ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαθέτουν 162 έδρες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ειχε 39 απώλειες στην 1η και 36 απώλειες στη 2η ψηφοφορια για προαπαιτουμενα. Όριο θραύσης ηταν το 43. Ψήφισαν σημερα 222 NAI, 64 OXI, 11 ΠΑΡΩΝ. Το "φράγμα" των 120 της κυβερνητικής πλειοψηφίας, έσπασε, αφου ψήφισαν ΝΑΙ 118 (32 οχι, 11 παρών, 1 απουσία απο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ).
Το Μαξίμου διαρρέει ήδη ότι θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης στις 20/8 και λογικά σαλπαρουμε για εκλογές ή πάμε σε κυβέρνηση συνεργασίας (εθνική, ειδικού σκοπού, όπως θέλετε ονομαστε την). ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τέλος, πάντως. Το σήμα προς τα έξω αρνητικοτατο, την δημοκρατία ως τραπουλόχαρτο, όποτε κι όταν μας λάχει, οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί και διαδικασίες κουρελιασμενοι, αν όχι εξευτελισμενοι, ΑΛΛΑ παραμενουμε ακόμα με το ένα πόδι στην ΕΕ και ίσως πάρουμε κατιτις κι αρχίσουμε κι εξοφλουμε.
Ακολουθεί ένα δύσκολο και κρίσιμο Eurogroup κι ας ευχηθουμε ο κ. Τσακαλώτος να τα καταφέρει. Ο πρωθυπουργός όχι μόνο δεν τον προστάτεψε/θωρακισε ενόψει της δύσκολης αυτής συνεδρίασης, αλλά ήταν θεατής του ξεχαρβαλωματος των πάντων. Είναι η κλασσική σταλινική λογική του "αν πάμε κάτω, θα πάμε όλοι μαζί". Πιο σαδιστική και καταστροφική ρητορική δεν παίζει να υπάρχει, με εξαίρεση φυσικά την ακροδεξιά.
Η χώρα είναι ακόμα σε περιπέτεια. Ο κίνδυνος δεν έχει αποφευχθη. Το δάνειο-γεφυρα απέκτησε τρεις ισχυρούς συμμάχους: την Αριστερή Πλατφόρμα, τον πρωθυπουργό θεατή, αν όχι έρμαιο των εσωκομματικών τριβών ΣΥΡΙΖΑ, την Πρόεδρο της Βουλής. Αυτή είναι δυστυχώς η άσχημη πραγματικότητα. Ο Σόιμπλε τρίβει τα χέρια του.
Εντέλει:
- Τα προηγούμενα μνημόνια ελήφθησαν με διπλά ελλείμματα. Είναι το πρώτο που λαμβάνεται ενώ παρέλαβαν πλεόνασμα το οποίο εξανεμισθη σε χρόνο ντετε γιατί είχαμε την τρομερή ομάδα Βαρουφακη ο οποίος είχε το θράσος πριν μια ώρα να μας πει ότι ήταν μεγάλη η επιτυχία του αυτούς τους 6 μήνες! Τόση δε που όλοι είμαστε σε ζεν, από την ευτυχία... ΝΟΤ.
- Το δίλημμα δεν είναι μνημόνιο με δρχ ή μνημόνιο με ευρώ που ειπε ο κ. Τσιπρας στην ομιλία του πριν 2 ώρες, αλλά καταστροφή με δρχ ή μνημόνιο με ευρώ με αμφίβολα αποτελέσματα. Τόσο απλά, τόσο ωμά.
- Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να σοβαρευτουμε και διαρκώς κάνουμε ένα βήμα στο παραπέντε, μετά τορπιλιζουμε μόνοι μας ότι έγινε, υστερα ξανά βουτιά στο κενό, επειτα μας τραβαν παλι από τα μαλλιά και εμείς φυσικά πάντα έσω έτοιμοι για φούντο. Ιδανικοί αυτόχειρες πέραν πάσης αμφιβολίας.
- Τρεμω ως πολίτης αυτής της χώρας γιατί έχω μια κυβέρνηση ανεύθυνη, ανώριμη, επιπόλαια, χωρίς πυξίδα και σχέδιο. Ο δε πρωθυπουργός αποτελεί το όνειδος της γενιάς μου και την ντροπή της αριστεράς. Μιας αριστεράς που δεν προστάτεψε τον εαυτό της ούτε από ημιτρελους, ούτε από ακραίους και τώρα ταυτίζεται, δυστυχώς, συλλήβδην, με ο,τι πιο συντηρητικό, αντιδημοκρατικό, απολυταρχικό, επικινδυνο διαθέτει η χώρα. Λυπάμαι ειλικρινά γιατί η αριστερά την οποία γνώρισα, με την οποία μεγάλωσα, δεν έχει καμία σχέση, μα καμία απολυτως με τα φασιστοειδη, τους θιασωτες του ολοκληρωτισμου και τους τσαρλατανους της ιλαροτραγωδιας που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς που δεν ζει ο Λεωνίδας να δει όλη αυτή την σαπιλα και τον απροκάλυπτο απολυταρχισμό.
- Θεωρώ θετικοτατη την τοποθέτηση Μεϊμαράκη για δημιουργία ομάδων εργασίας για κρίσιμα θέματα των εφαρμοστικων κι όχι μόνο, ενω αναμενω με ενδιαφέρον το ολοκληρωμένο σχέδιο διεξόδου κι από τα τρία κόμματα ξεχωριστά της δημοκρατικής, ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης, γιατί δεν μου αρκεί το "κακός ο Τσίπρας". Αξιζω πολύ περισσότερα ως Ελληνίδα και δη ως Ευρωπαία.
- Ο Τσίπρας δεν ειναι υπερανω κριτικης όπως πλασαρεται από τα δημοσιογραφικά φερέφωνα του Μαξίμου. Δεν μπορούσε να διαλέξει περισσότερο ακατάλληλα πρόσωπα για τόσο σημαντικά αξιώματα: Βαρουφακης, Κωνσταντοπούλου, Κουρουπλης, Μπαλτάς, Λαφαζανης, Βαλαβάνη είναι τα πιο τρανταχτα παραδείγματα. Τις συνέπειες τις λουζόμαστε όλοι. Ο κύριος υπεύθυνος για όλα είναι ο πρωθυπουργός. Μην γελιομαστε.
- Εξεπλάγησαν, κατά Δραγασάκη, όταν είδαν ότι η δημιουργική ασάφεια τους δεν φόβισε τους δανειστές. Με θράσος ψεύδονταν πριν και τωρα απολογούνται ωσάν μοιρολογιστρες. Μεγαλύτερη επιβεβαίωση από κυβερνητικό στέλεχος ότι έπαιζαν εν γνώση τους ρωσικη ρουλέτα με την τύχη της χώρας στις πλάτες των πολιτών, δεν υπάρχει. Εξοργιστικο από κάθε άποψη. Μπορεί άραγε κανείς να τους εμπιστευτεί μετά από αυτή την παραδοχή; Προφανώς κι όχι.
Έχουμε μπλέξει πολύ άσχημα τόσο εσωτερικά, όσο κι εξωτερικά.
Αλλά υπάρχουν ακόμα τρόποι να βγούμε από το πολιτικό κι οικονομικό αδιέξοδο. Αρκεί να το επιθυμούμε. Γιατί αυτό είναι πλέον το ερώτημα: θέλουμε; Ως γνωστόν αλλωστε κανείς δεν μπορεί να σε σώσει, αν δεν θες να σωθείς. Και ο νοων νοειτω εδώ που φτάσαμε.
