Γαλλία, ώρα μηδέν

Διαβάζω μέρες τώρα ότι οι Φιγιον και Μακρον ταυτίζονται στα οικονομικά, αλλά όχι στα κοινωνικα και αυτό ειναι αμελητέο για κάποιους. Προβάλλεται μάλιστα εντόνως η πεποίθηση οτι οσοι υποστηρίζουμε τον Μακρον ειμαστε ολίγον τι ανοητοι, αν οχι αφελείς,  διότι, λέει, μας απασχολουν περισσοτερο τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, παρά η οικονομική και ιδιως η πολιτικη πραγματικοτητα.

Λοιπόν σας εχω νέα: Τα κοινωνικά ζητήματα σε μια χώρα που έχει ως κύριο θέμα συζήτησης τον επανακαθορισμο της πολυπολιτισμικοτητας και της πολιτικής και κοινωνικής ένταξης των μεταναστών/προσφύγων, δεν ειναι διόλου δευτερεύοντα. Αυτό ομως που προκαλεί μεγαλυτερη εντυπωση ειναι το να αγνοείται συστηματικά, αν οχι αστοχα η μεγαλύτερη και ίσως σημαντικοτερη διαφορά των δυο αυτών υποψηφίων: Πολιτικά, ο κ. Φιγιόν ανήκει στο γαλλικό «souverainisme»: ένα δόγμα που αντιτίθεται σε μια ομοσπονδιακή εκδοχή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και βλέπει το εθνικό κράτος ως τον κύριο πυλώνα για την πολιτική της ευρωπαϊκής ηπείρου. Ο κ. Μακρόν, είναι το αντίθετο ενός «souverainiste»: θέλει μια δημοσιονομική και πολιτική ένωση για την ευρωζώνη.

Επιπροσθέτως, η προσέγγιση του Φιγιον στον Πούτιν παραβλέπεται ως ταχα ανάξια σχολιασμου απο τους υποστηρικτές του πρώτου, όταν οι περισσοτεροι μαλιστα εξ αυτών σε σωρεια ζητημάτων είναι αναφανδον αντίθετοι με το δόγμα εξωτερικης πολιτικης του Πούτιν. Τι οξύμωρο! Επιπλέον,  οι εκ διαμέτρου αντιθετες προσεγγισεις που έχουν οι δυο αυτοί υποψήφιοι για τον ρόλο των δημοσιογραφων στην πολιτικη και κοινωνικη ζωή, καθορίζουν την αντίληψη περι δημοκρατίας και αναβάθμισής της. Και για να γινω πιο σαφής: δεν ειναι δυνατον ο έλεγχος της πολιτικης εξουσιας απο τους δημοσιογράφους να θεωρείται πλάκα ή δευτερευον αντικείμενο προβληματισμού. Οταν ο κ. Φιγιον υποστηρίζει οτι τις ερωτησεις προς τους πολιτικους δεν τις θέτουν οι δημοσιογραφοι σε μια συνεντευξη, αλλά οι ίδιοι οι συντευξιαζόμενοι πολιτικοι, τιθεται αυτομάτως επι τάπητος στον δημοσιο διαλογο η προσεγγιση του στον περιφημο Τραμπισμο που εκλαμβανει τα μιντια μονον ως μεσο  ενισχυσης των πολιτικων μηνυματων που εγκρινει ο ενας και μοναδικος πολιτικος ηγετης. Οι συνειρμοί δεν ειναι θετικοι ουτε στο ελαχιστο, αν θέλουμε να μιλησουμε σοβαρα κι οχι σαν νηπια σε λουνα παρκ.

Επίσης, υπάρχει ακομα μια ουσιώδης διαφορα στα προγράμματα των δυο υποψηφίων στο ζητημα της Εκπαίδευσης. Ο κ. Φιγιόν θέλει να μειώσει τον αριθμό των εκπαιδευτικών, αλλά ταυτοχρόνωςνα αυξήσει τους μισθούς (δηλαδη ξαφνικα ως δια μαγειας το εκπαιδευτικο συστημα θα αλλάξει με τη μια γιατι καποιοι/ες θα πληρωθουν 200 ευρω παράνω. Γελάν και τα τσιμέντα). Ο κ. Μακρόν  πάλι δίνει μεγάλη βάση στη δημοτική εκπαίδευση, στις περιοχές με δυσκολίες όπως τα προάστια (καντε τους συσχετισμους με αδυναμιες του κοινωνικου συστηματος ενσωματωσης, με την προσέλκυση των «παραγκωνισμενων» απο την ακροδεξιά και την άκρα αριστερα σε αυτές τις περιοχές κ.λ.π.)  με περισσότερες ώρες διδασκαλίας και μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη, (μόνο 12 ανά ταξη).

Τέλος, σχετικά με την ενηλικίωση στον τομέα της ποινικής ευθύνης, για καλύτερη αντιμετώπιση των προβλημάτων και παραβάσεων των νέων, ο κ. Φιγιόν ζητεί να κατέβει η ποινική ενηλικίωση από τα 18 στην ηλικία των 16. Μια πρόταση που βρίσκει εντελώς αντίθετο τον κ. Μακρόν.

Κοινώς, οι διαφορές τους δεν ειναι ουτε λιγες ή μικρές, ουτε εντοπίζονται μονον στα δικαιώματα των διαζευγμενων γυναικων και της ΛΟΑΤ κοινότητας οπως αστοχα προβάλλεται ελλειψει επιχειρηματων απο τους οπαδους του Φιγιον εν Ελλαδι. Η διαφορά εντοπίζεται στον πυρηνα της πολιτικης ουσιας και της αντίληψης περι ευρωπαϊσμου και δημοκρατιας.

Στο σημειο αυτο οφείλει να επισημανθεί οτι η κριτικη προς τον κ. Μακρον οτι δεν εχει την υποστηριξη ενος κομματικου μηχανισμου ειναι αξιολογη και χρηζει προσοχής. Απο την αλλη ομως δεν νοείται να «πετροβολειται» καποιος επειδη δεν τον εκφραζουν οι υπάρχουσες κομματικες δομές και αναλαμβανει την πολιτικη ευθυνη να κατέβει στον πολιτικο στιβο με την συσταση μιας πολιτικης κινησης. Δεν γινεται απο τη μια να ασκειται κριτικη στην μη μετεξελιξη των κομματικων μηχανισμων Δεξιας και Αριστερας στη Γαλλια και απο την αλλη οταν κάποιος το αντιλαμβάνεται, να τον κατηγορουν οτι δεν εχει αυτους ακριβως τους μηχανισμους προς υποστηριξη. Η αντιφαση ειναι προφανης.

Η Γαλλια αντιμετωπιζει την μεγαλυτερη πολιτικη, αλλα και οικονομικη της κριση μετα το 1997. Εχει ενα ασφαλιστικο στον αερα, ελλειματα και χρεος που τρέχουν στον θεο και κοινωνικες και πολιτικες δομές απαρχαιωμενες, ανισχυρες/αδυναμες να αντιμετωπίσουν με θετικο προσημο στο τέλος της ημερας ζητηματα οπως η τρομοκρατια και η μεταναστευτικη κριση. Επί της ουσίας η Γαλλια καλειται να επανακαθορισει τον εαυτο της απεναντι στην δημοκρατια, τον φιλελευθερισμο, την Ευρωπαϊκή Ενωση και την παγκοσμιοποιηση.

Σημερα δίνεται η μαχη των μαχών κυριολεκτικως και μεταφορικώς. Οσοι υποστηρίζουμε τον Μακρον στα σοβαρα κι οχι λογω ελλειψης επιλογων, δεν εκλαμβανουμε την πολιτικη ως θεσφατο Μεσσιων, ουτε ως πεδιο προσωπικών αντιπαραθέσεων ή εμμονών σε -ισμους. Επιθυμουμε να εκλεγει  ο πιο προσγειωμενος, ο πιο δημοκρατης, ο πιο φιλελεύθερος , ο πιο φιλοευρωπαίος υποψήφιος για την γαλλικη προεδρία. Τοσο απλά, τοσο ωμά.