Ψυρή, my love

Όταν τα βρίσκω «σκούρα» ή νιώθω ότι δεν με χωράει ο τόπος τελοσπάντων, παίρνω τους δρόμους με την φωτογραφική μηχανή παραμάσχαλα και κόβω βόλτες σε στενά, πλατείες και καλντερίμια της Αθήνας. Το καλύτερο γιατρικό αναμφίβολα είτε είσαι εξοργισμένος, είτε στα πρόθυρα του γνωστού και μη εξαιρετέου «εγώ και το πάτωμα είμαστε ένα». Και όχι δεν παρατηρώ ανθρώπους και συμπεριφορές. Αλλά δημιουργίες και φωνές πολιτών στους τοίχους, τα τζάμια, τα πεζοδρόμια αυτής της τόση όμορφα αντιφατικής πόλης.

Σε μια πρόσφατη τέτοια απόδραση από το συναισθηματικό ντελίριουμ, λοιπόν, ανακάλυψα εκ νέου μια περιοχή, μια κλασική γωνιά της Αθήνας. Μια γειτονιάς που όταν είχα πρωτοέρθει πριν 12 χρόνια στο κλεινόν άστυ, την είχα σιχαθεί για να ’μαι απόλυτα ειλικρινής. Σε υπερθετικό βαθμό τουριστική, πολύ ντιριντάχτα και λάτιν για τα δικά μου γούστα, με υπερβολές σε φαγητά και γλυκά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο πέραν του «ελάτε να φάμε το καταπέτασμα», Ελληναράδες και γιάπηδες σε νταλκάδες να παραπατάνε τις πρώτες πρωινές ώρες και τα πρεζάκια σε φάση αποσύνθεσης παραδίπλα. Δεν ήταν δα και το είδος της παρακμής που με γοήτευε, όπως αντίστοιχα αυτό του Λονδίνου για παράδειγμα που ζούσα για μια πενταετία πριν αποφασίσω (βλακωδώς;) να γυρίσω Ελλάδα.

Τις προάλλες, όμως, χάρηκα ιδιαίτερα που στου Ψυρή, όλα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Και κυρίως που έχουν «στολιστεί» με τόσα και τόσα εξαιρετικά δείγματα graffiti. Δεν προλάβαινα να φωτογραφίζω. Έβγαλα σχεδόν 600 φωτογραφίες. Τις πιο χαρακτηριστικές –κατά την ταπεινή μου γνώμη- θα ήταν κρίμα να μην τις μοιραστώ μαζί σας. Άλλες θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι πίνακες τέχνης, άλλες εκφράζουν την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που βιώνουμε, άλλες πάλι προκαλούν και γιατί όχι διακωμωδούν το αστικό τοπίο με πολύ ιδιαίτερο τρόπο.

Αρκετά, όμως, είπα. Είναι καιρός να μιλήσουν οι φωτογραφίες. Καλό ταξίδι, λοιπόν, σε μια περιοχή που προφανώς διαθέτει πλέον πολλά περισσότερα από μπουζούκια, ναργιλέδες και τόνους κεφτεδάκια ή γαλακτομπούρεκου.