Αλαλούμ ή φάουλ;

Διαβάζω για επικήδειους, για πρωτοβουλίες κατά μόνας, για μερικούς εκ των 58 άνω των υπολοίπων 58, για καπελώματα, για τάχα φιλόπτωχον πλην τιμια κολλεκτίβα που απλά θέλει να δημιουργήσουμε συνθήκες για να διαμορφωθεί νέα παράταξη, αλλά δεν επιθυμεί να συγκροτήσει οργανωτικά τίποτε μέσα στον χωρο και άλλα απίθανα καλαμπούρια και μελό που θα ταίριαζαν εξίσου σε άρλεκιν, όσο και σε θρίλερ.

Προσωπικά επιθυμώ σαφή οργανωτική δομή, ξεκάθαρο προγραμματικό πλαίσιο και υποψήφιους για τις ευρωεκλογές ΚΑΙ από τους 58, σαφέστατα. Όταν μιλάμε για ανασυγκρότηση του χώρου, δεν μπορεί να βγάζουμε την ουρά μας απέξω και να καλούμε όλους και ολες να τρέξουν απλά για ένα κόμμα, άντε και 2-3 κινήσεις. Αν κάποιοι επιθυμούν την ασφάλεια του διαιτητή ή παρατηρητή, τότε συγγνώμη δεν κάνουν για την πολιτική, αλλά  μάλλον για λογοτεχνικές λέσχες, ομίλους προβληματισμών (ουκ ολίγοι δόξα τον ανύπαρκτο θεό) και ΜΚΟ (που ειναι και της μοδός). Πολιτική, πέρα από την παραγωγή ιδεών-στρατηγικών, πρωτίστως σημαίνει συμμετοχή και ανάληψη ευθύνης διαχείρισης των οποιοδήποτε κρίσεων μέσα από διακριτούς ρόλους.

Το ζητούμενο, έχω την αίσθηση, δεν ειναι να πίνουμε τα κρασιά μας και να λέμε μονίμως και πεισματικά, σαν τα εφτάχρονα, οι άλλοι δεν ειναι έτοιμοι/αντάξιοι/ικανοί και γι' αυτό, με το κεφάλι ψηλά αλλά το ηθικό στα τάρταρα, αποχωρούμε, αλλά τους παρακολουθούμε. Και άντε τους παρακολουθούμε; Ως τι; Και έπειτα γιατί να δώσει κάποιος αξία, σημασία, χώρο σε κάποιον ο οποίος αποφεύγει την εκλογική αναμέτρηση, πόσο μάλλον όταν παρουσιάζεται αυτάρεσκα ως υπεράνω του;

Για να μιλήσω πιο ωμά και ξεκάθαρα: να τρέξω να δώσω τον προεκλογικό αγώνα για χάριν του ΠΑΣΟΚ και του Λοβέρδου, μπορούσα να το κάνω, θεωρητικά. Δεν χρειαζομουν/αι τις υποδείξεις ή τις ευλογίες διαφόρων στελεχών των 58 για να το κάνω. Να λείπουν οι πατερούληδες. Δεν ήταν ποτέ όμως αυτό το ζητούμενο ή το επιθυμητό. Το θέμα ήταν να συγκροτηθεί το δημοκρατικό μεταρρυθμιστικό κέντρο για μενα, η Κεντροαριστερά για άλλους, όπως θέλετε ονομάστε το, η Ελιά τελοσπάντων για χάριν του λόγου.

Μου προκαλεί δυσφορία, απογοήτευση και οργή να με καλούνε κάποιοι να παίξω τον ρόλο [ουτε καν διάολε του ΚΚΕ Εσωτερικού (κατέβαινε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις με υποψήφιους βλέπετε)] του νεκροθάφτη. Να παρακουλουθώ, λέει, τις διεργασίες. Να μην προτείνω κανεναν δικό μου υποψήφιο. Να αποδεχτώ όμως τους υποψηφιούς όλων των άλλων. Και παράλληλα να πανηγυρίζω ότι ειμαι ο εγγυητής των όποιων εξελίξεων. Το θέατρο του παραλόγου κανονικά και η εγωπάθεια με τον φόβο παρέα. Συγγνώμη που δεν μου αρκεί ο ρόλος του κομπάρσου ή του θεατή. Αν ζητάτε ζόμπι, σας θερμοπαρακαλώ χτυπήστε άλλες πόρτες.

Και για να γίνω πιο σαφής, αναμένω την συνεδρίαση των 58 για να βγάλω τα όποια τελικά συμπεράσματά μου. Εύχομαι να υπολογίσουν ότι κάποιοι βαρεθήκαμε τις αμπελοφιλοσοφίες. Υπάρχει ένας κόσμος που πιστεύει περισσότερο στη σύνθεση παρά στην "καθαρότητα", επιθυμεί να εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση, δεν εμπιστεύεται τους Μεσσίες, θέλει σαφή οργανωτική δομή και εκτιμά ότι μόνον όλοι μαζί μπορούμε να αναχαιτίσουμε το φαιοκόκκινο μέτωπο της μισαλλοδοξίας, τον στείρο δικομματισμό (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ).

"Συντροφοι" στο τέλος της ημέρας δώστε μας επιτέλους και κατι να ψηφίσουμε. Συνομιλητές για την σοσιαλδημοκρατία, την αριστερά, τον φιλελευθερισμό έχουμε στην καθημερινότητά μας και υπάρχουν ουκ ολίγα βιβλία και άρθρα, δόξασι. Στην κάλπη θα μας δώσετε φωνή και λόγο ή θα μας πείτε το γνωστό "δυστυχώς αποτύχαμεν, γιατί οι άλλοι δεν ήσαν έτοιμοι"; Πάλι ξεκρέμαστοι; Σκεφτείτε το. Τα περιθώρια εξαντλούνται και οι αντοχές επίσης.

Και όχι δεν μας αρκεί ότι διαψεύστηκαν σήμερα αυτοί που έλεγαν ότι οι περιβόητοι 58  ήταν ουρά του ΠΑΣΟΚ και απλά ήρθαν για να το σώσουν. Δεν ειναι το θέμα το ΠΑΣΟΚ. Εμείς είμαστε το πρόβλημα και αυτό δημιουργεί αρνητικούς κραδασμούς σε ένα κόσμο που περιμένει στωικά από κάπου να πιαστεί. Μην γελιέστε, όμως, δεν θέλει να πιάσει "σωσίβια". Και κρίση έχει και άποψη για τα πράγματα.

Σήμερα αυτόν τον κόσμο δεν τον ενθουσιάσατε, αντίθετα είτε τον απογοητεύσατε, είτε τον εκνευρίσατε, είτε τον στείλατε να τον σαρκαστούν, να τον χλευάσουν ή να τον μειώσουν οι ουκ ολίγοι καλοθελητές τόσο από τον φιλελεύθερο χώρο, όσο και ιδίως από την αριστερά. Σε κανέναν δεν αρέσει να τον αποκαλούν ανέκδοτο, ως γνωστόν. Φάουλ συντροφοι, από κάθε άποψη, οτιδήποτε και αν αποφασίσετε. Παρουσιαστήκατε ο ένας να φάει τα μάτια του άλλου, ο ένας να μιλάει εκ μέρους όλων, χωρίς καν να το ξέρουν οι "όλοι", ένα αλαλούμ κοινώς. Και αυτό, ειδικά στην παρούσα φάση, δεν περνάει απαρατήρητο, ούτε ασχολίαστο. Ούτε στο ντούκου.

Αν δεν επικεντρωθείτε στην αποσαφήνιση του πολιτικού προτάγματος και της οργάνωσής του, τότε τον ζωτικό  χώρο στον οποιο απευθύνεστε είτε θα τον χάσετε, είτε θα τον συρρικνώσετε. Αυτό θέλετε; Αυτό είναι το ζητούμενο;