La ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΟΝ très ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚ

Δύσκολη μέρα, σήμερα, αφού:

• Η Δεξιά θα μιλάει για ενορχηστρωμένο σχέδιο του ΠΑΣΟΚ να καεί η Αθήνα και κλασικά σε 2η μοίρα η δολοφονία Γρηγορόπουλου που έγινε «σε μια κακιά στιγμή βρε αδερφέ» (τι βολική, πόσο προβλέψιμη και συνάμα ανόητη ανάλυση).

• Η Αριστερά θα εκμεταλλευτεί πολιτικά το νεκρό και θα το συνδυάσει αναμφίβολα με το Μνημόνιο, τη Χούντα της Τρόικας και γιατί όχι μπορεί να καταλήξει να διαμαρτύρεται κι απέξω από την αμερικάνικη πρεσβεία… Είπαμε για όλα, ακόμα κι ότι ξέβαψαν τα ρούχα προχτές, φταίνε οι ΗΠΑ, τέρμα. (Η πολιτική παράκρουση σε όλο της το μεγαλείο με μια αφοριστική, αν όχι επικίνδυνα απλουστευμένη, ανάλυση με θεολογικές κιόλας αναφορές του τύπου «Αυτοί κι Εμείς». Φαντάζομαι όσοι δεν ασπαζόμαστε τέτοιες μπούρδες, αποτελούμε collateral damages στην καλύτερη ή χαρακτηριζόμαστε ως παρανοϊκοί στην χειρότερη. Ας είναι «σύντροφοι» του ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και λοιπών συνιστωσών, καλύτερα τρελοί, παρά πολιτικά ανώριμοι και εκτός πραγματικότητας.).

• Οι υπόλοιποι κάτι γενικόλογα και φυσικά συμπαράσταση –αλοίμονο- στους νέους της χώρας με ξύλινες αναφορές και τσιτάτα, όταν την ίδια στιγμή οι τελευταίοι τους έχουν γραμμένους, δυστυχώς, στα παλιά τους τα παπούτσια (Η απαξίωση συνολικά του πολιτικού συστήματος δεν είναι για πανηγυρισμούς, ούτε καν για θέατρο σκιών έχω την αίσθηση. Μερικοί ακόμα αδυνατούν να αντιληφθούν τα αυτονόητα.).

Κοινώς, μια υπέροχη ατμόσφαιρα... ΝΟΤ. Συνολική αποτυχία λέγεται, χωρίς να θέλω να σας απογοητεύσω. Προσωπικά θυμάμαι τα γεγονότα με θλίψη και ολίγον έως πολλή οργή για να ’μαι απόλυτα ειλικρινής. Οφείλω δε να επισημάνω ότι ούτε επανάσταση ήταν, ούτε o ξεσηκωμός μιας γενιάς όπως παρουσιάστηκε από μερίδα του Τύπου και του ελληνικού κοινοβουλίου, που να "χτυπιούνται" όλοι μαζί του αριστεροαναρχοαυτόνομου (αφού κάποιοι επιλέγουν να αυτοπροσδιορίζονται ως τουρλού, δεν θα τους χαλάσω το χατήρι) χώρου. Μία τραγικότατη στιγμή, με μία ανίκανη πολιτική ηγεσία να διαχειριστεί τη κατάσταση, με ένα τα παιδία παίζει πολιτικό προσωπικό, μια τρισάθλια (και είμαι ιδιαίτερα επιεικής) αστυνομία εκείνο το διάστημα, μια κοινωνία με τα μυαλά στα κάγκελα και σίγουρα η έναρξη –φευ- της ταύτισης του μπάχαλου με πολιτική -τάχα- αντίδραση/πράξη.

Εκείνες τις μέρες ασφυκτιούσα α) κυριολεκτικά καθώς το σπίτι μου ήταν ανάμεσα σε 2 πύρινα μέτωπα (ναι, παρακολουθούσαμε με τρόμο και λυγμούς το κέντρο της Αθήνας να παραδίδεται τόσο στις φλόγες, όσο και στην ωμή, ανεξέλεγκτη βία, ενώ το επόμενο διάστημα προσπαθούσαμε να ξαναχτίσουμε την καθημερινότητα μας πάνω σε αποκαΐδια και συντρίμμια), αλλά και β) μεταφορικά από το μπουμπουνητό της βλακείας μεγάλου τμήματος της Δεξιάς, αλλά και της Αριστεράς, από τον άκρατο συντηρητισμό και λαϊκισμό μεγάλης μερίδας των μέσων μαζικής ενημέρωσης, από την ανεπάρκεια ιδίως της πολιτικής και πνευματικής ελίτ να αναλύσει, να ερμηνεύσει και κυρίως να ανάγει γόνιμα συμπεράσματα από τα λεγόμενα Δεκεμβριανά.

Σήμερα εξακολουθώ κι ασφυκτιώ. Προς το παρόν χωρίς φλόγες και μπουνιές (εύχομαι, ανύπαρκτε θεέ μου, να συνεχίσει έτσι το υπόλοιπο της μέρας). Ειλικρινά κοντεύω να «σκάσω». Νιώθω να συμπιέζομαι από τους ακραίους του πολιτικού φάσματος (που δεν είναι και λίγοι πια) και τους απλά καλύτερους του μετρίου, αλλά βαθύτατα συντηρητικούς διαχειριστές της κρίσης. Μιας κρίσης βαθύτατα πολιτικής επί της ουσίας άμα το καλοσκεφτείτε.

Και όχι δεν πιστεύω ούτε ότι έχουμε Χούντα, ούτε στο όνειρο –τις περισσότερες φορές εφιάλτης λέει η Ιστορία βέβαια- της επανάστασης, ούτε ότι ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας (το τελευταίο, είναι πολύ της μόδας στα πέριξ των Εξαρχείων κι όχι μόνο). Την εφηβεία μου την πέρασα έγκαιρα, ευτυχώς. Απλά διάολε, δεν μου αρκεί, μάλλον με απωθεί θα έλεγα, τόσο το όραμα της Ψαροκώσταινας με τα λάβαρα και τα πετραχήλια δεξιά-αριστερά, όσο και το πρότυπο των Σοβιέτ με την ντουντούκα παραμάσχαλα.

Δεν μας έφτανε ο τριτοκοσμικός σοσιαλισμός του Ανδρέα, έχουμε τώρα τα τάματα και τα βοήθα Παναγιά του Σαμαρά, τις κωλοτούμπες Τσίπρα με πότε την Αργεντινή, πότε την Βενεζουέλα για πρότυπο –άσχετο αν αμφότερες δεν αποτελούν υπόδειγμα για κανέναν στα πολιτικά και οικονομικά φόρα (ξέρω λεπτομέρεια για την Κουμουνδούρου, η «βίβλος» του Τσε πάνω απ’ όλα, αλοίμονο)-, την επέλαση των βαρβάρων της Χ.Α. Επικίνδυνο κοκτέιλ, δεν νομίζετε;

Ουφ. Ξεφυσάω και άκρη δεν βρίσκω, ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι ονειρεύονται επανάληψη της πόλωσης και της έντασης εκείνων των ημερών. Όλα τα ‘χε η Μαριορή, έχουμε και αυτούς που την «καταβρίσκουν» με  αίμα, παροξυσμό και ξύλο.

Ήμουν και είμαι κάτοικος Εξαρχείων που δεν είναι μόνο -θα μου επιτρέψετε- εκκολαπτήριο φανατισμένων και τίποτε παραπάνω όπως πολλοί θέλουν να τα παρουσιάζουν. Ήμουν και είμαι υπέρ της γόνιμης πολιτικής αντιπαράθεσης. Ήμουν και είμαι από αυτούς που δεν ψάχνουν να βρουν την καλύτερη θέση για να απολαύσουν το θέαμα της καταστροφής. Επιθυμούσα και επιθυμώ για μια φορά έστω να σεβαστούμε τη μνήμη, να αποδείξουμε ότι ωριμάσαμε, να μην φοβόμαστε να αναμετρηθούμε με τους φορείς της μισαλλοδοξίας του φαιοκόκκινου μετώπου. Τι λέτε, μπορούμε; Τόσους εφιάλτες πια, δεν μπουχτίσατε;