Ελπίζοντας

Από το πρωί διαβάζω ευχές, παραινέσεις, συμβουλές, ενστάσεις, προτάσεις... βασικά, διακαείς πόθους του καθενός. Είναι ωραίο να γνωρίζεις τί επιθυμεί ο άλλος, ποια η ιεράρχηση των πραγμάτων που θέτει, πώς βλέπει τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω του, τί αξιολογεί ως σημαντικό και τί παραβλέπει ως ανούσιο και άνευ σχολιασμού. Άλλοι είναι δωρικοί και λιτοί στα ευχολόγια, κάποιοι ευρηματικοί και με χιούμορ, ενώ ορισμένοι λες και βαριούνται που ζουν.

Προσωπικά θεωρώ κάθε ευχή καλοδεχούμενη, ακόμα και τις πολυ τυπικές, στυλ κάρτας ή μαντινάδας. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής αυτό που μετράει είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι τέτοιες μέρες, αν μη τι άλλο, ελπίζουν, ονειρεύονται βρε αδερφέ. Όχι δεν αναφέρομαι στην πίστη. Είμαι άθεη ως γνωστόν. Μιλάω για τις προσμονές, τις προσδοκίες. Είναι θετικό ότι οι περισσότεροι ελπίζουν πως τα χειρότερα έφυγαν κι όλα κάπως -διάολε- θα γίνουν καλύτερα.

Έχουμε πήξει στους καταστροφολόγους, τους μοιρολάτρες, τους συντηρητικούς απαισιόδοξους που το μόνο που έχουν να καταθέσουν είναι ένα πιο εκπλεπτυσμένο -ή ακαδημαϊκό αν θέλετε- αλί και τρισαλί. Μερικοί μάλιστα βαφτίζουν τον εαυτό τους προοδευτικό γιατί δεν ειναι, λέει, κομμουνιστές ή δεξιοί, αλλά κατά τα άλλα μας βασκαλίζονται ότι πιο συντηρητικό, πιο οπισθοδρομικό υπάρχει: "τίποτε δεν αλλάζει, ούτε πρόκειται να αλλάξει". Σιγά την πρωτοπορία, σύντροφοι... Τα ίδια λέγανε το Μεσαίωνα και οι πιο σκληροί ανώτεροι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι.

Και επιτέλους ας σταματήσουν μερικοί να βαφτίζουν ονειροπαρμένους, όσους επιμένουν να ελπίζουν για το καλύτερο. Δεν σημαίνει ότι οι τελευταίοι αγνοούν την πραγματικότητα. Απλά επιθυμούν να την αλλάξουν. Αυτή είναι η διαφορά. Άσε που για να φθάσεις στο καλύτερο, την Ιθάκη δηλαδή, κανείς δεν ισχυρίζεται ότι θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε ότι θα είναι εύκολο. Συμπληγάδες και διλήμματα πάντα θα υπάρχουν.

Γι' αυτό προτιμώ αυτούς που ονειρεύονται, που ελπίζουν, που προσδοκούν. Γιατί, αν μη τι άλλο, επιθυμούν, ζουν για το αύριο κι όχι για το χτες που τάχα όλα ήταν πανδαισία. Μην γελιόμαστε. Από εικονικές πραγματικότητες με δανεικά κιόλας, να φαν' κι οι κότες.

Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι και οι απαισιόδοξοι έχουν μια κάποια "χρηστικότητα" στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ο  Walter Benjamin το 'χει πει άλλωστε ξεκάθαρα: "Αν έχουμε ακόμη μια ελπίδα, τη χρωστάμε σ' αυτούς που δεν έχουν καμία" ("It is only for the sake of those without hope, that hope is given to man").

Καλή χρονιά, λοιπόν, σε όλους και όλες, καταθλιπτικούς και μη, με χαρές, γέλια, αναθεωρήσεις, αποτιμήσεις, αναζητήσεις και πιο σωστές κρίσεις εύχομαι!