Αυτό που ορισμένοι πανηγυρίζετε χωρίς καν να 'χουν μπει τζίφρες,
χωρίς καν να ξέρουμε τους όρους, να το κοιτάξετε. Ίσως προσγειωθείτε ανώμαλα. Ναι, ήταν
ζητούμενο η συμφωνία. Αμήν και δόξασι. Αλλά το περιεχόμενό της είναι που θα
καθορίσει εντέλει τις πολιτικές διεργασίες, τις οικονομικές επιπτώσεις και τις κοινωνικές
αντιδράσεις. Όλα τ' άλλα είναι χαμογέλα που θα διαρκέσουν το πολύ δυο βδομάδες για τα φλας των φωτογράφων.
Ως εκεί όμως.
Δεν μπορώ να χαρώ αν δεν ξέρω τι ακριβώς παίζεται και με τι
ως αντάλλαγμα. Ο τζάμπας έχει πεθάνει καιρό τώρα, άλλωστε. Φίλοι και συγγενείς
μιλάνε για την τάδε διαρροή και την τάδε πληροφορία. Όλα ωραία κι ανθηρά αγαπημένοι,
δεν λέω. Δεν αμφισβητώ τις πηγές αμφότερων. Και άιντε να σχολάσουμε με το μαρτύριο
με το σταγονόμετρο. ΟΜΩΣ θα λυσσάξει η γλώσσα μου να το λέω: ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ ΟΙ
ΔΟΣΕΙΣ. Η ύφεση και η λιτότητα δεν είναι θέμα ιδεολογικών εμμονών -νεοφιλελευθερισμού
π.χ. που ακούω από ορισμένες/ους αφελείς το λιγότερο, εκτός πραγματικότητας το
χειρότερο- ΑΛΛΑ προσκόλλησης σε ένα ατελέσφορο/αδιέξοδο παραγωγικό μοντέλο.
Και για να γίνω πιο σαφής:
- αν δεν αποσαφηνίσουμε πλήρως τι φορολογικό μοντέλο
θέλουμε,
- αν δεν αντιληφθούμε ότι το νομικό πλαίσιο δεν γίνεται να
αφήνει όλους τελικά ξεκρέμαστους (και τους πολίτες ως μονάδες και τις διαφορές κοινωνικές
ομάδες και τους επιχειρηματίες και την ίδια την Πολιτεία ορισμένες φορές) με
χρονοβόρες διαδικασίες,
- αν δεν αναγνωρίσουμε ότι το κτηματολόγιο και το περιουσιολόγιο
δεν αρκούν όταν αντιμετωπίζονται τσαπατσούλικα ως πυροτεχνήματα,
- αν δεν εκσυγχρονίσουμε τόσο το πολιτικό σύστημα, όσο και
τους 3 μεγάλους τομείς που συμβάλλουν στην κοινωνική ομαλότητα όταν τελούν υπό
τις βασικές ευρωπαϊκές προϋποθέσεις (ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ)
- αν δεν αποδεχτούμε ότι τις δυο μεγάλες γάγγραινες,
ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ και ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ, πρέπει επιτέλους να τις αντιμετωπίσουμε με παρρησία κι
όχι με ευχολόγια, αναβολές ή πισωγυρίσματα,
…ε, τότε όσα δισεκατομμύρια κι αν πέσουν από τον ουρανό ή
τις τσέπες των Ευρωπαίων εταίρων, σχωρνάτε με, πάλι σε τρύπιο βαρέλι θα πάνε
και θα ψαχνόμαστε τέλη Ιουνίου, άντε μετά αρχές Σεπτέμβρη κ.ό.κ.
Ο οικονομικός χρόνος έληγε/λήγει, γι' αυτό και επιταχύνθηκαν
οι πολιτικές διεργασίες εντός κι εκτός των θυρών. Ο πολιτικός, όμως, χρόνος να θυμίσω,
για μεταρρυθμίσεις/τομές έχει ήδη τελειώσει κι είμαστε στα πέναλτι, αγαπητοί. Ούτε
καν στην παράταση. Εύχομαι, λοιπόν, πέραν των χαρμόσυνων οσονούπω εξαγγελιών
ότι επιτέλους καταλήξαμε σε συμφωνία, να τρέξουμε να προλάβουμε και το τρένο της
ευθυγράμμισης με τα ευρωπαϊκά στοιχειώδη, να μπούμε
πια στην ομάδα των κανονικών κρατών κι όχι των παριών του διεθνούς συστήματος.
Γιατι τα κακά παιδιά είναι μεν γοητευτικά, ως γνωστόν, αλλά με άσχημη κατάληξη, συνηθως, δε. Μακάρι οι ιθύνοντες να το αντιληφθούν πριν να 'ναι αργά.
