Μεταξύ μας, Μεταξά

Γιαουρτωμα και λεκτικός προπηλακισμός Αντωναρου, προ κρίσης. Στη συνέχεια το άσχημο περιστατικό με Βαρουφακη και τώρα αυτό με τον Οικονόμου. Φυσικά υπάρχει κι ο ξυλοδαρμός Μπογδανου. Ενδεικτικά, γνωστά τοις πασι, περιστατικά.

Νέτα σκέτα γιατί διαβάζω πολλές ωραιοποιήσεις και στρογγυλοποιήσεις του τετραγώνου από χτες το βράδυ: Η ακροδεξιά δεν διανοείται να πατήσει το πόδι της στα Εξάρχεια -αν και τα τελευταία 4 χρόνια υπάρχουν δυστυχώς κι ακροδεξιά συνθήματα επί των Μαυρομιχάλη, Ιπποκράτους και Ασκληπιού-  γιατί πολύ απλά η εξωκοινοβουλευτική εξτρεμιστική αριστερά, σχεδόν στις παρυφές, αν όχι σε βασικούς πυρήνες, της εγχώριας τρομοκρατίας ελέγχει τη περιοχή σε πλήρη αρμονία με την αλβανική μαφία και τους γνωστούς, καθόλου αγνώστους -ας σταματήσει αυτό το δούλεμα- θιασώτες του μηδενισμού. Οι φορείς γνωρίζουν το πρόβλημα, η δημοτική αρχή εξίσου, οι πολίτες προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα και εντωμεταξύ η γκετοποιηση των Εξαρχείων αποτελεί γεγονός.

Λυπάμαι ιδιαίτερα που το λέω, αλλά επειδή δεν σκοπεύω να κάνω λοβοτομή στη μνήμη μου προς τέρψιν φίλων, να θυμίσω ότι η καλλιέργεια της ανοχής των προπηλακισμών, λεκτικών και μη, γινόταν με τις ευλογίες του Σύριζα και των Ανελ από την εποχή των Αγανακτισμένων, με τον προπηλακισμό βουλευτών (Χατζιδάκη), δημοσιογράφων (Τελλογλου), αλλά και πιο πριν όταν ο αποκλεισμός ή η ομηρία καθηγητών στις αίθουσες θεωρούνταν αντίσταση, όταν το γιαουρτωμα του Πάγκαλου εκλαμβάνονταν ως καλαμπούρι, αν όχι θεία καταδίκη, όταν η ακύρωση/αναβολή εκδηλώσεων με το έτσι θέλω, όπως πχ για την Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού, υπολογίζονταν ως λαϊκή επιβολή δικαίου, όταν η μούντζα στη Βουλή αποτελούσε ύψιστης σημασίας πολιτική επαναστατική πράξη. Κοινώς αυτοί που αποτελούν τώρα την κυβέρνηση ωθούσαν, ενθουσιάζονταν, παρότρυναν σε τέτοιες ενέργειες ως αντιπολίτευση.

Τώρα πολύ απλά τα μπουμπούκια του εξτρεμισμου εκδηλώνονται πιο οργανωμένα, πιο συστηματικά και χτυπούνε πιο συχνά διότι το πεδίο είναι ελεύθερο. Άλλωστε οι αντιλήψεις τους είχαν κι έχουν απήχηση ακόμα σε μέλη του κυβερνητικού συνασπισμού. Μην ξεχνάμε ότι με την κατάληψη της Νομικής και της Πρυτανείας του Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών επί Συριζανελ είχαμε ακούσει και το περίφημο από κρατικά χείλη που τώρα απειλούνται από τους Πυρήνες της Φωτιάς βέβαια: "έλα μωρέ, θα βαρεθούνε, κάποια στιγμή".

Δεν είναι απλά θέμα γκετοποιησης των Εξαρχείων δηλαδή. Είναι ένα ευρύτερα ανησυχητικό φαινόμενο όταν γίνεται με την ανοχή πολιτικών φορέων και πολλές φορές και με την παρότρυνση τους.

Και εξηγούμαι: Ο δημόσιος χώρος σε μια ευρωπαϊκού τύπου δημοκρατία πρέπει να είναι προσβασιμος σε κάθε πολίτη ανεξαρτήτως θρησκεύματος, σεξουαλικής προτίμησης, πολιτικού προσδιορισμού, οικονομικής επιφάνειας. Όταν μικρές ομάδες αποκλείουν ή απειλούν αυτή τη συνθήκη και γίνονται ανεκτές από την Πολιτεία, τότε μάλλον μιλάμε για κοινωνία τύπου Far West με ο,τι συνεπαγεται αυτό. Μιας κοινωνίας ζούγκλας δηλαδή που οι μισοί είναι φοβισμένοι, οι υπόλοιποι παθιασμένοι με τη ρητορική μίσους υπεράνω νόμου και βαρούν αλύπητα οποιονδήποτε θεωρούν εχθρό.

Ο λαϊκισμός τύπου «ο λαός ποτέ δεν φταίει σε τίποτε» (άραγε εκείνοι  οι βουλευτές που λαϊκίζουν ή λουφάρουν λογω φόβου πολιτικου κόστους προέκυψαν με τον κρίνο ή μήπως η φοροδιαφυγή αφορά μόνον 12 πολίτες στα 11 εκατομμύρια;), «δωσίλογοι πολιτικοί που προωθούν τα σχέδια των κατοχικών δυνάμεων» (το υπονοούμενο κοινώς είναι ότι είμαστε σε πόλεμο άρα όλα επιτρέπονται), «οι τρομοκράτες βρίσκονται στο υπουργείο οικονομικών» (ενώ όταν κάποιοι βάζουν βόμβες ή σκοτώνουν πολίτες είναι ταγμένοι στην επανάσταση και τον ριζοσπαστισμό, ε;) , οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτοδικία, δικαιολογεί την τρομοκρατία, επιτρέπει τη βία και την παρανομία.

Προσωπικά ως πολίτης αυτής της χώρας που κατοικούσα 14 χρόνια στα Εξάρχεια κατ’ επιλογήν, όσο κι αν με γοητεύουν τα νεοκλασικά τους, οι χώροι περισυλλογής και διασκέδασης ή τα γκράφιτι τους, δεν ζούσα και δεν ζω σε κανένα ροζ ή μαύρο συννεφάκι για να μην αντιλαμβάνομαι την μετάλλαξη τους και κυρίως δεν είμαι τόσο πολιτικά αφελής να υποστηρίζω ότι αυτό το φαινόμενο αφορά αποκλειστικά την εν λόγω περιοχή. Είναι χειρότερο το πρόβλημα και δεν αποτελεί απλά τοπική ιδιαιτερότητα κάποιων γραφικών, παρανόμων. Μην γελιόμαστε και κυρίως μην εθελοτυφλούμε. 

Ο εκφασισμός δεν είναι καλαμπούρι, ούτε περιορίζεται γεωγραφικά σε ένα μέρος μιας κοινωνίας. Διαχέεται κι εξαπλώνεται σαν ιός μέσω της ανοχής και αποδοχής συμπεριφορών και πράξεων. Μην αγνοούμε τον πολιτικό μανδύα τέτοιων ενεργειών. Είναι λάθος τόσο να θεωρούμε ότι είναι μεμονωμένα περιστατικά, όσο και ότι τα Εξάρχεια είναι ο παράδεισος επί αθηναϊκής γης. Οι υπεραπλουστεύσεις είναι βολικές είτε για τους φορείς της βίας, είτε για τα πρόβατα. Κι εγώ, φίλτατοι, δεν ανήκω σαφέστατα σε καμιά από τις δυο κατηγορίες. Εσείς;