Σήμερα, κάθε χρόνο, άλλοι εύχονται, κάποιοι σαρκάζονται, μερικοι στοχοποιούν και πολλοί νοσταλγούν. Ο καθένας όπως ξέρει και μπορεί. Υπάρχει φυσικα και μια άλλη κατηγορία αυτών που δουλεύουν και δεν έχουν το περιθώριο ούτε να γελοιοποιήσουν, ούτε να φιλοσοφήσουν. Σε καθε περίπτωση έχει ενδιαφέρον να διαβάζει κανείς το πώς εκλαμβάνει κάποιος/α την Μ. Εβδομάδα και ιδίως την Κυριακη της Ανάστασης.
Στο δικο μου το περιβάλλον ημουν θεατης δυο απολύτως αντιφατικών σκηνών. Απο τη μια οι θρήσκοι να ψέλνουν και να προσεύχονται ώρες στην εκκλησια ή πιο συχνά σε μοναστήρια. Και από την άλλη οι άθεοι να φτιάχνουν τσουρέκια, κουλούρια, μαγειρίτσα (Αγνωστικιστές δεν διεθεται, ευτυχως-δυστυχως, η παρέα ή η οικογένεια.). Συμβιώνουμε τόσα χρόνια. Όχι χωρις διαφωνιες ή διαπληκτισμούς, αλλα κυρίως λόγω παιδείας και κουλτούρας που προσδιορίζονται περισσότερο απο την κοινωνικοποίηση και την ιδιαιτερότητα κάθε ατόμου, παρά απο δόγματα και αφορισμούς.
Τούτων λεχθέντων δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει είτε το ύφος του ξερόλα εκείνων των Χριστιανών που θίγονται με το παραμικρό και δεν εκλαμβάνουν την πίστη ως μια προσωπική διαδικασία, αλλα περισσότερο ως ενα μοναδικό γεγονός του οποίου την σημασία οφείλουν να αποδεχτούν οι πάντες, είτε το κακιασμένο στυλ γραφής εκείνων των άθεων που πετροβολούν χειρότερα απο ότι στιγματίζονται απο τους καλούς -ταχα- Σαμαρείτες στην ελληνικη κοινωνία.
Ως άθεη έχω δεχτεί υβριστική, απαξιωτική, αλαζονική και ενιότε, όχι σπάνια δυστυχως, απάνθρωπη συμπεριφορά από αρκετούς θρήσκους, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Εβραίους, όχι τοσο Ινδουιστές παραδόξως τώρα που το σκέφτομαι. Ειμαι ο εύκολος στόχος για να βγάλει ο καθένας τα απωθημένα του, νομιζα νεαρότερη. Εν μέρει ναι. Δεν ειναι όμως τόσο απλό. Πλέον αντιλαμβάνομαι ότι επειδη σε κάθε θρησκεία καταλυτικο ρόλο παίζει η λεγόμενη Σωτηρία, τους είναι δυσκολο να αντιληφτούν ότι δεν θέλω να σωθώ ή ότι δεν θα σωθούμε παρέα τελοσπάντων. Εξου και το περίφημο "μα τόσο έξυπνη και καλή κοπέλα, κρίμα". Εχει πολυ ενδιαφέρον μάλιστα άτομα που διετείνονται ότι αποδεχονται το δικαίωμα σου να μην πιστεύεις, να προσπαθουν να σε πείσουν, σωνει και καλα, ότι "δεν εισαι άθεη μωρε, απλά άθρησκη, μην τα μπερδεύεις".
Οπως και να 'χει, ευτυχως τους ανθρωπους, τους μετραω οπως ελεγε κι η συγχωρεμενη η γιαγια μου, η κυρα Ιουλια, "όχι από το τι υποστηρίζουν, αλλά κυρίως από το πώς αντιδρούν σε αυτούς που δεν συμβαδίζουν". Μου πηρε χρόνια για να καταλάβω το νόημα της γιαγιαδίστικης συμβουλής. Πλεον στα 38 μου, εχω συνηθισει την υπεροψία και τον χλευασμο, τις εξομολογήσεις και τα προσωπικά μυστηρια του καθενός. Δεν με απασχολεί μόνον το τι πρεσβεύει ο καθένας, αλλα τόσο το πώς το κυοφορεί, όσο και το πώς το μεταδίδει.
Και ευτυχως, στην δικη μου παρέα και τον οικογενειακο περίγυρο, ξέραμε πάντα ότι ο καλύτερος τρόπος να αποφορτίσεις το κλίμα ήταν το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός. Και επειδή παρακολουθώ από το πρωι την αιωνια διαμαχη Χριστιανών-άθεων και σε λιγο θα δουλευω και δεν θα μπορώ ούτε καν να τσουγκρίσω το ποτήρι μου με λίγο κρασάκι ή κανα τσιπουράκι, ούτε να γευστω τσουρεκακι και αρνακι/κατσικακι -περι ορέξεως κολοκυθόπιτα, ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει- ε σκέφτηκα να μαζεψω ολιγα του Αρκα, μπας και γελάσουμε και λιγο μέρα που είναι. Η διακωμωδηση ειναι μερος της Λαμπρης και σαφεστατα δεικτης ευφυιας για 'μενα. Ευχομαι και για σας.
Χρόνια πολλά σε όλους και όλες!
Στο δικο μου το περιβάλλον ημουν θεατης δυο απολύτως αντιφατικών σκηνών. Απο τη μια οι θρήσκοι να ψέλνουν και να προσεύχονται ώρες στην εκκλησια ή πιο συχνά σε μοναστήρια. Και από την άλλη οι άθεοι να φτιάχνουν τσουρέκια, κουλούρια, μαγειρίτσα (Αγνωστικιστές δεν διεθεται, ευτυχως-δυστυχως, η παρέα ή η οικογένεια.). Συμβιώνουμε τόσα χρόνια. Όχι χωρις διαφωνιες ή διαπληκτισμούς, αλλα κυρίως λόγω παιδείας και κουλτούρας που προσδιορίζονται περισσότερο απο την κοινωνικοποίηση και την ιδιαιτερότητα κάθε ατόμου, παρά απο δόγματα και αφορισμούς.
Τούτων λεχθέντων δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει είτε το ύφος του ξερόλα εκείνων των Χριστιανών που θίγονται με το παραμικρό και δεν εκλαμβάνουν την πίστη ως μια προσωπική διαδικασία, αλλα περισσότερο ως ενα μοναδικό γεγονός του οποίου την σημασία οφείλουν να αποδεχτούν οι πάντες, είτε το κακιασμένο στυλ γραφής εκείνων των άθεων που πετροβολούν χειρότερα απο ότι στιγματίζονται απο τους καλούς -ταχα- Σαμαρείτες στην ελληνικη κοινωνία.
Ως άθεη έχω δεχτεί υβριστική, απαξιωτική, αλαζονική και ενιότε, όχι σπάνια δυστυχως, απάνθρωπη συμπεριφορά από αρκετούς θρήσκους, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Εβραίους, όχι τοσο Ινδουιστές παραδόξως τώρα που το σκέφτομαι. Ειμαι ο εύκολος στόχος για να βγάλει ο καθένας τα απωθημένα του, νομιζα νεαρότερη. Εν μέρει ναι. Δεν ειναι όμως τόσο απλό. Πλέον αντιλαμβάνομαι ότι επειδη σε κάθε θρησκεία καταλυτικο ρόλο παίζει η λεγόμενη Σωτηρία, τους είναι δυσκολο να αντιληφτούν ότι δεν θέλω να σωθώ ή ότι δεν θα σωθούμε παρέα τελοσπάντων. Εξου και το περίφημο "μα τόσο έξυπνη και καλή κοπέλα, κρίμα". Εχει πολυ ενδιαφέρον μάλιστα άτομα που διετείνονται ότι αποδεχονται το δικαίωμα σου να μην πιστεύεις, να προσπαθουν να σε πείσουν, σωνει και καλα, ότι "δεν εισαι άθεη μωρε, απλά άθρησκη, μην τα μπερδεύεις".
Οπως και να 'χει, ευτυχως τους ανθρωπους, τους μετραω οπως ελεγε κι η συγχωρεμενη η γιαγια μου, η κυρα Ιουλια, "όχι από το τι υποστηρίζουν, αλλά κυρίως από το πώς αντιδρούν σε αυτούς που δεν συμβαδίζουν". Μου πηρε χρόνια για να καταλάβω το νόημα της γιαγιαδίστικης συμβουλής. Πλεον στα 38 μου, εχω συνηθισει την υπεροψία και τον χλευασμο, τις εξομολογήσεις και τα προσωπικά μυστηρια του καθενός. Δεν με απασχολεί μόνον το τι πρεσβεύει ο καθένας, αλλα τόσο το πώς το κυοφορεί, όσο και το πώς το μεταδίδει.
Και ευτυχως, στην δικη μου παρέα και τον οικογενειακο περίγυρο, ξέραμε πάντα ότι ο καλύτερος τρόπος να αποφορτίσεις το κλίμα ήταν το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός. Και επειδή παρακολουθώ από το πρωι την αιωνια διαμαχη Χριστιανών-άθεων και σε λιγο θα δουλευω και δεν θα μπορώ ούτε καν να τσουγκρίσω το ποτήρι μου με λίγο κρασάκι ή κανα τσιπουράκι, ούτε να γευστω τσουρεκακι και αρνακι/κατσικακι -περι ορέξεως κολοκυθόπιτα, ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει- ε σκέφτηκα να μαζεψω ολιγα του Αρκα, μπας και γελάσουμε και λιγο μέρα που είναι. Η διακωμωδηση ειναι μερος της Λαμπρης και σαφεστατα δεικτης ευφυιας για 'μενα. Ευχομαι και για σας.
Χρόνια πολλά σε όλους και όλες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου