Το κοκτέηλ

Τι είναι "απελπισία"; Να ζεις σε μια χωρα που η κυβερνώσα δεξιά θέλει να σε πείσει με μια προσωποπαγή διαφήμιση (λες και είσαι γίδι και αδυνατείς να διαβάσεις, πόσο μάλλον να αξιολογήσεις ένα πρόγραμμα), με υποβόσκον το "ζητω η πατρίς, ζήτω το έθνος", ΕΝΩ η άκρως μανιχαϊστική αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση, από την άλλη, επιθυμεί να σε κερδίσει διαφημίζοντας τον εθνικό ύμνο και προτρέποντάς σε στο καπάκι να ψηφίσεις, λέει, για "πρώτη φορά" αριστερά.

Ναι, καλώς ήρθατε στην Ελλάδα, την χώρα του πολιτικού σουρεαλισμού όπου η αριστερά προσπαθεί να "τραβήξει" με τον εθνικό ύμνο και η δεξιά  να "προσελκύσει" με πατερναλιστικά πρότυπα τύπου "πατερούλη" που τύφλα να 'χει το κομμουνιστικό κόμμα Ρωσίας επί Στάλιν.

Το Δαφνί δεν μας χωράει πια. Το μόνο σίγουρο. Πλησιάζουν, να υπενθυμίσω, οι ευρωεκλογές και τα πρότυπα παραμένουν ανεδαφικά, εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου, με ένα πολιτικό σύστημα δε, επί το πλείστον σε εσωστρέφεια, που ανακυκλώνει παρελθοντολογία, πατριδοπληξία, λαϊκισμό και τελευταία μπόλικο εθνικισμό. Αηδία το κοκτέηλ κοινώς. Και το πρόβλημα είναι ότι ο εξτρεμισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος, ο μεσαίος χώρος (πολιτικά) φαίνεται -δυστυχώς- παγωμένος και καλούνται λίγοι να γίνουν σάκοι μποξ και να σώσουν το πλήρωμα του καραβιού (το κύτος μάλλον σώθηκε στο παραπέντε).

Ξέρω ότι οι περισσότεροι ψάχνουν για επιβεβαιώσεις των ιδεολογημάτων τους, των τακτικών τους, των επιλογών τους και και και... μακρύς ο κατάλογος. Εγώ πάλι, σκεπτόμενη τα παραπάνω, ψοφάω, ελπίζω, παρακαλάω χωριανοί... να διαψευστώ και επιτέλους να νιώσω για μια φορά Ευρωπαία και στη χώρα μου, όχι μόνο όποτε ταξιδεύω εκτός Ελλάδος. Εσείς;