Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018

Γιατί δεν θα πάω στο συλλαλητήριο

1) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν πιστεύω  επουδενί στην περίφημη «άμεση δημοκρατία» του πλήθους ετερόκλιτων στοιχείων που επενδύουν  στα θολά νερά της άγνοιας, της συναισθηματικής φόρτισης μεγάλης μερίδας πολιτών και με επιθετικό κυρίως λόγο, εμπαθείς προσωπικές αιχμές εναντίον όσων έχουν διαφορετική γνώμη για τις εξελίξεις, ύβρεις για τον κοινοβουλευτισμό, υποστηρίζουν πως με φιέστες και μαξιμαλιστικούς πύρινους λόγους θα καθορίσουν τις χ, ψ διαπραγματεύσεις. 

Αυτό δεν σημαίνει πως θεωρώ τους χειρισμούς της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σωστούς. Τουναντίον. Έπρεπε να προηγηθεί συνεννόηση των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, συνάντηση των πολιτικών αρχηγών για τη διαμόρφωση εθνικής γραμμής και στρατηγικής στη βάση τόσο της σύνθετης ονομασίας για κάθε χρήση, όσο και της απάλειψης των αλυτρωτικών αναφορών στα επίσημα έγγραφα. Δυστυχώς είχαμε, αντιθέτως, θεατρινισμούς με την Εκκλησία, πλήρη απαξίωση του Κοινοβουλίου και αντιφατικές δηλώσεις από πληθώρα κυβερνητικών στελεχών. Επί της ουσίας ο κ. Τσίπρας ξεκίνησε μια διαπραγμάτευση χωρίς σαφείς θέσεις, χωρίς την υποστήριξη του κυβερνητικού του εταίρου, του κ. Καμμένου, χωρίς καν να ενημερώσει θεσμικά ως όφειλε. Πόλωσε, δίχασε και ακόμα δεν γνωρίζουμε σε ποια βάση και τι ακριβώς διαπραγματεύεται. Συζητάμε επί 3 βδομάδες διαρροές, πολιτικές ερμηνείες στελεχών  των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δημοσιογραφικές αναλύσεις, αλλά επί της ουσίας δεν γνωρίζουμε από τους αρμοδίους επίσημα τίποτε πέραν ευχολογίων και τσιτάτων.

2) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί θεωρώ πως η εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν ασκείται στις πλατείες και στα πεζοδρόμια. Τα εθνικά ζητήματα δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο πλακάτ, συνθημάτων, κραυγών, λεκτικών πυροτεχνημάτων και χειρονομιών. 

Αν μάλιστα κανείς ανατρέξει ιστορικά θα αντιληφθεί ότι των γνωστών «εθνικών συλλαλητηρίων» στο παρελθόν ακολουθούσαν σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια τραγικές καταστροφές. Θέλετε την περίοδο του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897 (δεν είναι τυχαία γνωστός και ως Μαύρο '97 ή ο Ατυχής πόλεμος); Θέλετε μήπως την περίοδο του περίφημου Εθνικού Διχασμού (1914-1917) που συντέλεσε μεταξύ άλλων έπειτα και στην Μικρασιατική Καταστροφή; Θέλετε το 1992 που οδήγησαν στην άρνηση του πακέτου Πινέιρο ακυρώνοντας επί της ουσίας τη δυνατότητα λύσης του προβλήματος με πολύ ευνοϊκότερους, τότε, όρους για μας; Ή μήπως θέλετε το 2011 με τους Αγανακτισμένους που μας «χάρισαν» πέραν της σάρωσης του εθνικολαϊκισμού στο δημόσιο λόγο, μεταξύ άλλων και την ΧΑ στο κοινοβούλιο; Για να μην αναφερθούμε στο 2015 με το δημοψήφισμα-φιάσκο, που τελικά τις φιέστες της πλατείας Συντάγματος τις πληρώσαμε πολιτικά και οικονομικά πανάκριβα τον Ιούλιο του ιδίου έτους.

Αυτά ενδεικτικά, καθώς ορισμένοι υποκρίνονται πως τάχα δεν έχουμε ξαναζήσει «μεγαλειώδεις στιγμές εθνικής ανάτασης». Κουροφέξαλα με το συμπάθιο, αλλά είμαστε δυστυχώς για πολλοστή φορά θεατές ενός παραληρηματικού μετώπου που φαντασιώνεται ότι ο όγκος μια διαδήλωσης καθορίζει αποφασιστικά, αν όχι τελεσίδικα τις διεθνείς σχέσεις στην κατεύθυνση μάλιστα που επιθυμούν οι υποκινητές της (διαδήλωσης). Η πραγματικότητα, πάντως, βρίθει παραδειγμάτων περί του αντιθέτου.

3) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί απλούστατα δεν φοβάμαι. Δεν νιώθω επουδενί απειλή από ένα μικρό και με τεράστια πολιτικά και οικονομικά προβλήματα κράτος στα βόρια σύνορά μας. Δεν τρέμω ότι θα κάνουν ντου τα Σκόπια στη Θεσσαλονίκη, για να το πω λαϊκιστί. Για την ακρίβεια με πιάνουν τα γέλια και μόνον στη σκέψη όλων των παραπάνω. Τα βρίσκω όχι απλά γελοία, αλλά δυστυχώς την καλύτερη τροφή για τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους της FYROM. Δεν επιθυμώ, λοιπόν, σε καμία περίπτωση να ενισχύσω τέτοια στοιχεία. Αγωνιώ αντιθέτως με την έξαρση του αλβανικού εθνικισμού, τις εξελίξεις στη Τουρκία και τις εντάσεις στην Μέση Ανατολή. Θεωρώ πως αλλού εντοπίζονται οι «απειλές» και σαφέστατα αλλού η πολιτική ηγεσία του τόπου μου θα έπρεπε να δίνει βάση και προσοχή.

4) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν θέλω με τίποτε να βρεθώ «συνοδοιπόρος» Χρυσαυγιτών και διαφόρων εθνικιστών, αν όχι φασιστοειδών. Και μπορεί η πλειοψηφία σήμερα στο εν λόγω συλλαλητήριο να αποδοκιμάζει τέτοιες ομάδες –θέλω να πιστεύω-, όμως η ιδέα ότι λίγο πιο κάτω ή δίπλα θα είναι ΚΑΙ αυτά τα γκρουπ ατόμων, όχι απλά με βρίσκει τρομερά αντίθετη στο να παρευρεθώ, αλλά μου προκαλεί εντονότατη δυσφορία και προβληματισμό. Και εξηγούμαι.

Δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο περίπτωση να «κανονικοποιήσω» με την  παρουσία μου νεοναζιστικά στοιχεία λες και διαδηλώνουν με τον κρίνο στο χέρι και δεν τρέχει κάστανο. Η ακροδεξιά πρέπει να απομονώνεται όχι μόνον λεκτικά, αλλά και ουσιαστικά/πρακτικά. Είδαμε και στους Αγανακτισμένους τι έγινε. Η «συνύπαρξη» της κάτω και της άνω πλατείας δεν ήταν τελικά αμελητέα. Ξέρουμε πού οδήγησε και πώς κατέληξε: σε ενίσχυση, όχι αφανισμό, των νεοναζιστών, στον τρόμο των Ταγμάτων Εφόδου, στην είσοδο της ΧΑ στο Κοινοβούλιο και σε σπιράλ απειλών των φασιστοειδών σε κάθε έκφανση του δημόσιου και πολιτικού βίου. Τα περίφημα «περιθωριακά στοιχεία» -ορολογία που χρησιμοποιούν κάποιοι ως καραμέλα για να υποβαθμίσουν την παρουσία ακροδεξιών στο συλλαλητήριο- παύουν να είναι στο περιθώριο, αλλά έρχονται αντιθέτως με ορμή στο προσκήνιο, αν όχι στο επίκεντρο, όταν τους δίνεις χώρο και χρόνο, αν όχι ανέχεσαι την παρουσία τους.

Ειλικρινά απορώ με την άνεση που αντιμετωπίζονται από ορισμένους «φιλελεύθερους» ωσάν το 2011 να μην συνέβη ή οτιδήποτε το ακολούθησε να μην παίζει ουδόλως ρόλο. Στο νταβαντούρι με σημαίες, περικεφαλαίες και τύμπανα, δεν μπορείς να ασκήσεις πραγματιστική πολιτική επιρροή, που διαβάζω. Δεν πιάνεις πολιτική συζήτηση σε βάθος στα συλλαλητήρια. Μην έχουμε αυταπάτες. Η μάχη του «να μην αφεθεί ο κοσμάκης βορά στα ακροδεξιά στοιχεία» δεν δίνεται στον δρόμο… παρέα με το μπλοκ των Χρυσαυγιτών, αλλά νωρίτερα με την σαφή αντίθεση και διαχωρισμό από αυτά. Γι’ αυτό το λόγο, θεωρώ τραγικό λάθος να παρευρεθούν σήμερα στο συλλαλητήριο μέλη του κοινοβουλίου από το δημοκρατικό τόξο. Στη συνείδηση πολλών θα μείνει στο τέλος το γνωστό «έλα μωρέ δεν είναι επικίνδυνοι τελικά, αφού και οι άλλοι τα ίδια λένε με αυτούς, αλλά πιο κόσμια». Αντιλαμβανόμαστε τι γαλουχείται κατά αυτόν τον τρόπο; Έχουμε άραγε συναίσθηση ότι καλλιεργείται έτσι η αντίληψη ότι η ΧΑ και η κάθε ΧΑ παρουσιάζεται ως κάτι «λαϊκό», κι όχι εξτρεμιστικό;  Η ακροδεξιά δεν πρέπει να ταυτίζεται ως κάτι οικείο.

5) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν με πείθουν οι διοργανωτές του. Δεν χρειάζομαι καθοδήγηση ή διαφώτιση με λεκτικά πυροτεχνήματα τύπου: «δεν γίνεται να έχουμε προγόνους λιοντάρια κι εμείς να είμαστε κότες»,  «να επιβάλλουμε την βούλησή μας με κάθε τρόπο». Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο με την κα. Γεωργία Μπιτάκου παραδείγματος χάριν,  ομολογώ. Οι υπόλοιποι, με τις ομιλίες που άκουσα από το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη τόσο του  Νίκου Λυγερού, του Φράγκου Φραγκούλη, όσο και του Όθωνα Ιακωβίδη, ενδεικτικά, όχι απλά με τρομάζουν, αλλά μου προκαλεί έντονη ανησυχία του πόσο εύκολα αφορίζουν. Ακούγοντάς τους στα ραδιόφωνα και στα τηλεοπτικά πάνελ έμεινα έκπληκτη, αν όχι εμβρόντητη, με τον βαθμό του απολιτίκ που προβάλλουν με έντονα όμως τα κλισέ της Ψαροκώσταινας, τύπου περί μοναδικότητας του περιούσιου λαού που όλοι του χρωστούν και γι' αυτό τον επιβουλεύονται. Επίσης φρίττω στην κυριολεξία στην ιδέα ότι Ομάδα εφέδρων καταδρομέων «ΟΔΕΥΩ» (ΟΜΑΣ ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ ΕΞΟΡΜΗΣΕΩΝ ΥΨΙΣΤΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ) και μέλη της «Ασπίδας Εθνικής Σωτηρίας» θα συμμετάσχουν στην περιφρούρηση του συλλαλητηρίου.

6) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν έχω καμία διάθεση να εκτονωθώ. Πολιτικά δεν λειτουργώ εν θερμώ και με συναισθηματισμούς. Είμαι από εκείνους τους πολίτες που δεν αναζητώ συνθήματα για να πιαστώ και ξινίζω όταν με αντιμετωπίζουν σαν πρόβατο στο μαντρί ή για σφαγή. Οπότε όχι, ούτε έχω διάθεση να ουρλιάξω, ούτε να σιχτιρίσω. Την δυσφορία μου προς την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την διατυπώνω με επιχειρήματα γραπτώς ανά διαστήματα και λεκτικώς σε οικείους και μη. Γνωστό τοις πάσι. Επιθυμώ να φύγουν δημοκρατικά κι όχι με φάσκελα, βρισιές και κρεμάλες. Και στο κάτω-κάτω στο ίδιο συλλαλητήριο θα βρεθούν και πολλά κυβερνητικά στελέχη των ΑΝΕΛ όπως πήγαν και στης Θεσσαλονίκης, οπότε τι σόι εκτόνωση εναντίον της κυβέρνησης θα είναι αυτή όταν θα είναι αγκαζέ με κυβερνητικά στελέχη; Μιλάμε για το απόλυτο θέατρο του παραλόγου.

7) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι η εθνική υπερηφάνεια οικοδομείται κυρίως στο παρόν σε ενεστώτα χρόνο και όχι σε περασμένα μεγαλεία. Και εγώ κοιτώντας γύρω μου δεν βλέπω και πολλά για να υπερηφανευτώ, αλλά κυρίως για να ντραπώ. Η παρελθοντολαγνεία και η προγονοπληξία που τείνουν να πάρουν μορφή επιδημίας σε μια χώρα με υπό κατάρρευση το εκπαιδευτικό και το υγειονομικό της σύστημα, υποδηλώνουν αδυναμία αντιμετώπισης των κρίσιμων και ουσιαστικών προβλημάτων της. Κι εγώ δεν είμαι ευθυνόφοβη. Με απασχολεί πολύ περισσότερο το παρόν παρά να ανατρέχω στο παρελθόν για να παραμυθιάζομαι. Την πραγματικότητα έχω μάθει να μην την αποφεύγω, αλλά να την αντιμετωπίζω. Ως γνωστόν «ο ανόητος παρηγορείται με το παρελθόν, ο ολιγόνους με το μέλλον, ο έξυπνος με το παρόν». Και ο νοών νοείτω.

8) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν επιθυμώ να συμμετάσχω σε κάτι τόσο μονοδιάστατο και διχαστικό. Με αφορούν πιο ευρύτερα σχήματα. Π.χ. στο Μένουμε Ευρώπη, συμμετείχα πρωτίστως γιατί ένιωθα και νιώθω ότι ανήκω σε κάτι πιο ευρύτερο από τα στενά εθνικά όρια, κάτι που ενώνει περισσότερο τους λαούς παρά τους διχάζει. Επιθυμώ να συνυπάρχω κι όχι να περιχαρακώνομαι. Αντιλαμβάνομαι τις διαφορές, σέβομαι τις ιδιαιτερότητες, αλλά για πολλοστή φορά είμαι πολίτης του κόσμου, Ευρωπαία, ελληνικής ιθαγένειας και με απασχολεί ο τόπος μου να είναι κινητήριος μοχλός θετικών εξελίξεων διεθνώς, όχι τροχοπέδη και παρίας που τσιρίζει, ενώ έχει την χούφτα ανοιχτή ζητώντας μονίμως και μόνον χρήματα. Πιο οξύμωρο δεν γίνεται. Θα ήθελα τη χώρα μου να πρωτοστατεί στην ομαλοποίηση στα Βαλκάνια κι όχι να πυροδοτεί ντόμινο εθνικισμών και μαξιμαλισμών.

9) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί αν και είμαι κατά το ήμισυ από τη Μακεδονία, ασκώ τα εκλογικά μου δικαιώματα στη Θεσσαλονίκη ανελλιπώς από το 1996 οπότε και μου δόθηκε το δικαίωμα ψήφου, θέλω τη Βόρεια Ελλάδα να βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο οικονομικά κι όχι φοβικά ή με πολεμικές ιαχές. Δεν της ταιριάζει αυτή η μίζερη εικόνα. Έχει, αν θέλει, πολύ πιο όμορφο μέλλον να οικοδομήσει, από ότι παρελθόν. Αρνούμαι να μπω σε αυτή τη λογική της ηττοπάθειας και της μισαλλοδοξίας.

10) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί η διαστρέβλωση της Ιστορίας έχει φτάσει σε ακραία επίπεδα εκατέρωθεν και επί της ουσίας έχουμε ήδη χάσει εδώ και καιρό την όποια «μάχη» με δική μας κυρίως υπαιτιότητα. Προσπαθούμε τώρα να αλλάξει το όνομα μιας χώρας που ήδη έχουμε αποδεχτεί να ονομάζουμε FYROM  και εμπεριέχει ως γνωστόν την λέξη Μακεδονία, ενώ πλειάδα χωρών την αποκαλούν εδώ και χρόνια μόνον έτσι. Μην δουλευόμαστε λοιπόν άλλο μεταξύ μας. Μικρός αυτός ο τόπος πια για να χωρέσει τόσους «κομπάρσους».


Τούτων λεχθέντων η επίκληση του λαού είναι λάθος να διεκδικείται μόνον από όσους θα πάνε σήμερα στο συλλαλητήριο. Ναι, να παρευρεθούν, όσοι και όσες το επιθυμούν. Αλλοίμονο. Απολύτως σεβαστό. Ουδόλως κατανοητόν όμως, θα μου επιτρέψετε . Όπως έχουν δικαίωμα να εκφράσουν τις απόψεις τους οι συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο, έτσι κι εμείς οι υπόλοιποι, που διαφωνούμε, έχουμε κάθε δικαίωμα να τους κρίνουμε και να εγείρουμε ενστάσεις. Στον λαό ανήκουμε κι εμείς υπόψιν. Δεν είμαστε ούτε ευκαταφρόνητοι ποσοστιαία, ούτε προδότες της χώρας που άκουσα και πραγματικά «πάγωσα». Στη δημοκρατία υπάρχουν και διαφωνίες και λεκτικοί διαξιφισμοί. Ειλικρινά, εύχομαι όλα να κυλήσουν ομαλά σήμερα. Να μην έχουμε ακρότητες και βίαια περιστατικά. Μόνον αυτό πια, γιατί στα υπόλοιπα, η μπάλα έχει ούτως ή άλλως χαθεί, δυστυχώς.

Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

Hospes hostis vs homo horribilis;

Δουλευεις και ξαφνικα σου στέλνουν μηνυμα "θα εχεις δει φανταζομαι για το περιστατικο στο Λονδινο...". Ο χρόνος σταματά. Ταχυπαλμια. Ψελλιζεις πανικοβλητη "οχι, οχι παλι!". Διαβάζεις για τρομοκρατικα χτυπήματα. Στέλνεις  μηνύματα σε φίλους κι αγαπημένους. Είναι όλοι καλά κι ασφαλείς. Από το άγχος και τα νεύρα σου, ξεσπας βουβα σε κλαμματα. 

Σκεφτεσαι: τριτο τρομοκρατικο χτυπημα στην Αγγλια σε διαστήμα 3 μηνων (22/3 Λονδινο, 22/5 Μάντσεστερ, 4/6 Λονδινο). Ξανά ο τρόμος στη βρετανική πρωτεύουσα, ξανά η αστυνομία λειτούργησε ταχύτατα, ξανά γύρος δηλώσεων καταδικης των τρομοκρατικων επιθέσεων.

Déjà vu. Δυστυχώς.

Η ισχύς της τρομοκρατίας δεν αποτυπώνεται μόνο στο χτύπημα, αλλά και στα επακόλουθα, αφού επιδιώκει να δημιουργήσει ανασφάλεια στην κοινωνία. Να κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων. Να αποσταθεροποιήσει την καθημερινή ζωή των πολιτών. Και στις 3 περιπτώσεις δε, ειναι ηλιου φαεινοτερο οτι στοχεύει στον δυτικο τρόπο ζωής.

Επιβεβαιώνεται ο χειρότερος εφιαλτης  των σοβαρών αναλυτων: "οι τρομοκρατικες επιθέσεις επί ευρωπαϊκού εδάφους δεν θα είναι πλέον σποραδικές, αλλά θα επαναλαμβάνονται, είτε από οργανωμένους πυρήνες, είτε από μεμονωμένα άτομα, με μεγαλύτερη συχνότητα".

Στην ελληνική ιντερνετικη κοινότητα ελάχιστη αναφορά των συμβάντων και οι οποιες αναλύσεις βριθουν συναισθηματισμων κι αφορισμων χωρίς να διατυπωνουν ουδεμία πρόταση ή απορία. Μπουρδολογιας το ανάγνωσμα. "Πιάνεις" τον ξενο Τύπο. Εκεί η συζήτηση έχει φουντωσει για τα καλά.  Γίνεται μάλιστα γνωστό ότι νωρίτερα των επιθέσεων, το Ισλαμικό Κράτος είχε απευθύνει έκκληση για χτυπήματα με μαχαίρια και φορτηγακια εναντίον των Σταυροφορων όπως μας αποκαλεί συλληβδην πιστεύουμε, δεν πιστεύουμε στον Χριστό.

Αναρωτιουνται πολλοί κι ευλογως εκτός Ελλάδος: Πώς από τον κλειστό πυρήνα των συνεργατών του Bin Laden και της Al Qaeda φτάσαμε στις δεκάδες χιλιάδες «αλλοδαπούς» μαχητές του ISIS; Οι Ευρωπαίοι που αφήνουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους για να προσχωρήσουν στις τάξεις των τρομοκρατών στη Συρία και στο Ιράκ είναι μη ενσωματωμένοι και κοινωνικά αποκλεισμένοι; Η αποτυχία της πολυπολιτισμικότητας δημιούργησε τον ισλαμιστικό φονταμενταλισμό; Πώς αντιμετωπιζεις θεσμικα και πολιτικά "μοναχικούς λυκους";

Φυσικα στην ελληνική φεισμπουκικη στρατοσφαιρα αυτά έχουν ήδη απαντηθεί. Με θυμο, οργή και ενίοτε μισαλλοδοξια/συνθηματολογια με πομφολυγες. Hospes hostis vs homo horribilis είναι δυστυχώς το σκηνικό. Τρομάζεις εκ νέου. Από την ευκολία φρικαλεοτητων στην απλουστευση/οικειοτητα ενιοτε της βαρβαροτητας. Αριστεριστες που ξεθαβουν τον ιμπεριαλισμο και φασιστοειδη τύπου "πυξ, λαξ, δαξ" συγκρουονται ανοητως. Δεν μας έφταναν οι λάτρεις της ωμης κι ανεξέλεγκτης βίας, έχουμε και τους ιδεολογικά αγκυλωμενους για να μας "αποτελειωσουν".

Υποψιν σε 4 μέρες είναι προγραμματισμενες οι Βρετανικές εκλογές. Θα επηρεάσουν τα πρωινά σημερινά γεγονότα το εκλογικό αποτέλεσμα; Κι αν ναι, προς ποια κατεύθυνση; Προσωπικά πιστεύω ότι αναμφίβολα θα επηρεάσουν εστω τις διαπραγματευσεις του Brexit μεταξύ Ε.Ε.-Μ. Βρετανίας.

Από 'κει και πέρα πρέπει συνολικά η Ευρώπη να συνέλθει γρήγορα από την ομφαλοσκοπηση και τα μοιρολογια και σε πρώτη φάση να συνεργαστεί εναντιον της ισλαμικης τρομοκρατιας σε 3 επίπεδα, στενοτατα:

α) Στην ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των διαφόρων υπηρεσιών, Αντιτρομοκρατικων, Μυστικών και μη. Υπάρχουν -περιεργως ακόμα- αρκετά που μπορούν να γίνουν σε αυτό τον τομέα.

β) Στην αντιμετώπιση της διαδοσης προσκλησεων σε τρομοκρατικα χτυπήματα μέσω Διαδικτύου. Σε αυτό το πεδίο έχει γίνει παραδόξως ελάχιστη δουλειά. Πρέπει εσπευσμενα να γίνει εκτεταμένη έρευνα των ιστοτοπων που χρησιμοποιούν οι τρομοκράτες και ίσως να είναι απαραίτητη και η "παύση" τους με κάποιο τρόπο.

γ) Σε φραγμο/μπλοκαρισμα των οικονομικων δραστηριότητων των τρομοκρατικων πυρήνων κι οργανώσεων. Το πιο δύσκολο κομμάτι ίσως, αλλά όχι ακατόρθωτο ως ένα βαθμό.

Σε κοινωνικό επίπεδο πρέπει οι ευρωπαϊκές χώρες να δουν τι ακριβώς πήγε λάθος τόσο στο μοντέλο της πολυπολιτισμικότητας, όσο και στο μοντέλο της ενσωματωσης. Λειτουργησαν; Προφανεστατα όχι. Γιατί; Και πού ακριβώς; Πρέπει να εστιασουν οι ειδικοί και οι πολιτικοι να εξειδικευσουν και να ιεραρχησουν, οχι να αφορισουν στοχοποιωντας συλληβδην ομάδες Ευρωπαίων πολιτών συν τοις αλλοις.

Τελος, ειναι γεγονος οτι η επέκταση της ισλαμικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη τροφοδειται από την πολιτική και οικονομική αστάθεια που έχει δημιουργηθεί σε ένα μεγάλο τμήμα της Μέσης Ανατολής. Ανετραπηκαν καθεστώτα (Αφγανιστάν, Ιράκ και Λιβύη), αμφισβητουνται αλλου (Συρια), αλλά δεν εχουν εδραιώθει βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις. Μην γελιομαστε λοιπόν,  πέραν των στρατιωτικών χτυπηματων στο Ισλαμικό Κράτος επειγει εξισου και η δρομολογηση μιας μετάβασης σε μια υποτυπωδη εστω "κανονικότητα" στην περιοχή.

Πρέπει να υπάρξει ταχύτατα συντονισμος δράσεων (αστυνομικων, στρατιωτικων) και πολιτικης συμφωνίας σε μια κοινή βάση για έναν οδικό χάρτη προς μη ευκαιριακες λύσεις.

Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Γαλλία, ώρα μηδέν

Διαβάζω μέρες τώρα ότι οι Φιγιον και Μακρον ταυτίζονται στα οικονομικά, αλλά όχι στα κοινωνικα και αυτό ειναι αμελητέο για κάποιους. Προβάλλεται μάλιστα εντόνως η πεποίθηση οτι οσοι υποστηρίζουμε τον Μακρον ειμαστε ολίγον τι ανοητοι, αν οχι αφελείς,  διότι, λέει, μας απασχολουν περισσοτερο τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, παρά η οικονομική και ιδιως η πολιτικη πραγματικοτητα.
Λοιπόν σας εχω νέα: Τα κοινωνικά ζητήματα σε μια χώρα που έχει ως κύριο θέμα συζήτησης τον επανακαθορισμο της πολυπολιτισμικοτητας και της πολιτικής και κοινωνικής ένταξης των μεταναστών/προσφύγων, δεν ειναι διόλου δευτερεύοντα. Αυτό ομως που προκαλεί μεγαλυτερη εντυπωση ειναι το να αγνοείται συστηματικά, αν οχι αστοχα η μεγαλύτερη και ίσως σημαντικοτερη διαφορά των δυο αυτών υποψηφίων: Πολιτικά, ο κ. Φιγιόν ανήκει στο γαλλικό «souverainisme»: ένα δόγμα που αντιτίθεται σε μια ομοσπονδιακή εκδοχή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και βλέπει το εθνικό κράτος ως τον κύριο πυλώνα για την πολιτική της ευρωπαϊκής ηπείρου. Ο κ. Μακρόν, είναι το αντίθετο ενός «souverainiste»: θέλει μια δημοσιονομική και πολιτική ένωση για την ευρωζώνη.
Επιπροσθέτως, η προσέγγιση του Φιγιον στον Πούτιν παραβλέπεται ως ταχα ανάξια σχολιασμου απο τους υποστηρικτές του πρώτου, όταν οι περισσοτεροι μαλιστα εξ αυτών σε σωρεια ζητημάτων είναι αναφανδον αντίθετοι με το δόγμα εξωτερικης πολιτικης του Πούτιν. Τι οξύμωρο! Επιπλέον,  οι εκ διαμέτρου αντιθετες προσεγγισεις που έχουν οι δυο αυτοί υποψήφιοι για τον ρόλο των δημοσιογραφων στην πολιτικη και κοινωνικη ζωή, καθορίζουν την αντίληψη περι δημοκρατίας και αναβάθμισής της. Και για να γινω πιο σαφής: δεν ειναι δυνατον ο έλεγχος της πολιτικης εξουσιας απο τους δημοσιογράφους να θεωρείται πλάκα ή δευτερευον αντικείμενο προβληματισμού. Οταν ο κ. Φιγιον υποστηρίζει οτι τις ερωτησεις προς τους πολιτικους δεν τις θέτουν οι δημοσιογραφοι σε μια συνεντευξη, αλλά οι ίδιοι οι συντευξιαζόμενοι πολιτικοι, τιθεται αυτομάτως επι τάπητος στον δημοσιο διαλογο η προσεγγιση του στον περιφημο Τραμπισμο που εκλαμβανει τα μιντια μονον ως μεσο  ενισχυσης των πολιτικων μηνυματων που εγκρινει ο ενας και μοναδικος πολιτικος ηγετης. Οι συνειρμοί δεν ειναι θετικοι ουτε στο ελαχιστο, αν θέλουμε να μιλησουμε σοβαρα κι οχι σαν νηπια σε λουνα παρκ.
Επίσης, υπάρχει ακομα μια ουσιώδης διαφορα στα προγράμματα των δυο υποψηφίων στο ζητημα της Εκπαίδευσης. Ο κ. Φιγιόν θέλει να μειώσει τον αριθμό των εκπαιδευτικών, αλλά ταυτοχρόνωςνα αυξήσει τους μισθούς (δηλαδη ξαφνικα ως δια μαγειας το εκπαιδευτικο συστημα θα αλλάξει με τη μια γιατι καποιοι/ες θα πληρωθουν 200 ευρω παράνω. Γελάν και τα τσιμέντα). Ο κ. Μακρόν  πάλι δίνει μεγάλη βάση στη δημοτική εκπαίδευση, στις περιοχές με δυσκολίες όπως τα προάστια (καντε τους συσχετισμους με αδυναμιες του κοινωνικου συστηματος ενσωματωσης, με την προσέλκυση των «παραγκωνισμενων» απο την ακροδεξιά και την άκρα αριστερα σε αυτές τις περιοχές κ.λ.π.)  με περισσότερες ώρες διδασκαλίας και μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη, (μόνο 12 ανά ταξη).
Τέλος, σχετικά με την ενηλικίωση στον τομέα της ποινικής ευθύνης, για καλύτερη αντιμετώπιση των προβλημάτων και παραβάσεων των νέων, ο κ. Φιγιόν ζητεί να κατέβει η ποινική ενηλικίωση από τα 18 στην ηλικία των 16. Μια πρόταση που βρίσκει εντελώς αντίθετο τον κ. Μακρόν.
Κοινώς, οι διαφορές τους δεν ειναι ουτε λιγες ή μικρές, ουτε εντοπίζονται μονον στα δικαιώματα των διαζευγμενων γυναικων και της ΛΟΑΤ κοινότητας οπως αστοχα προβάλλεται ελλειψει επιχειρηματων απο τους οπαδους του Φιγιον εν Ελλαδι. Η διαφορά εντοπίζεται στον πυρηνα της πολιτικης ουσιας και της αντίληψης περι ευρωπαϊσμου και δημοκρατιας.
Στο σημειο αυτο οφείλει να επισημανθεί οτι η κριτικη προς τον κ. Μακρον οτι δεν εχει την υποστηριξη ενος κομματικου μηχανισμου ειναι αξιολογη και χρηζει προσοχής. Απο την αλλη ομως δεν νοείται να «πετροβολειται» καποιος επειδη δεν τον εκφραζουν οι υπάρχουσες κομματικες δομές και αναλαμβανει την πολιτικη ευθυνη να κατέβει στον πολιτικο στιβο με την συσταση μιας πολιτικης κινησης. Δεν γινεται απο τη μια να ασκειται κριτικη στην μη μετεξελιξη των κομματικων μηχανισμων Δεξιας και Αριστερας στη Γαλλια και απο την αλλη οταν κάποιος το αντιλαμβάνεται, να τον κατηγορουν οτι δεν εχει αυτους ακριβως τους μηχανισμους προς υποστηριξη. Η αντιφαση ειναι προφανης.
Η Γαλλια αντιμετωπιζει την μεγαλυτερη πολιτικη, αλλα και οικονομικη της κριση μετα το 1997. Εχει ενα ασφαλιστικο στον αερα, ελλειματα και χρεος που τρέχουν στον θεο και κοινωνικες και πολιτικες δομές απαρχαιωμενες, ανισχυρες/αδυναμες να αντιμετωπίσουν με θετικο προσημο στο τέλος της ημερας ζητηματα οπως η τρομοκρατια και η μεταναστευτικη κριση. Επί της ουσίας η Γαλλια καλειται να επανακαθορισει τον εαυτο της απεναντι στην δημοκρατια, τον φιλελευθερισμο, την Ευρωπαϊκή Ενωση και την παγκοσμιοποιηση.
Σημερα δίνεται η μαχη των μαχών κυριολεκτικως και μεταφορικώς. Οσοι υποστηρίζουμε τον Μακρον στα σοβαρα κι οχι λογω ελλειψης επιλογων, δεν εκλαμβανουμε την πολιτικη ως θεσφατο Μεσσιων, ουτε ως πεδιο προσωπικών αντιπαραθέσεων ή εμμονών σε -ισμους. Επιθυμουμε να εκλεγει  ο πιο προσγειωμενος, ο πιο δημοκρατης, ο πιο φιλελεύθερος , ο πιο φιλοευρωπαίος υποψήφιος για την γαλλικη προεδρία. Τοσο απλά, τοσο ωμά.

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Αναζητείται σοβαρότητα

Παρακολουθώ μέρες τώρα την σύγκρουση για το μέλλον της κεντροαριστεράς και κυρίως της υποθετικής προεκλογικής και μετεκλογικής συνεργασίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Καταρχήν αν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να σωθεί εν μέρει πολιτικά και να ανακτήσει μέρος των ποσοστών του, η στοχοπροσήλωσή του πρέπει να είναι προς το ΠΑΣΟΚ, γιατί από εκεί άντλησε και αντλεί ακόμα ψήφους. Τι κάνει νιαου νιαου στα κεραμίδια βασικά, θα μου πείτε. Γι' αυτό σαν παλιά πολιτική καραβάνα βγήκε ο Φιλης να μας υπενθυμίσει ότι γνωρίζουν από πολιτική τακτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνον που το θυμήθηκαν αργά και ετεροχρονισμένα, τώρα που μπάζει το καράβι και αφού αποδεχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ το αδιανόητο: να συνεργαστεί με ένα ριζοσπαστικό δεξιό στα όρια του ακροδεξιού κόμμα, τους ΑΝΕΛ. Θα πετύχει η μεταστροφή; Πολύ αμφιβάλλω. Κυρίως γιατί μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ βγάζει σπυριά στο άκουσμα του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως γιατί η πτώση ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι σχεδόν νομοτελειακή λογω της αποτυχημένης εφαρμοσμένης πολιτικής του που ρήμαξε και βουλιάζει ελευθερους επαγγελματίες, αγρότες, συνταξιούχους, βασικά όλους μας πια.

Κατά δεύτερον, για το θέμα της προεκλογικής συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ: εάν η Δημοκρατική Συμπαραταξη αποφασίσει να συνεχίσει το φλερτ, θα χάσει προς δυο πλευρές: τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, μάλλον είναι αφελής το ελάχιστο, άπειρος πολιτικά το κυριότερο. Η ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αμφιταλαντεύεται κι έχει επιλέξει ιδίως με τις τελευταίες ανακοινώσεις της να αυτοκτονήσει πολιτικά βγάζοντας από το σεντούκι της πολιτικής ιστορίας συνθήματα/κλισέ μιας προηγούμενης εποχής που όχι μόνον δεν συνάδουν με αυτό που ζούμε, αλλά δεν ταιριάζουν και σε ένα κόμμα που καμωνεται ότι αποτελεί τον πυρήνα της εν δυνάμει σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Σκληρή η αλήθεια, αλλά απαραίτητη εδώ που φτάσαμε. Ξεχωρίζω τον Βενιζέλο και διάφορα άλλα στελέχη που όντως έχουν διαφορετική προσέγγιση, αλλά δεν αρκούν δυστυχώς. Την πολιτική γραμμή ενός κόμματος την κοινωνεί η ηγεσία του πρωτίστως. Και ο νοών νοείτω. Μην ξαναμάθουμε την πολιτική αλφαβήτα από την αρχή...

Όσον αφορά την πιθανή μετεκλογική συνεργασία Δημοκρατικής Συμπαραταξης και ΣΥΡΙΖΑ, που διαβάζω, δύο ερωτήματα:

α) Στο σενάριο που θέλει τη Δημοκρατική Συμπαράταξη να ανακτεί κάποια μεγαλύτερα ποσοστά και τον ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέφει στο 5%, γιατί θα πρέπει να σκεφτεί η Δημοκρατική Συμπαραταξη τότε συνεργασία; Είναι συγγενές κόμμα με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ως πότε θα θεωρούμε ότι όντως θα γίνει επιτέλους σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ελλάδα κοιτώντας αριστερά μόνον σταθερά κι απαρέγκλιτα; Άλλο δημοκρατικός σοσιαλισμός -που κι αυτός πλέον ξεπερασμένος στην Ε.Ε. και ορθώς- κι άλλο σοσιαλδημοκρατία να θυμίσω. Και στο κάτω -κάτω στον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν ακόμα στον επαναστατικό σοσιαλισμό, στην ριζοσπαστικοποίηση. Για ποια σύγκλιση, λοιπόν, μιλάμε; Σε ποια βάση, όταν μάλιστα αυτή δεν υφίσταται καν;

β) Θεωρούμε πράγματι ότι υπάρχει αριστερή (ΣΥΡΙΖΑ) και δεξιά (Δημοκρατικη Συμπαραταξη) σοσιαλδημοκρατία; Η συζήτηση αυτή είναι άστοχη και παντελώς αυθαίρετη πολιτικά. Αυτοί οι ανιστόριτοι διαχωρισμοί του τύπου «αριστερή ή δεξιά σοσιαλδημοκρατία» γίνονται από όσους προτιμούν να κοσκινίζουν για να μη ζυμώνουν βασικά ή κυρίως να μην αποδέχονται το πασιφανές: οι κομμουνιστές απορρίπτουν την «αστική» δημοκρατία ενώ οι ριζοσπάστες αριστεροί πιστεύουν στο πέρασμα από την αντιπροσωπευτική στην άμεση δημοκρατία. Αλήθεια εκεί στην Δημοκρατική Συμπαράταξη θεωρούν όντως ότι η αμεσοδημοκρατία με την πλατεία των Αγανακτισμένων και το δημοψήφισμα του 2015 είναι το πεδίο διαμόρφωσης σοσιαλδημοκρατίας; Πιο οξύμωρο, εάν όχι παράλογο δεν γίνεται. Βασική αρχή της σοσιαλδημοκρατίας είναι η άνευ όρων υποστήριξη της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κι όχι του εθνικολαϊκισμού που συνήθως πάει πακέτο με τα κελεύσματα περί αμεσοδημοκρατίας.

Τέλος θα ήθελα να επισημάνω κάποια πράγματα που συστηματικά αποφεύγονται στον δημόσιο διάλογο για τα άνωθεν ζητήματα:
- Στην παρούσα φάση, στο συγκεκριμένο πολιτικοοικονομικό πλαίσιο, με ένα αρκετά ασταθές διεθνές περιβάλλον, η συρρίκνωση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα ποιον ακριβώς εξυπηρετεί;
- Η υπό διαμόρφωση κεντροδεξιά που ίσως έρθει στην εξουσία θα μπορέσει να περάσει τις απαραίτητες δομικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και τη δικαιοσύνη χωρίς τη στήριξη της κεντροαριστεράς;
- Η διάσπαση του ευρωπαϊκού μετώπου στο ελληνικό πολιτικό σύστημα ενισχύει την μετάβαση σε μια κανονικότητα ή μήπως το αντίθετο;

Γιατί φίλτατοι, είναι πολύ ωραία να συζητάμε λες και είμαστε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και έχουμε τον χρόνο με το μέρος μας για αμπελοφιλοσοφίες, αλλά η ουσία είναι μια: αυτή τη στιγμή η χώρα πλησιάζει με ταχύτητα στα όρια του failed state. Και προσωπικότητες που μπορούν να στηρίξουν μια διαφορετική πορεία για να μην φτάσουμε ως εκεί υπάρχουν σε τρεις χώρους: τη ΝΔ, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Ποτάμι. Αρέσει-δεν αρέσει. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η ΧΑ είναι αυτοί που επιθυμούν την εθνική περιχαράκωση και την δραχμοποίηση -ας μου επιτραπεί ο όρος- των πάντων. Το ΚΚΕ και η Ένωση Κεντρώων δεν χρήζουν ανάλυσης, ουτε και μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι αποτελούν τον καταλύτη των πολιτικών εξελίξεων.

Η ΝΔ έχει σαφές στίγμα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη αναλώνεται στην εσωστρέφεια και το Ποτάμι στη κοσμάρα του. Αρκεί ένας Μητσοτάκης; Και πόσοι από όλους αυτούς που θέλουν απλά να ξεφορτωθουν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα βάλουν πλάτη την επόμενη μέρα σε επώδυνες αποφάσεις; Πιστεύω ελάχιστοι. Προσωπικά έχω μάθει να αντιμετωπίζω τα πολιτικά διλήμματα πάντα με αναφορά πρωτίστως στο παρόν και στο άμεσο μέλλον και δευτερευόντως στο τι θα ήθελα κατά βάθος ως πολίτης και γυναίκα εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα εν Ελλαδι. Προσοχή, λοιπόν, στις αυταπάτες ενθεν κι ενθεν. Ούτε η ΝΔ έχει πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα ακόμη, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολυπόθητη νύφη όπως κάποιοι υποστηρίζουν.

Η πραγματικότητα απαιτεί απαντήσεις σε τέσσερα ερωτήματα:
α) Πώς θα πάμε σε εκλογές χωρίς να βρεθεί η χώρα στα τάρταρα απομονωμένη και περιθωριοποιημένη στο ευρωπαϊκό περιβάλλον;
β) Ποιες οι απαραίτητες πολιτικές που θα πρέπει να δρομολογηθούν την επομένη στο Ασφαλιστικό -προς το παρόν τηρείται σιγήν ιχθύος στο συγκεκριμένο από τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου- με τα σημερινά δεδομένα;
γ) Πώς η χώρα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της στους εταίρους, ενώ θα μειώσει ταυτοχρόνως τους φόρους και θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της;
δ) Πώς θα καλυφθούν οι τραγικές ελλείψεις του κρατικού μηχανισμού όταν λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν ενώ συρρικνώνεται το διαθέσιμο εργατικό δυναμικό σε εξειδικευμένους νέους;

Σε τελική ανάλυση, δεν υποτιμώ τις ιδεολογικές αναζητήσεις, ούτε τους πολιτικούς τακτικισμούς. Μόνον που θεωρώ ότι πλέον ο χρόνος μετρά αντίστροφα κι εμείς αναλωνόμαστε σε ασκήσεις επί χάρτου χωρίς να υπολογίζουμε τους ξενοδόχους: 1) Τις αμφίρροπες αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις στον στενό πυρήνα της Ε.Ε. - Τραμπ στις ΗΠΑ, 2) Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που δεν ελπίζει σε τίποτε, έχει παραδοθεί στην απελπισία και έχει απαξιώσει συλλήβδην το πολιτικό σύστημα.


Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Τι εστί Τραμπ;

Όσον αφορά την περίφημη χτεσινή συνέντευξη του Τραμπ που προκάλεσε εκνευρισμό και έντονο προβληματισμό, υπάρχουν -κατά τη γνώμη μου- δέκα ενδιαφέροντα σημεία που κάποιος οφείλει να εστιάσει:

1) Το Brexit είναι σπουδαία υπόθεση.
"I think Brexit is going to end up being a great thing."

Τα ίδια λέει και η Λεπέν κι όλο το ακροδεξιό ευρωπαϊκό φάσμα, βέβαια. Στη δε χώρα μας εκτείνεται και πιο πέρα της ακροδεξιάς. Το λεγόμενο φαιοκοκκινο μέτωπο μόνο που δεν πέταξε από την χαρά του με το Brexit. Τα συμπεράσματα δικά σας.



2) Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα διαλυθεί.
"I do think keeping it together is not gonna be as easy as a lot of people think. And I think this, if refugees keep pouring into different parts of Europe... I think it’s gonna be very hard to keep it together because people are angry about it.”

Κοινώς κατά τον οσονούπω νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να γίνει ένα κλειστό λόμπι, να περιχαρακωθεί. Γιατί αν έχεις τσατισμένους ανθρώπους, υψώνεις 2-3 τείχη και σχόλασες, υποθέτω. Φευ. Η υπεραπλουστευση του μεταναστευτικού/προσφυγικού και η μετακύλιση όλων των δομικών προβλημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην μεταναστευτική κρίση, είναι το βούτυρο στην ατζέντα των ακροδεξιών και δη ευρύτερα των ευρωσκεπτικιστών και αντιδημοκρατικών δυνάμεων στην Ε.Ε. αυτή τη στιγμή. Δεν είναι τυχαίο ότι τους ενισχύει. Ορθώς ο κ. Γκαμπριελ επισήμανε ότι είναι πολύ βολικό για έναν Αμερικανό να κατακρίνει την ΕΕ, όταν οι μεταναστευτικές ροές που δέχεται αυτή είναι κυρίως από το μπάχαλο που δημιούργησαν οι ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. "Η προσφυγική κρίση υπήρξε αποτέλεσμα της «λανθασμένης, παρεμβατικής αμερικανικής πολιτικής στη Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή", επισήμανε. Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι η Ε.Ε. πρέπει να κάνει περισσότερα από το να παρατηρεί την περιοχή. Πόσο δε μάλλον όταν γειτνιάζει με αυτήν.

Φυσικά η Μέρκελ σήκωσε το γάντι και απάντησε σε μια κοινή συνέντευξη Τύπου με τον πρωθυπουργό της Νέας Ζηλανδίας: «Πιστεύω ότι εμείς οι Ευρωπαίοι κρατάμε τη μοίρα μας στα χέρια μας». Αντιστοίχως πιο "επιθετικός" ο Ολαντ που δήλωσε ότι «Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πάντοτε έτοιμη να συνεχίσει την διαντλαντική συνεργασία, την οποία ορίζει με βάση τα συμφέροντα και τις αξίες της. Δεν έχει ανάγκη συμβούλους απ' έξω για να της λένε τι να κάνει».

3) To NATO είναι παρωχημένο.
“I said a long time ago that Nato had problems. Number one it was obsolete, because it was designed many, many years ago. Number two the countries aren’t paying what they’re supposed to pay."

Η αλήθεια είναι ότι τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι προεκλογικά μιλάγανε για αναμόρφωση του ΝΑΤΟ ή αν θέλετε για μετεξέλιξή του για να είμαστε πιο ακριβείς. Και ως προς αυτό δεν έχουν κι άδικο. Ποιον ρόλο υπηρετεί το ΝΑΤΟ με τα νέα δεδομένα; Δεν είναι εύκολη ερώτηση και σίγουρα δεν υπάρχουν απλές απαντήσεις. Το θέμα είναι ότι το ΝΑΤΟ προς το παρόν καλύπτει διάφορες ανάγκες της Ε.Ε. και πολλές φορές βγάζει το φίδι από την τρύπα ελλείψει δομημένου και οργανωμένου ευρωστρατού, αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Αυτό όμως είναι μια συζήτηση που οφείλει να γίνει με προσοχή κι όχι με αφορμή λεκτικά πυροτεχνήματα, πόσο δε μάλλον σε μια περίοδο που η Ρωσία έχει αρχίσει και "παίζει" πάλι σε στυλ Ψυχρού Πολέμου.



4) Νέα συμφωνία εμπορίου ΗΠΑ-Μεγάλης Βρετανίας.
"I’m a big fan of the UK, we’re gonna work very hard to get it done quickly and done properly. Good for both sides a new trade deal."

Και χάρηκαν αμέσως οι Βρετανοί. Μόνον που υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο. Εξου και η απάντηση από την Φεντερίκα Μογκερίνι, την επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, που προειδοποίησε τη Δευτέρα τη Βρετανία ότι δεν μπορεί να διαπραγματευθεί μια εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ πριν ολοκληρωθεί η αποχώρησή της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο η Βρετανία παραμένει μέλος της ΕΕ «δεν υπάρχουν διμερείς διαπραγματεύσεις για οποιαδήποτε εμπορική συμφωνία με κάποιο τρίτο μέρος (...) Αυτό αναφέρεται στις Συνθήκες» υπενθύμισε η Μογκερίνι σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στις Βρυξέλλες.

5) Η Μέρκελ έκανε «καταστροφικό λάθος» στο μεταναστευτικό.
"She made one catastrophic mistake by welcoming an unlimited number of Syrian refugees, all these illegals. The December Christmas market attack by a Tunisian man was one effect of Ms Merkel's policies".

Καταρχήν η Γερμανία δεν υποδέχτηκε απεριόριστο αριθμό Σύριων προσφύγων. Κατά δεύτερον δεν είναι όλοι παράνομοι και ειδικά αυτοί από την Συρία που επιζητούν πολιτικό άσυλο. Κατά τρίτον η ISIS δεν χτυπά στην καρδιά της Ευρώπης επειδή τάχα την έπιασε άχτι για τη μεταναστευτική πολιτική των ευρωπαϊκών χωρών και δη της Γερμανίας. Απλουστεύσεις του χειρίστου είδους που δημιουργούν εντυπώσεις συνδέοντας την τρομοκρατία αποκλειστικά με το μεταναστευτικό. Η Μέρκελ πάντως, ερωτηθείσα σχετικά με την κριτική του Ντόναλντ Τραμπ στην μεταναστευτική πολιτική που η ίδια ακολουθεί, προς το παρόν απέφυγε να απαντήσει και αρκεστηκε στο λακωνικό: «Προσωπικά αναμένω την ορκωμοσία του Αμερικανού προέδρου. Κατόπιν φυσικά θα συνεργαστούμε μαζί του σε κάθε επίπεδο».

6) Άρση κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας σε αντάλλαγμα για μείωση των πυρηνικών.
""For one thing, I think nuclear weapons should be way down and reduced very substantially, that’s part of it, but Russia’s hurting very badly right now because of sanctions, but I think something can happen that a lot of people are gonna benefit."

Καμία έκπληξη. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τραμπ ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έχει δείξει άλλωστε ενδιαφέρον για στενές σχέσεις και συνεργασία με τον Τραμπ σε όλα τα κεφάλαια σχέσεων θέτοντας ως θεμέλιο την άρση των κυρώσεων, ενώ ο Τραμπ έχει προσανατολιστεί σε παράλληλη άποψη και γι' αυτό επέλεξε υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας πρόσωπα με θετική πείρα από προηγούμενη συνεργασία τους με τη Ρωσία και αν δεν συμβεί κάτι έκτακτο, λ.χ. αντίδραση των υπερσυντηρητικών του Κογκρέσου, η οποία έχει ήδη εκδηλωθεί, οι σχέσεις Ουάσιγκτον - Μόσχας θα καλύπτουν θετικά τον χώρο από την τουριστική ανάπτυξη ως τον χάρτη επιχειρήσεων στη Συρία, ως τον εξοπλισμό και τον ρόλο του ΝΑΤΟ, ως τα μέσα μεταφοράς πυρηνικών όπλων και ηλεκτρονικής παρακολούθησης. Μόνο που το θέμα των κυρώσεων θα δημιουργήσει διάφορα προβλήματα με διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Μην ξεχνάμε όμως ότι υπάρχουν κι ορισμένοι στην Ε.Ε. που έχουν παρόμοιες απόψεις με τον κ. Τραμπ επί των κυρώσεων, όπως ο κ. Φιγιον για παράδειγμα. Ιδωμεν.



7) Αλλαγή τακτικής στη Συρία.
"Τhe Obama administration failed to take action on Syrian President Bashar al-Assad and allowed Russia to take control of the course of the civil war. Nothing happened when we had a chance to do something. Aleppo was nasty. I mean when you see them shooting old ladies walking out of town — they can’t even walk and they’re shooting ’em — it almost looks like they’re shooting ’em for sport — ah no, that’s... a terrible situation.”

Το Πεντάγωνο ζητεί ουσιαστική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, αλλά ούτε ο Tραμπ ούτε ένα μεγάλο ποσοστό στο Κογκρέσο το θέλουν επί της ουσίας. Άλλωστε άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ στη Συρία θα επηρέαζε καθοριστικά τις σχέσεις του με τη Ρωσία, πράγμα που ασφαλώς δεν θέλει ο Τραμπ. Οι αντιλήψεις του για την διαχείριση της κατάστασης από την διοίκηση Ομπάμα έχουν ως ένα βαθμό ρεαλισμό, αλλά στο πώς ο ίδιος θα κινηθεί από 'δω και πέρα σχετικά με τον Ασαντ, παραμένει άγνωστο. Δεν αρκεί να μιλάς περί άσχημης κατάστασης, αφού ως προς αυτό συμφωνούν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Είναι απλώς μια χιλιοειπωμένη κοινότοπη διαπίστωση επίκλησης στο συναίσθημα, χωρίς καμία επί της ουσίας διευκρίνηση επί του πρακτέου και εφικτού.

8) Αλλαγή πλεύσης με Ιράν (;)
"Τhe deal with Iran on nuclear weapons is one of the worst deals ever made".

Καμία έκπληξη και πάλι. Η περίπτωση ουσιαστικής αναθεώρησης της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, την οποία θέλουν το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία και η πλειοψηφία στο Κογκρέσο, ίσως να βρίσκεται στις προτεραιότητες του Τραμπ. Θα μου επιτρέψετε όμως να είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτική ως προς αυτό. Άλλωστε και ο ίδιος όταν ρωτήθηκε ευθέως από τους δημοσιογράφους στη συνέντευξη αρνηθηκε να υπεισέλθει σε περαιτέρω λεπτομέρειες λέγοντας: "I just don't want to play the cards."

9) Επίθεση στα μίντια μέσω των κοινωνικών δικτύων.
"I’d rather just let that build up and just keep it @realDonaldTrump, it’s working — and the tweeting, I thought I’d do less of it, but I’m covered so dishonestly by the press — so dishonestly — that I can put out Twitter — and it’s not 140, it’s now 280 — I can go bing bing bing... and they put it on and as soon as I tweet it out — this morning on television, Fox — ‘Donald Trump, we have breaking news’.”

Κι ενώ ο πλανήτης ασχολείται με το κατά πόσον τα κοινωνικά δίκτυα τύπου twitter και facebook προάγουν όντως ειδήσεις και διαμορφώνουν ελλόγως τη κοινή γνώμη, ο Τραμπ υποστηρίζει το ακριβώς αντίθετο, καθότι τάχα πλήττεται από την "ατιμία" των παραδοσιακών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η ρητορική αυτή θυμίζει πολύ αυτή των κάθε λογής εθνικολαϊκιστών που στο πρόσωπο των μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν βλέπουν τίποτε άλλο παρά τον απόλυτο εχθρό, καθότι γνωρίζουν πως είναι τα μόνα που μπορούν όντως να τους ξεσκεπάσουν, να τους καταστρέψουν την δημόσια εικόνα περί αγαθών, μοναχικών καβαλάρηδων, Μεσσιών.



10) Για τη διαρροή στοιχείων των σχέσεων του Τραμπ με το Κρεμλίνο. 
«Christopher Steele, the former MI6 agent (who investigated Mr Trump's alleged links to the Kremlin), is somebody that you should look at, because whatever he made up about me it was false. I don't even want to shake hands with people now I hear about this stuff."

Αρνείται την ύπαρξη στοιχείων εναντίον του ο Τραμπ, θεωρώντας τα εμμέσως πλην σαφώς κατασκευασμένα. Το γεγονός ότι το αντιμετωπίζει με απόλυτη άρνηση θα έπρεπε να μας προβληματίσει. Πολλες φορές τα φαινόμενα απατούν. Και σίγουρα όταν μπλέκονται πρώην πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, θα πρέπει να είμαστε αρκετά επιφυλακτικοί για το πού τελειώνει η αλήθεια και πού αρχίζει το ψέμα.  Σίγουρα είναι μια υπόθεση που δεν θα κλείσει τόσο εύκολα, επειδή ο Τραμπ ενοχλήθηκε και μόνον.


Με λίγα λόγια, ο «θορυβώδης λαϊκιστής» («Nation»), ο «πολιτικά ανιστόρητος» («Washington Post»), o «νεόκοπος στην πολιτική αρένα της μοναδικής υπερδύναμης» («Der Spiegel») θα αναλάβει την ηγεσία των ΗΠΑ και αρκείται σε λεκτικά πυροτεχνήματα εναντίον όλων... πλην του Πούτιν, των ευρωσκεπτικιστών και των ακροδεξιών. Είναι άραγε η διεθνής κοινότητα έτοιμη να τον αντιμετωπίσει; Γιατί αυτό είναι το ουσιαστικό ερώτημα. Όχι αν είναι ένας επικίνδυνος φαφλατάς. Αυτό έχει ήδη απαντηθεί. Μένει να δούμε τις συνέπειες των αποφάσεων του και κατ' επέκτασιν τις αντιδράσεις των υπολοίπων παικτών στη διεθνή σκακιέρα.


Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Veritas οdit moras

Εάν είχαμε πλήρως αποδεχτεί την κατάντια μας, δεν θα εκπλησσόμασταν με την χθεσινή ματαίωση της συνεδρίασης του ΣτΕ. Για να το θέσω πολύ ωμά: περιμέναμε ειλικρινά σε μια χώρα υπό κατάρρευση, τον έναν από τους τρεις πυλώνες του θεσμικού μας συστήματος να επιδείξει σοβαρότητα; Δηλαδή το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ ήταν απλά το πρόβλημα μας; Η Δικαιοσύνη τίποτε; Αποφάσιζε εν καιρώ, αμερόληπτα και πάντα πρότασσε το δημόσιο συμφέρον όλα αυτά τα χρόνια;

Είτε είμαστε απελπιστικά αφελείς, είτε προσπαθούμε να κρατηθούμε (;) από μια αίσθηση κανονικότητας, ότι κάτι δηλαδή έστω λειτουργεί σε αυτό τον τόπο, ότι δεν έχουν γίνει όλα ρημαδιό. Το πρόβλημα όμως, ξέρετε, όσο κι αν το αγνοείς, δεν εξαφανίζεται ως δια μαγείας. Σίγουρα δεν είναι όλοι μάπα, ούτε όλοι όμοιοι. Οι αφορισμοί αναμφίβολα δεν βοηθούν. Αλλά πρόκειται για τραγική άγνοια κινδύνου της καθοδικής πορείας της χώρας εάν δεν αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε νευραλγικός τομέας της κοινωνίας, της οικονομίας, της δημοκρατίας, χωλαίνει.

Ναι, φίλτατοι, φτάσαμε στον πάτο. Και τα σημάδια ήταν εμφανή καιρό τώρα και πλέον γνωστά τοις πάσι. Μην κάνουμε, λοιπόν, τις οσιες παρθένες ή ότι πέσαμε από τα σύννεφα τάχα με τα χτεσινά στο ΣτΕ. Απλά ελπίζαμε ως πολίτες ότι κάποιοι έστω θα κάνουν κανονικά την δουλειά τους. Προσδοκούσαμε βασικά, για να το πω ξεκάθαρα, κάποιος να μας αξιολογήσει με την στάση του, κομματάκι παραπάνω από μπανανία ή Ψαροκωσταινα ή Κολομβια της Ε.Ε. Ας το παραδεχτούμε, μπας και πάμε παρακάτω. Όσο αποφεύγουμε την πραγματικότητα και δεν την αναλύουμε γι' αυτό που είναι, ρεαλιστικά και χωρίς αυταπάτες, τόσο θα παραμένουμε θεατές στην επανάληψη άθλιων/μίζερων/επικίνδυνων πρακτικών ενός μοντέλου διακυβέρνησης/λειτουργίας (;) που έχει χρεοκοπήσει.
 
Τούτων λεχθεντων, με όσα συμβαίνουν, είναι κρίσιμος ο ρόλος του καθενός μας. Πλέον έχουν διαμορφωθεί τρεις ομάδες πολιτών στη κοινωνία:

α) Αυτοί που έχουν απελπιστεί και δεν εμπιστεύονται ούτε τον ίσκιο τους. Οπαδοί του δόγματος "μωρε ας μην μείνει κολυμπηθροξυλο. Σαμπως θα αλλάξει κάτι; Όλοι ίδιοι, μόνον την παρτη τους κοιτάνε". Η κρίση τούς τροφοδοτεί κι αυτοί την ενισχύουν άθελα ή και ηθελημένα πολλές φορές για εκτόνωση και μόνον. Απαξιουν, αφορίζουν και θεωρούν ανόητο -στην καλύτερη- όποιον ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Απαισιόδοξοι μέχρι το κόκαλο, συνιστούν τη ραχοκοκαλιά της αδράνειας, της στασιμότητας που -τι ειρωνεία- τόσο οικτίρουν.

Αποτελούν πια, αν δούμε τις δημοσκοπήσεις ή έρευνες πολύ προσεκτικά, μια ομάδα πολιτών που αυξάνεται μέρα με τη μέρα επικίνδυνα. Αυτούς δύσκολα τους πείθουν οι εξαγγελίες στη ΔΕΘ ή μια κόντρα στη Βουλή. Θεωρούν a priori τους πάντες πουλημένους, αν όχι ψεύτες. Είναι αυτοί που την τελευταία στιγμή είτε θα ενισχύσουν την άκρα δεξιά ως αντίδραση και μόνον, είτε θα καταφύγουν στις παρυφές της τρομοκρατίας ή παραβατικοτητας, είτε απλά θα απέχουν. Απαξιούν να ακούσουν το οτιδήποτε πέραν του "τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει, το σύστημα πάλι θα βρει τρόπο να στην φέρει".
 
Φλερτάρουν με τον εξτρεμισμό και τον εθνικολαϊκισμό, ενώ η μετάβαση τους από τη μία πλευρά της πλατείας των περίφημων Αγανακτισμένων στην άλλη μπορεί να γίνει σε χρόνο ντετε. Αρέσκονται να μιλούν για ηγέτες και ποτέ για προγράμματα. Η προσωπολατρεία και η παρελθοντολογία πάει σύννεφο αν ποτέ συζητήσεις μαζί τους, ενώ φυσικά δεν παραλείπουν να εκθειάσουν τη δραχμή. Πλήρης άγνοια των διεθνών συσχετισμών, αν όχι των οικονομικών δεδομένων. Αποφεύγουν τις ειδήσεις, δεν διαβάζουν εφημερίδες και θεωρούν χάσιμο χρόνου την ενασχόληση με την πολιτική είτε σε θεωρητικό, είτε σε πρακτικό επίπεδο.

β) Αυτοί που εξαπατήθηκαν και δεν τολμούν να το παραδεχτούν ότι πιάστηκαν κορόιδα ολκής. Αυτοί που επιμένουν να υποστηρίζουν το λάθος γιατί δεν έχουν το θάρρος να υπερβούν την εγωπάθεια/τον ναρκισσισμό τους, που έχουν μπολιαστει τόσο πολύ με το "εμείς ή αυτοί" που τώρα η αλλαγή πλεύσης φαντάζει σε αυτούς κωλοτουμπα απο αυτές που κορόιδευαν στους άλλους που δεν παρέλειπαν να χλευάσουν, να χαρακτηρίσουν προδότες, Γερμανοτσολιάδες κι όλο το ζωικό βασίλειο ταυτόχρονα.

Είναι ακριβώς όπως τους περιγράφει ο Άρης Αλεξανδρής στο άρθρο του με τον ιντριγκαδορικο τίτλο "Αναμετρηση με το παράλογο: Πώς γίνεται να υπάρχουν ακόμα Συριζαιοι;": "Προσωποποίησαν την πολιτική αντιπαράθεση, κι αντί να πρεσβεύουν ιδέες και να μάχονται κατά ιδεών, έμαθαν να λατρεύουν ηγέτες και να μισούν τους αντιπάλους τους προσωπικά". Είναι αυτοί που ο οποιοσδήποτε τους μιλήσει με τα ηθικοπλαστικα κλισέ του αριστερόστροφου μανιχαϊσμού περί "αναλγητης Ευρώπης, φασίστα Σόιμπλε, βαμπίρ τραπεζιτών, συστημικων διαπλεκόμενων media και εγχώριου διεφθαρμένου κατεστημένου", θα κερδίσει αμέσως την εκτίμηση τους. Ερωτοτροπούν με την ηθικολογία, ποτέ με τον πολιτικό πραγματισμό. Δεν είναι όλοι εν δυνάμει εχθροί τους. Όσοι π.χ. "πατούν"  στη θρησκευτική ανάλυση της πολιτικής που μιλά για ηθική υπεροχή, Μεσσίες που θα σαρώσουν/σώσουν κόντρα σε όλους, αν όχι το σύμπαν ολάκερο, που επισημαίνουν την αγνότητα των προθέσεων κι όχι την επίτευξη κάποιου στόχου, είναι εν δυνάμει φίλοι τους, αν όχι ινδάλματά τους.

Δεν επιζητούν κάποιος να τους προσγειώσει, αλλά κάποιος να τους εξυψώσει, να τους αναδείξει ως τους ανώτερους όλων των υπολοίπων: οι ηθικότεροι, οι επαναστατικοτεροι, οι πατριωτικοτεροι κ.ο.κ. Όλοι οι άλλοι συλλήβδην τρισάθλιοι, αν όχι εχθροί. Φυσικά ο νεοφιλελευθερισμός φταίει για τα πάντα. Ακόμα κι αν δεν δουλεύει το καζανάκι ή ο Μπάμπης άφησε την Κουλα για την Ποπη, ο Φουκουγιαμα, ο Φριντμαν και λοιποί ευθύνονται. Στη συνέχεια την σκυτάλη ευθύνης παίρνει ο αδυσώπητος καπιταλισμός και εξυπακούεται στο τέλος αν δεν δέσει το γλυκό όπως στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, ε τότε πια η καταραμένη η κομματική νομενκλατούρα που συμβιβάστηκε και τα έκανε μαντάρα. Ποτέ όμως αυτοί ως ψηφοφοροι, ως πολίτες με τις επιλογές τους και τους ισοπεδωτισμους τους, πάντα "οι εξω απο 'δω και τα εγχώρια τσιράκια τους" ευθύνονται. Ευθυνόφοβοι όσο δεν πάει, ονειροπαρμενοι μέχρι τελικής πτώσεως, φανατισμένοι πέραν κάθε αντίληψης.

γ) Αυτοί που βλέπουν την κατηφόρα σε κάθε επίπεδο και προσπαθούν να μην περάσουν κάτω από τον πήχη που πλέον έχει πέσει πολύ χαμηλά από τα πιο σοβαρά, μέχρι τα πιο απλά... όχι μόνον από το κυβερνητικό επιτελείο αλλά -μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας- και από τους δύο παραπάνω. Είναι αυτοί που παρακολουθούν αρκετά ειδήσεις, διαβάζουν διαρκώς, θεωρούν αδιανόητο να μην ενημερώνονται και πολλές φορές καταφεύγουν στον σαρκασμό αντί των σιχτιρισμών. Δεν αντέχουν τις τσιρίδες και πολλές φορές νιώθουν ότι βρίσκονται στη μέση ενός μπάχαλου που όσο πάει γίνεται όλο και χειρότερο.

Ασφυκτιούν. Έχουν χάσει εισόδημα, σύνταξη, τα φέρνουν δύσκολα βόλτα όπως κι οι παραπάνω, με τη διαφορά ότι είτε φεύγουν στο εξωτερικό πλέον, είτε αρχίζουν να στοχοποιουν αποκλειστικά τη δεύτερη ομάδα, είτε προσπαθούν να πείσουν την πρώτη ότι δεν είναι όλα μάταια ή έστω δεν θα 'πρεπε να είναι. Συντηρητικής ή προοδευτικής κατεύθυνσης έχουν περάσει την εφηβεία έγκαιρα και συνήθως έντονα, ξέρουν ότι η μετάβαση σε μια κανονικότητα απαιτεί χρόνο και πολλές θυσίες. Δεν έχουν αυταπάτες περί αλλαγής από τη μια μέρα στην άλλη. Θεωρούν τον εαυτό τους έναν Ευρωπαίο εγκλωβισμένο σε μια τριτοκοσμικού τύπου σοσιαλισμού χώρα. Είναι απογοητευμένοι εξίσου. Αναλύουν 24ωρες το 24ωρο και πασχίζουν να μην καταφύγουν στον αφορισμό. Σιχαίνονται την μοιρολατρία και συνήθως αποστασιοποιούνται ανά τακτά διαστήματα από τον δημόσιο διάλογο μπας και μπορέσουν να δουν πιο ευδιάκριτα τη μεγάλη εικόνα ή να ανασυνταχθούν.

Σε τελική ανάλυση, όποιος κι αν διαδεχθεί τους Συριζανελ θα έχει να κάνει ΚΑΙ με τους παραπάνω πέραν των γνωστών δομικών προβλημάτων ή των καθημερινών δυσκολιών. Κι άντε την τελευταία κατηγορία την πείθεις να εργαστεί για να πάει μπροστά επιτέλους αυτός ο τόπος. Τις δύο πρώτες; Αυτή είναι η πρόκληση σε αυτή τη χώρα κι όχι η ματαίωση μιας συνεδρίασης του ΣτΕ. Η παρακμή δεν αγγίζει λίγους ή ελάχιστα, αλλά τείνει να γίνει συνολική. Κι αυτό θα πρέπει όχι απλά να προβληματίζει, αλλά να έχει ήδη ενεργοποιήσει στην κατάστρωση ενός σχεδίου εξόδου από την κρίση το συντομότερο δυνατόν εντός της Ε.Ε. με τήρηση των δεσμεύσεων μας. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να αναλωνόμαστε σε διαπιστώσεις.

Για πολλοστή φορά: το παρόν δεν περιμενει στη γωνία μέχρι να αποσαφηνίσουμε το παρελθόν ή την ουσία των πραγμάτων. Έπρεπε ήδη να είχαμε τελειώσει με αυτά. Και τώρα ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Το 2016 τελειώνει οσονουπω και έρχεται ενα 2017 με πολλούς κλυδωνισμούς στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Είμαστε έτοιμοι; Ρητορικό το ερώτημα. Όμως θα 'χε ενδιαφέρον να μην ήταν και να συζητούσαμε το πώς θα προετοιμαστούμε. Ορισμένοι τολμούν να διατυπώσουν προτάσεις παρά ταύτα. Αν μη τι άλλο ας τούς ακούσουμε. Γιατί οταν θα κοπάσει η παραφωνία με τα βοσκοτόπια, τις γάτες Ιμαλαιων, τους Πολακηδες, τότε θα πρέπει να πάρουμε θέση επί του πρακτέου κι όχι του επιθυμητού.

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

Σαρανταπεντε Γιάννηδες ενός κοκκόρου γνώση

Παρακολούθησα χτες όπως πολλοί/ες την συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Παπαχελά στον ΣΚΑΙ. Διάβασα διάφορες κριτικές από παιδαριώδεις, μέχρι μετρημένες, από επικριτικότατες έως αποθεωτικές. Καταρχήν είναι θετικό ότι πυροδότησε πολιτική συζήτηση επί συγκεκριμένων θεμάτων. Κατά δεύτερον δημοσιογραφικά πέτυχε να ρίξει το μπαλάκι σε αυτούς που πλήττονται ή ενοχλούνται -ας το πούμε έτσι χάριν τύπων- από την τοποθέτηση του στο τιμόνι της αξιωματικής αντιπολίτευσης: την κυβέρνηση, τη λαϊκή δεξιά και τους κεντροαριστερούς ή για να το θέσω ωμά, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τους Καραμανλικούς και τα ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ. Οι φιλελεύθεροι είναι από μόνοι τους ειδική κατηγορία πια και η εμμονή της κριτικής τους μόνον στα περί κράτους, καταντά εμμονική, όταν δεν περιλαμβάνει μάλιστα και άλλες παραμέτρους μια ενδεχόμενης κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής από τον κ. Μητσοτάκη.

Πιο αναλυτικά:

1) Όσον αφορά την γλώσσα του σώματος ο κ. Μητσοτάκης ήταν ήρεμος, διόλου αμήχανος, καθόλου ενοχλημένος ακόμα και σε ερωτήσεις που έχει απαντήσει πολλάκις, όπως πχ τα περί οικογενειοκρατίας, ή δύσκολες, όπως γιατί να τον εμπιστευτούν οι εταίροι εφόσον συνολικά έχει απαξιωθεί η αξιοπιστία του ελληνικού πολιτικού προσωπικού στο εξωτερικό. Δεν κατέφυγε σε πολλές χειρονομίες και ούτε χαμογελούσε διαρκώς σαν ξερόλας –δες Τσιπρα, Καμμενο ή ακόμα και Λεβέντη αντιστοίχως-, ως τάχα η συζήτηση να αφορούσε βόλτα στην εξοχή. Αυτό του προσέδιδε σοβαρότητα και επίγνωση της κρισιμότητας των στιγμών, αν όχι του ρόλου του.

2) Επί της ουσίας ο κ. Μητσοτάκης δεν άνοιξε τα χαρτιά του σε συγκεκριμένα ζητήματα (πχ. Ασφαλιστικό) ή την κοστολόγησή τους, καθώς ήταν ηλίου φαεινότερο ότι διαφορετικά θα "έκαιγε" την επικείμενη ομιλία του στην ΔΕΘ. Και ορθώς έπραξε. Δημιούργησε προσδοκίες ακόμα και στους πιο υποψιασμένους να τον ακούσουν σε λίγες μέρες, προκάλεσε το ενδιαφέρον ακόμα και σε αυτούς που είχαν ξεγράψει την οποιαδήποτε εκδοχή αλλαγής της οικονομικής πολιτικής. Δεν μίλησε, όμως, γενικά κι αόριστα θα μου επιτρέψετε. Έθεσε πλαίσια και έδωσε μια ιδέα για το πώς εκλαμβάνει τόσο την φορολογία (π.χ. η μείωση ΕΝΦΙΑ κατά 30% στα επόμενα δυο χρόνια), όσο και το κοινωνικό κράτος (π.χ. το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα κατόπιν κοστολόγησης) ή την δομή του Δημοσίου (π.χ. καθεστώς δόκιμου δημοσίου υπαλλήλου, χαρακτηριστική δε η δήλωση του: "εγώ δεν θέλω απλά ένα μικρό κράτος, αλλά κυρίως ένα λειτουργικό/βιώσιμο κράτος".).

3) Ο κ. Μητσοτάκης δεν επέλεξε την πόλωση ή την μετωπική σύγκρουση με διάφορες ομάδες της ΝΔ. Κι αυτό ούτε τυχαία, ούτε από φόβο όπως διάβασα από διαφόρους. Σκοπίμως και εντέχνως καθότι γνωρίζει και το κατέστησε απολύτως σαφές ότι ηγείτο ενός κόμματος εξουσίας -όχι διαμαρτυρίας- που πολύ πιθανόν να αναλάβει σύντομα τα ηνία της κυβέρνησης ή να αποτελέσει τον βασικό κορμό ενός ενδεχόμενου μελλοντικού κυβερνητικού συνασπισμού. Ο καλύτερος τρόπος να κατατροπώσεις τον εσωκομματικό σου αντίπαλο ή διαφωνούντα -πείτε το όπως θέλετε- ως γνωστόν είναι να τον αναγνωρίζεις μεν,-να μην τον έχεις στο περιθώριο, ώστε να μην τσιρίζει ή σου δημιουργεί πρόβλημα-, να του επισημαίνεις δε ότι ο ηγέτης καθορίζει την πολιτική γραμμή. Και ως προς αυτό ο κ. Μητσοτάκης ήταν ιδιαίτερα κατατοπιστικός, αν όχι ξεκάθαρος: «Έχουμε μία πολύ καλή προσωπική σχέση με τους πρώην πρωθυπουργούς. Σέβομαι απόλυτα την άποψή τους. Την καταθέτουν πάντα σε εμένα κατ' ιδίαν και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Από εκεί και πέρα εγώ είμαι πρόεδρος και εγώ αναλαμβάνω τις ευθύνες των αποφάσεων».

Στη μάχη των μαχών για πρώτο κόμμα στο ελληνικό κοινοβούλιο, κανείς δεν περισσεύει. Κι αυτό φαίνεται πως το γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Μητσοτάκης, σε αντίθεση με τους ηγέτες της κεντροαριστεράς ή των φιλελεύθερων που αντί να συνασπιστούν, επικεντρώνονται στις διαφορές και όχι στα κοινά σημεία τους. Όπου, όμως, λαλούν πολλοί κοκκόροι, δεν ξυπνάει το χωριό, φίλτατοι. Οπότε το να ασκείται κριτική στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης επειδή προτιμά στην παρούσα φάση να συσπειρώσει το κόμμα του, αντί της ιδεολογικής καθαρότητας που διάβασα, όχι μόνο είναι οξύμωρο εκ των πραγμάτων από αυτούς που το υποστηρίζουν όταν οι ίδιοι δεν μπορούν να καταλήξουν σε ένα πολύ μικρότερο πολιτικό σχήμα, αλλά υποδηλώνει και ένα είδος παλιμπαιδισμού της πολιτικής. Περισσότερο ντόρο έκαναν σήμερα οι κεντροαριστεροί για τον κ. Μητσοτάκη, παρά οι Καραμανλικοί ή οι Τζιτζικώστες άλλωστε. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Σκεφτείτε το.

4) Ο κ. Μητσοτάκης μίλησε πολλές φορές χτες επί της ουσίας για επαναπολιτικοποίηση της πολιτικής. Αναφέρθηκε εντόνως στην αντίθεση του στον λαϊκισμό, εξέφρασε την αναγκαιότητα ανάληψης ευθυνών από όλους, επισήμανε ότι η χώρα χρειάζεται "σοβαρότητα και κανονικότητα", ενώ τόνισε ότι η πολιτική πρέπει να γίνει ελκυστική και πάλι στους νέους ("Δεν θέλω μια πολιτική κλειστό κλαμπ. Πρέπει να πείσουμε τους νέους ανθρώπους να συμμετάσχουν"). Σημειωτέον ότι υπερθεμάτισε τα περί νέου κοινωνικού συμβολαίου με τους πολίτες για την υλοποίηση ενός οδικού χάρτη εξόδου από την κρίση, ενώ έθεσε στον πυρήνα του ελληνικού προβλήματος και ορθότατα την ανεργία.

Ακούω πολλούς που μιλούν δεξιά κι αριστερά για ανάπτυξη, σταθερό φορολογικό σύστημα, εργαζόμενους που υποπληρώνονται, συνταξιούχους που έχουν φτάσει στα όρια τους και φοβούνται να αναφερθούν στις πιο τραγικές περσόνες του νεοελληνικού δράματος: τους ανέργους. Που δεν είναι λίγοι πια, αλλά 1 στους 3. Το ότι ο κ. Μητσοτάκης χτες αποσαφήνισε ότι το πρόβλημα μας δεν είναι η ΕΛΣΤΑΤ αλλά το υψηλό ποσοστό ανεργίας μαζί με το υψηλό ποσοστό συνταξιούχων, έναντι εργαζόμενων, είναι θετικό, κι όχι αρνητικό όπως το εξέλαβαν πολλοί στα κοινωνικά δίκτυα. 

Είναι ακριβώς αυτό που απασχολεί μια τυπική ελληνική οικογένεια, η οποία δεν έχει ιδέα ποιος ήταν ο Γεωργίου, τι δουλειά έκανε και πως όλο αυτό καταλήγει σε φιάσκο νομικά και πολιτικά. Δεν ήταν υπεκφυγή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά συνειδητή επιλογή και ιεράρχηση γεγονότων. Και αλίμονο μας εάν ένας υποψήφιος πρωθυπουργός θεωρούσε ότι η ΕΛΣΤΑΤ είναι το άπαξ στην ελληνική κρίση. Τότε θα ήταν που θα έπρεπε να ανησυχούμε. Και υποψιν ζούμε σε ένα κράτος να υπενθυμίσω προς φίλους του μεταρρυθμιστικού κέντρου που ο νυν Πρωθυπουργός της χώρας δεν αντιλαμβάνεται τα κοινωνικά και οικονομικά μεγέθη του προβλήματος, αλλά επιμένει στις εντυπώσεις ή τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα τύπου ΕΛΣΤΑΤ. Εάν ανάμεσα σε αυτόν και τον κ. Μητσοτάκη προτιμάτε τον πρώτο που σήκωσε το θέμα της ΕΛΣΤΑΤ, ε τότε συγγνώμη, αλλά μάλλον σας διαφεύγει η πραγματικότητα.

Ο καθένας μας έχει διαφορετικό ρόλο. Ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι ένας σχολιαστής των κοινωνικών δικτύων, αλλά εν δυνάμει πρωθυπουργός. Κι αν αυτό θεωρείτε ότι δεν επιβάλει διαφορετική ιεράρχηση, ε τότε καλυτέρα να μείνετε στις διοργανώσεις ημερίδων, γιατί στην διαμόρφωση πολιτικής μάλλον είστε μετεξεταστέοι.

5) Το «cogito ergo sum» μόνο στην Ελλάδα μεταφράζεται «τσαλαβουτώ άρα υπάρχω». Βλέποντας και κάνοντας πάντα. Χωρίς πυξίδα ή σχέδιο. Οι περισσότεροι πολιτικοί επί μνημονίων, μοιρολογίστρες που τάχα τους τα επέβαλλαν οι κακοί ξένοι. Ο κ. Μητσοτάκης χτες διαφοροποιήθηκε έντονα από αυτή την ομάδα πολιτικών: που δεν ήξεραν, δεν διάβασαν, δεν αντιληφθήκαν, σοκαρίστηκαν και μετά βέβαια στεναχωρέθηκαν μωρέ κι αυτοί εξίσου με μας όπως ακούσαμε πρόσφατα άλλωστε από τους κκ. Σπίρτζη και Ξυδακη. "Εγώ δεν θα κάνω τις μεταρρυθμίσεις λόγω μνημονιακων υποχρεώσεων, αλλά γιατί τις πιστεύω", "Δεν θα είμαι όμηρος πολιτευτών διοικητών νοσοκομείων, ούτε επιθυμώ να είμαι ισορροπιστής ομάδων και υποομάδων, θα παίξω τα ρέστα μου για τις μεταρρυθμίσεις", είπε. Μεγάλα λόγια και μένει να δούμε...το καλάθι. Θα είναι μικρό; Κοντός ψαλμός αλληλούια. Στη ΔΕΘ θα είναι το πρώτο κρίσιμο τεστ. Κι εκεί ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει πολλά περιθώρια. Όχι μόνον λογω της οικονομικής στενότητας της ελληνικής Πολιτείας και των νομικών της δεσμεύσεων προς τους εταίρους, αλλά κυρίως γιατί ανέβασε ψηλά τον πήχη και πρέπει να τον διατηρήσει, όχι να περάσει από κάτω.

6) Ο κ. Μητσοτάκης δεν απέφυγε την στροφή της ΝΔ προς το μεταρρυθμιστικό κέντρο. Ίσα-ίσα που για πρώτη φορά μίλησε ανοιχτά προς συγκεκριμένα πολιτικά κομμάτια του κεντρώου χώρου: "η ΝΔ είναι μια κεντροδεξιά παράταξη που απευθύνεται όμως ΚΑΙ σε κεντρώους, κεντροαριστερούς, φιλελεύθερους". Ενώ για τον κ. Λεβέντη δεν άφησε και πολλά περιθώρια καθώς ανέφερε "ο ΠΘ έκανε το χατίρι στον Λεβέντη για μη σπάσιμο των μεγάλων εκλογικών περιφερειών. Τραγικό λάθος". Το ερώτημα είναι η πρόσκληση αυτή απευθύνεται αποκλειστικά στους ψηφοφόρους/πολίτες ή και σε κομματικά σχήματα και τους φορείς τους; Αυτό είναι που θα είχε ενδιαφέρον να αποσαφηνιστεί κάποια στιγμή.


Εν κατακλείδι, ο κ. Μητσοτάκης ήταν εξαιρετικός σε σχέση με τον Τσίπρα -δεν είναι δα και τόσο δύσκολο θα μου πείτε αυτό, αλλά μην υποτιμούμε πόσο έχουμε συνηθίσει τελευταία σε ρουκέτες ανοησίας και πολιτικού σουρεαλισμού, το χτεσινό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη-, πολύ καλός για το κόμμα του, ανησυχητικά καλός, αν όχι υπεράνω των εν δυνάμει κυβερνητικών εταίρων του, προς το παρόν. Αυτό είναι το ένα τρίτο της εικόνας σε μια πολύ συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δεν έχουμε ακούσει κανέναν στη ΔΕΘ, δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει στο συνέδριο του Συριζα, δεν ξέρουμε τι μέλει γενέσθαι  με την μινι αξιολόγηση, δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας συγκεκριμένες οικονομικές προτάσεις με την κοστολόγηση τους από την αξιωματική κι ελάσσονα αντιπολίτευση. Δεδομένων των συνθηκών ο κ. Μητσοτάκης τα πήγε πρίμα. Η σκάφη, σκάφη και τα σύκα, σύκα. Κι αν αυτό ενοχλεί, είναι γιατί οι υπόλοιποι παίκτες στο πολιτικό σκηνικό είτε τα 'χουν χαμένα και επιδίδονται σε κοκορομαχίες, είτε ξεμείνανε από φύκια για μεταξωτές κορδέλες. 

Εξαρτάται δηλαδή από ποια οπτική γωνιά επιλεγεί να αναλύσει κανείς τη χτεσινή συνέντευξη. Το ρεζουμέ όμως είναι καταλυτικό: η ΝΔ έχει ηγέτη που διεκδικεί αποφασιστικά να γίνει πρωθυπουργός. Οι υπόλοιποι; Και δεν είναι ρητορικό το ερώτημα. Αλλά ουσιαστικό κι επιτακτικό. Ίδωμεν, λοιπόν, αλλά με πλήρη επίγνωση των πραγματικότητας και ιδίως της μεγάλης εικόνας.