάλαμε μόνοι μας τα ματάκια μας και αυτά στη διεθνή σκακιέρα πληρώνονται.
2) Το ύψος του όποιου πακέτου ανεβαίνει ώρα με την ώρα επικίνδυνα, καθότι αυτό συνεπάγεται μέτρα. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Προχτές μιλάγαμε για 40 δισ., χτες για 76, σήμερα μερικοί μιλάνε για 80-85 δισ. Την Πέμπτη δεν καταθέσαμε προτάσεις ως κράτος, χάνοντας επίτηδες και βλακωδώς πολύτιμο οικονομικό χρόνο και ξοδεύοντας αλόγιστα πολιτικό κεφάλαιο, στη συνέχεια δεήσαμε και στείλαμε ένα προσχέδιο, ενώ σήμερα υπήρχε μια θετική αποδοχή του σε αρχική φάση από την Ομάδας Εργασίας της Ευρωζώνης (ΕWG). Ταυτόχρονα ΟΜΩΣ αρκετοί υπουργοί Οικονομικών προσερχόμενοι στο Eurogroup δεν έκρυψαν την επιφύλαξή τους απέναντι στην Αθήνα, βλέποντας ανάγκη εγγυήσεων για το ότι τα μέτρα θα εφαρμοστούν και σημειώνοντας (όπως από την πλευρά της Αυστρίας ή της Ολλανδίας) πως σε κάθε περίπτωση αυτά «κινούνται στη γραμμή της πρότασης που μία εβδομάδα πριν η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε να απορριφθούν με δημοψήφισμα».
Κοινώς το δημοψήφισμα και ιδίως το αποτέλεσμά του, έδωσε την ωραιότερη λαβή στην ομάδα που ποτέ δεν μας έβλεπε με καλό μάτι, αλλά μάλλον ως ένα κράτος μπανανία που μονίμως θέλει απλά να αρμέγει χρήματα, χωρίς ποτέ να εγγυάται ότι θα προβεί στις απαραίτητες ενέργειες και μεταρρυθμίσεις για να ΜΗΝ ξανααιτηθεί βοήθειας σε κάτι μήνες.
3) Το πάρτυ μύθων, ψευδαισθήσεων και ψευτοηρωισμου του καναπέ και των λεκτικών πυροτεχνημάτων έληξε άδοξα χθες, αφού πρώτα ΟΜΩΣ έσπρωξε την χώρα στο κενό σε ελεύθερη πτώση. Οι διάφοροι πολιτικοί και οικονομικοί συσχετισμοί είναι γνωστοί και δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη η αποκάλυψη σε έγκυρες εφημερίδες διαφόρων σεναρίων με πιο πρόσφατο πριν λίγη ώρα αυτό της FAZ όπου η γερμανική πλευρά προτείνει είτε σαφή βελτίωση των μεταρρυθμίσεων με διακομματική στήριξη και 50 δισεκατομμύρια για το χρέος, είτε πενταετή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με επιπλέον στήριξη από την ΕΕ (ανθρωπιστική βοήθεια).
Ας ευχηθούμε αυτή τη φορά η ελληνική πλευρά να είναι έτοιμη με συγκεκριμένες προτάσεις και κυρίως εγγυήσεις -εδώ είναι το ζουμί πλέον- για να κάμψει και τους πιο δύσπιστους και να παραμείνουμε στο ευρώ. Στο μεταξύ, ας διατηρήσουμε όσο γίνεται την ψυχραιμία μας και μην πέφτουμε στην παγίδα του αυτοεγκλωβισμου όπως θέλει το αγαπημένο τρίπτυχο των αστοιχείωτων: συνομωσιολογια, μοιρολατρία, μανιχαισμός.
Σε τελική ανάλυση εδώ που φτάσαμε, όπως φτάσαμε -και αυτό δεν θα μείνει έωλο ή αναπάντητο, αλλά δεν είναι της παρούσης-, πρέπει γρήγορα να σοβαρευτούμε και να βρούμε κοινή βάση συνεννόησης με τους εταίρους μας. Αυτό είναι το ζητούμενο. Τα υπόλοιπα όπως ανασχηματισμός, εκλογές -αυτό είναι πλέον απίθανο κατά την ταπεινή μου γνώμη λόγω των δυσμενών οικονομικών αλλά και πολιτικών συνθηκών. Ήδη είχαμε αποτρεπτικές αν όχι απαγορευτικές αντιδράσεις από αυτούς που ζητάμε οικονομική ενίσχυση-, μπορούν να περιμένουν και να τα συζητήσουμε σε δεύτερο χρόνο. Ας μάθουμε επιτέλους να βάζουμε προτεραιότητες και να ιεραρχούμε με λογική τα δεδομένα επί του πραγματικού.
Ίδωμεν.
