1) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν πιστεύω επουδενί στην περίφημη «άμεση δημοκρατία» του πλήθους ετερόκλιτων στοιχείων που επενδύουν στα θολά νερά της άγνοιας, της συναισθηματικής φόρτισης μεγάλης μερίδας πολιτών και με επιθετικό κυρίως λόγο, εμπαθείς προσωπικές αιχμές εναντίον όσων έχουν διαφορετική γνώμη για τις εξελίξεις, ύβρεις για τον κοινοβουλευτισμό, υποστηρίζουν πως με φιέστες και μαξιμαλιστικούς πύρινους λόγους θα καθορίσουν τις χ, ψ διαπραγματεύσεις.
Αυτό δεν σημαίνει πως θεωρώ τους χειρισμούς της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σωστούς. Τουναντίον. Έπρεπε να προηγηθεί συνεννόηση των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, συνάντηση των πολιτικών αρχηγών για τη διαμόρφωση εθνικής γραμμής και στρατηγικής στη βάση τόσο της σύνθετης ονομασίας για κάθε χρήση, όσο και της απάλειψης των αλυτρωτικών αναφορών στα επίσημα έγγραφα. Δυστυχώς είχαμε, αντιθέτως, θεατρινισμούς με την Εκκλησία, πλήρη απαξίωση του Κοινοβουλίου και αντιφατικές δηλώσεις από πληθώρα κυβερνητικών στελεχών. Επί της ουσίας ο κ. Τσίπρας ξεκίνησε μια διαπραγμάτευση χωρίς σαφείς θέσεις, χωρίς την υποστήριξη του κυβερνητικού του εταίρου, του κ. Καμμένου, χωρίς καν να ενημερώσει θεσμικά ως όφειλε. Πόλωσε, δίχασε και ακόμα δεν γνωρίζουμε σε ποια βάση και τι ακριβώς διαπραγματεύεται. Συζητάμε επί 3 βδομάδες διαρροές, πολιτικές ερμηνείες στελεχών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δημοσιογραφικές αναλύσεις, αλλά επί της ουσίας δεν γνωρίζουμε από τους αρμοδίους επίσημα τίποτε πέραν ευχολογίων και τσιτάτων.
2) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί θεωρώ πως η εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν ασκείται στις πλατείες και στα πεζοδρόμια. Τα εθνικά ζητήματα δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο πλακάτ, συνθημάτων, κραυγών, λεκτικών πυροτεχνημάτων και χειρονομιών.
Αν μάλιστα κανείς ανατρέξει ιστορικά θα αντιληφθεί ότι των γνωστών «εθνικών συλλαλητηρίων» στο παρελθόν ακολουθούσαν σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια τραγικές καταστροφές. Θέλετε την περίοδο του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897 (δεν είναι τυχαία γνωστός και ως Μαύρο '97 ή ο Ατυχής πόλεμος); Θέλετε μήπως την περίοδο του περίφημου Εθνικού Διχασμού (1914-1917) που συντέλεσε μεταξύ άλλων έπειτα και στην Μικρασιατική Καταστροφή; Θέλετε το 1992 που οδήγησαν στην άρνηση του πακέτου Πινέιρο ακυρώνοντας επί της ουσίας τη δυνατότητα λύσης του προβλήματος με πολύ ευνοϊκότερους, τότε, όρους για μας; Ή μήπως θέλετε το 2011 με τους Αγανακτισμένους που μας «χάρισαν» πέραν της σάρωσης του εθνικολαϊκισμού στο δημόσιο λόγο, μεταξύ άλλων και την ΧΑ στο κοινοβούλιο; Για να μην αναφερθούμε στο 2015 με το δημοψήφισμα-φιάσκο, που τελικά τις φιέστες της πλατείας Συντάγματος τις πληρώσαμε πολιτικά και οικονομικά πανάκριβα τον Ιούλιο του ιδίου έτους.
Αυτά ενδεικτικά, καθώς ορισμένοι υποκρίνονται πως τάχα δεν έχουμε ξαναζήσει «μεγαλειώδεις στιγμές εθνικής ανάτασης». Κουροφέξαλα με το συμπάθιο, αλλά είμαστε δυστυχώς για πολλοστή φορά θεατές ενός παραληρηματικού μετώπου που φαντασιώνεται ότι ο όγκος μια διαδήλωσης καθορίζει αποφασιστικά, αν όχι τελεσίδικα τις διεθνείς σχέσεις στην κατεύθυνση μάλιστα που επιθυμούν οι υποκινητές της (διαδήλωσης). Η πραγματικότητα, πάντως, βρίθει παραδειγμάτων περί του αντιθέτου.
3) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί απλούστατα δεν φοβάμαι. Δεν νιώθω επουδενί απειλή από ένα μικρό και με τεράστια πολιτικά και οικονομικά προβλήματα κράτος στα βόρια σύνορά μας. Δεν τρέμω ότι θα κάνουν ντου τα Σκόπια στη Θεσσαλονίκη, για να το πω λαϊκιστί. Για την ακρίβεια με πιάνουν τα γέλια και μόνον στη σκέψη όλων των παραπάνω. Τα βρίσκω όχι απλά γελοία, αλλά δυστυχώς την καλύτερη τροφή για τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους της FYROM. Δεν επιθυμώ, λοιπόν, σε καμία περίπτωση να ενισχύσω τέτοια στοιχεία. Αγωνιώ αντιθέτως με την έξαρση του αλβανικού εθνικισμού, τις εξελίξεις στη Τουρκία και τις εντάσεις στην Μέση Ανατολή. Θεωρώ πως αλλού εντοπίζονται οι «απειλές» και σαφέστατα αλλού η πολιτική ηγεσία του τόπου μου θα έπρεπε να δίνει βάση και προσοχή.
4) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν θέλω με τίποτε να βρεθώ «συνοδοιπόρος» Χρυσαυγιτών και διαφόρων εθνικιστών, αν όχι φασιστοειδών. Και μπορεί η πλειοψηφία σήμερα στο εν λόγω συλλαλητήριο να αποδοκιμάζει τέτοιες ομάδες –θέλω να πιστεύω-, όμως η ιδέα ότι λίγο πιο κάτω ή δίπλα θα είναι ΚΑΙ αυτά τα γκρουπ ατόμων, όχι απλά με βρίσκει τρομερά αντίθετη στο να παρευρεθώ, αλλά μου προκαλεί εντονότατη δυσφορία και προβληματισμό. Και εξηγούμαι.
Δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο περίπτωση να «κανονικοποιήσω» με την παρουσία μου νεοναζιστικά στοιχεία λες και διαδηλώνουν με τον κρίνο στο χέρι και δεν τρέχει κάστανο. Η ακροδεξιά πρέπει να απομονώνεται όχι μόνον λεκτικά, αλλά και ουσιαστικά/πρακτικά. Είδαμε και στους Αγανακτισμένους τι έγινε. Η «συνύπαρξη» της κάτω και της άνω πλατείας δεν ήταν τελικά αμελητέα. Ξέρουμε πού οδήγησε και πώς κατέληξε: σε ενίσχυση, όχι αφανισμό, των νεοναζιστών, στον τρόμο των Ταγμάτων Εφόδου, στην είσοδο της ΧΑ στο Κοινοβούλιο και σε σπιράλ απειλών των φασιστοειδών σε κάθε έκφανση του δημόσιου και πολιτικού βίου. Τα περίφημα «περιθωριακά στοιχεία» -ορολογία που χρησιμοποιούν κάποιοι ως καραμέλα για να υποβαθμίσουν την παρουσία ακροδεξιών στο συλλαλητήριο- παύουν να είναι στο περιθώριο, αλλά έρχονται αντιθέτως με ορμή στο προσκήνιο, αν όχι στο επίκεντρο, όταν τους δίνεις χώρο και χρόνο, αν όχι ανέχεσαι την παρουσία τους.
Ειλικρινά απορώ με την άνεση που αντιμετωπίζονται από ορισμένους «φιλελεύθερους» ωσάν το 2011 να μην συνέβη ή οτιδήποτε το ακολούθησε να μην παίζει ουδόλως ρόλο. Στο νταβαντούρι με σημαίες, περικεφαλαίες και τύμπανα, δεν μπορείς να ασκήσεις πραγματιστική πολιτική επιρροή, που διαβάζω. Δεν πιάνεις πολιτική συζήτηση σε βάθος στα συλλαλητήρια. Μην έχουμε αυταπάτες. Η μάχη του «να μην αφεθεί ο κοσμάκης βορά στα ακροδεξιά στοιχεία» δεν δίνεται στον δρόμο… παρέα με το μπλοκ των Χρυσαυγιτών, αλλά νωρίτερα με την σαφή αντίθεση και διαχωρισμό από αυτά. Γι’ αυτό το λόγο, θεωρώ τραγικό λάθος να παρευρεθούν σήμερα στο συλλαλητήριο μέλη του κοινοβουλίου από το δημοκρατικό τόξο. Στη συνείδηση πολλών θα μείνει στο τέλος το γνωστό «έλα μωρέ δεν είναι επικίνδυνοι τελικά, αφού και οι άλλοι τα ίδια λένε με αυτούς, αλλά πιο κόσμια». Αντιλαμβανόμαστε τι γαλουχείται κατά αυτόν τον τρόπο; Έχουμε άραγε συναίσθηση ότι καλλιεργείται έτσι η αντίληψη ότι η ΧΑ και η κάθε ΧΑ παρουσιάζεται ως κάτι «λαϊκό», κι όχι εξτρεμιστικό; Η ακροδεξιά δεν πρέπει να ταυτίζεται ως κάτι οικείο.
5) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν με πείθουν οι διοργανωτές του. Δεν χρειάζομαι καθοδήγηση ή διαφώτιση με λεκτικά πυροτεχνήματα τύπου: «δεν γίνεται να έχουμε προγόνους λιοντάρια κι εμείς να είμαστε κότες», «να επιβάλλουμε την βούλησή μας με κάθε τρόπο». Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο με την κα. Γεωργία Μπιτάκου παραδείγματος χάριν, ομολογώ. Οι υπόλοιποι, με τις ομιλίες που άκουσα από το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη τόσο του Νίκου Λυγερού, του Φράγκου Φραγκούλη, όσο και του Όθωνα Ιακωβίδη, ενδεικτικά, όχι απλά με τρομάζουν, αλλά μου προκαλεί έντονη ανησυχία του πόσο εύκολα αφορίζουν. Ακούγοντάς τους στα ραδιόφωνα και στα τηλεοπτικά πάνελ έμεινα έκπληκτη, αν όχι εμβρόντητη, με τον βαθμό του απολιτίκ που προβάλλουν με έντονα όμως τα κλισέ της Ψαροκώσταινας, τύπου περί μοναδικότητας του περιούσιου λαού που όλοι του χρωστούν και γι' αυτό τον επιβουλεύονται. Επίσης φρίττω στην κυριολεξία στην ιδέα ότι Ομάδα εφέδρων καταδρομέων «ΟΔΕΥΩ» (ΟΜΑΣ ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ ΕΞΟΡΜΗΣΕΩΝ ΥΨΙΣΤΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ) και μέλη της «Ασπίδας Εθνικής Σωτηρίας» θα συμμετάσχουν στην περιφρούρηση του συλλαλητηρίου.
6) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν έχω καμία διάθεση να εκτονωθώ. Πολιτικά δεν λειτουργώ εν θερμώ και με συναισθηματισμούς. Είμαι από εκείνους τους πολίτες που δεν αναζητώ συνθήματα για να πιαστώ και ξινίζω όταν με αντιμετωπίζουν σαν πρόβατο στο μαντρί ή για σφαγή. Οπότε όχι, ούτε έχω διάθεση να ουρλιάξω, ούτε να σιχτιρίσω. Την δυσφορία μου προς την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την διατυπώνω με επιχειρήματα γραπτώς ανά διαστήματα και λεκτικώς σε οικείους και μη. Γνωστό τοις πάσι. Επιθυμώ να φύγουν δημοκρατικά κι όχι με φάσκελα, βρισιές και κρεμάλες. Και στο κάτω-κάτω στο ίδιο συλλαλητήριο θα βρεθούν και πολλά κυβερνητικά στελέχη των ΑΝΕΛ όπως πήγαν και στης Θεσσαλονίκης, οπότε τι σόι εκτόνωση εναντίον της κυβέρνησης θα είναι αυτή όταν θα είναι αγκαζέ με κυβερνητικά στελέχη; Μιλάμε για το απόλυτο θέατρο του παραλόγου.
7) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι η εθνική υπερηφάνεια οικοδομείται κυρίως στο παρόν σε ενεστώτα χρόνο και όχι σε περασμένα μεγαλεία. Και εγώ κοιτώντας γύρω μου δεν βλέπω και πολλά για να υπερηφανευτώ, αλλά κυρίως για να ντραπώ. Η παρελθοντολαγνεία και η προγονοπληξία που τείνουν να πάρουν μορφή επιδημίας σε μια χώρα με υπό κατάρρευση το εκπαιδευτικό και το υγειονομικό της σύστημα, υποδηλώνουν αδυναμία αντιμετώπισης των κρίσιμων και ουσιαστικών προβλημάτων της. Κι εγώ δεν είμαι ευθυνόφοβη. Με απασχολεί πολύ περισσότερο το παρόν παρά να ανατρέχω στο παρελθόν για να παραμυθιάζομαι. Την πραγματικότητα έχω μάθει να μην την αποφεύγω, αλλά να την αντιμετωπίζω. Ως γνωστόν «ο ανόητος παρηγορείται με το παρελθόν, ο ολιγόνους με το μέλλον, ο έξυπνος με το παρόν». Και ο νοών νοείτω.
8) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν επιθυμώ να συμμετάσχω σε κάτι τόσο μονοδιάστατο και διχαστικό. Με αφορούν πιο ευρύτερα σχήματα. Π.χ. στο Μένουμε Ευρώπη, συμμετείχα πρωτίστως γιατί ένιωθα και νιώθω ότι ανήκω σε κάτι πιο ευρύτερο από τα στενά εθνικά όρια, κάτι που ενώνει περισσότερο τους λαούς παρά τους διχάζει. Επιθυμώ να συνυπάρχω κι όχι να περιχαρακώνομαι. Αντιλαμβάνομαι τις διαφορές, σέβομαι τις ιδιαιτερότητες, αλλά για πολλοστή φορά είμαι πολίτης του κόσμου, Ευρωπαία, ελληνικής ιθαγένειας και με απασχολεί ο τόπος μου να είναι κινητήριος μοχλός θετικών εξελίξεων διεθνώς, όχι τροχοπέδη και παρίας που τσιρίζει, ενώ έχει την χούφτα ανοιχτή ζητώντας μονίμως και μόνον χρήματα. Πιο οξύμωρο δεν γίνεται. Θα ήθελα τη χώρα μου να πρωτοστατεί στην ομαλοποίηση στα Βαλκάνια κι όχι να πυροδοτεί ντόμινο εθνικισμών και μαξιμαλισμών.
9) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί αν και είμαι κατά το ήμισυ από τη Μακεδονία, ασκώ τα εκλογικά μου δικαιώματα στη Θεσσαλονίκη ανελλιπώς από το 1996 οπότε και μου δόθηκε το δικαίωμα ψήφου, θέλω τη Βόρεια Ελλάδα να βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο οικονομικά κι όχι φοβικά ή με πολεμικές ιαχές. Δεν της ταιριάζει αυτή η μίζερη εικόνα. Έχει, αν θέλει, πολύ πιο όμορφο μέλλον να οικοδομήσει, από ότι παρελθόν. Αρνούμαι να μπω σε αυτή τη λογική της ηττοπάθειας και της μισαλλοδοξίας.
10) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί η διαστρέβλωση της Ιστορίας έχει φτάσει σε ακραία επίπεδα εκατέρωθεν και επί της ουσίας έχουμε ήδη χάσει εδώ και καιρό την όποια «μάχη» με δική μας κυρίως υπαιτιότητα. Προσπαθούμε τώρα να αλλάξει το όνομα μιας χώρας που ήδη έχουμε αποδεχτεί να ονομάζουμε FYROM και εμπεριέχει ως γνωστόν την λέξη Μακεδονία, ενώ πλειάδα χωρών την αποκαλούν εδώ και χρόνια μόνον έτσι. Μην δουλευόμαστε λοιπόν άλλο μεταξύ μας. Μικρός αυτός ο τόπος πια για να χωρέσει τόσους «κομπάρσους».
Τούτων λεχθέντων η επίκληση του λαού είναι λάθος να διεκδικείται μόνον από όσους θα πάνε σήμερα στο συλλαλητήριο. Ναι, να παρευρεθούν, όσοι και όσες το επιθυμούν. Αλλοίμονο. Απολύτως σεβαστό. Ουδόλως κατανοητόν όμως, θα μου επιτρέψετε . Όπως έχουν δικαίωμα να εκφράσουν τις απόψεις τους οι συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο, έτσι κι εμείς οι υπόλοιποι, που διαφωνούμε, έχουμε κάθε δικαίωμα να τους κρίνουμε και να εγείρουμε ενστάσεις. Στον λαό ανήκουμε κι εμείς υπόψιν. Δεν είμαστε ούτε ευκαταφρόνητοι ποσοστιαία, ούτε προδότες της χώρας που άκουσα και πραγματικά «πάγωσα». Στη δημοκρατία υπάρχουν και διαφωνίες και λεκτικοί διαξιφισμοί. Ειλικρινά, εύχομαι όλα να κυλήσουν ομαλά σήμερα. Να μην έχουμε ακρότητες και βίαια περιστατικά. Μόνον αυτό πια, γιατί στα υπόλοιπα, η μπάλα έχει ούτως ή άλλως χαθεί, δυστυχώς.
Αυτό δεν σημαίνει πως θεωρώ τους χειρισμούς της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σωστούς. Τουναντίον. Έπρεπε να προηγηθεί συνεννόηση των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, συνάντηση των πολιτικών αρχηγών για τη διαμόρφωση εθνικής γραμμής και στρατηγικής στη βάση τόσο της σύνθετης ονομασίας για κάθε χρήση, όσο και της απάλειψης των αλυτρωτικών αναφορών στα επίσημα έγγραφα. Δυστυχώς είχαμε, αντιθέτως, θεατρινισμούς με την Εκκλησία, πλήρη απαξίωση του Κοινοβουλίου και αντιφατικές δηλώσεις από πληθώρα κυβερνητικών στελεχών. Επί της ουσίας ο κ. Τσίπρας ξεκίνησε μια διαπραγμάτευση χωρίς σαφείς θέσεις, χωρίς την υποστήριξη του κυβερνητικού του εταίρου, του κ. Καμμένου, χωρίς καν να ενημερώσει θεσμικά ως όφειλε. Πόλωσε, δίχασε και ακόμα δεν γνωρίζουμε σε ποια βάση και τι ακριβώς διαπραγματεύεται. Συζητάμε επί 3 βδομάδες διαρροές, πολιτικές ερμηνείες στελεχών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δημοσιογραφικές αναλύσεις, αλλά επί της ουσίας δεν γνωρίζουμε από τους αρμοδίους επίσημα τίποτε πέραν ευχολογίων και τσιτάτων.
2) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί θεωρώ πως η εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν ασκείται στις πλατείες και στα πεζοδρόμια. Τα εθνικά ζητήματα δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο πλακάτ, συνθημάτων, κραυγών, λεκτικών πυροτεχνημάτων και χειρονομιών.
Αν μάλιστα κανείς ανατρέξει ιστορικά θα αντιληφθεί ότι των γνωστών «εθνικών συλλαλητηρίων» στο παρελθόν ακολουθούσαν σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια τραγικές καταστροφές. Θέλετε την περίοδο του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897 (δεν είναι τυχαία γνωστός και ως Μαύρο '97 ή ο Ατυχής πόλεμος); Θέλετε μήπως την περίοδο του περίφημου Εθνικού Διχασμού (1914-1917) που συντέλεσε μεταξύ άλλων έπειτα και στην Μικρασιατική Καταστροφή; Θέλετε το 1992 που οδήγησαν στην άρνηση του πακέτου Πινέιρο ακυρώνοντας επί της ουσίας τη δυνατότητα λύσης του προβλήματος με πολύ ευνοϊκότερους, τότε, όρους για μας; Ή μήπως θέλετε το 2011 με τους Αγανακτισμένους που μας «χάρισαν» πέραν της σάρωσης του εθνικολαϊκισμού στο δημόσιο λόγο, μεταξύ άλλων και την ΧΑ στο κοινοβούλιο; Για να μην αναφερθούμε στο 2015 με το δημοψήφισμα-φιάσκο, που τελικά τις φιέστες της πλατείας Συντάγματος τις πληρώσαμε πολιτικά και οικονομικά πανάκριβα τον Ιούλιο του ιδίου έτους.
Αυτά ενδεικτικά, καθώς ορισμένοι υποκρίνονται πως τάχα δεν έχουμε ξαναζήσει «μεγαλειώδεις στιγμές εθνικής ανάτασης». Κουροφέξαλα με το συμπάθιο, αλλά είμαστε δυστυχώς για πολλοστή φορά θεατές ενός παραληρηματικού μετώπου που φαντασιώνεται ότι ο όγκος μια διαδήλωσης καθορίζει αποφασιστικά, αν όχι τελεσίδικα τις διεθνείς σχέσεις στην κατεύθυνση μάλιστα που επιθυμούν οι υποκινητές της (διαδήλωσης). Η πραγματικότητα, πάντως, βρίθει παραδειγμάτων περί του αντιθέτου.
3) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί απλούστατα δεν φοβάμαι. Δεν νιώθω επουδενί απειλή από ένα μικρό και με τεράστια πολιτικά και οικονομικά προβλήματα κράτος στα βόρια σύνορά μας. Δεν τρέμω ότι θα κάνουν ντου τα Σκόπια στη Θεσσαλονίκη, για να το πω λαϊκιστί. Για την ακρίβεια με πιάνουν τα γέλια και μόνον στη σκέψη όλων των παραπάνω. Τα βρίσκω όχι απλά γελοία, αλλά δυστυχώς την καλύτερη τροφή για τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους της FYROM. Δεν επιθυμώ, λοιπόν, σε καμία περίπτωση να ενισχύσω τέτοια στοιχεία. Αγωνιώ αντιθέτως με την έξαρση του αλβανικού εθνικισμού, τις εξελίξεις στη Τουρκία και τις εντάσεις στην Μέση Ανατολή. Θεωρώ πως αλλού εντοπίζονται οι «απειλές» και σαφέστατα αλλού η πολιτική ηγεσία του τόπου μου θα έπρεπε να δίνει βάση και προσοχή.
4) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν θέλω με τίποτε να βρεθώ «συνοδοιπόρος» Χρυσαυγιτών και διαφόρων εθνικιστών, αν όχι φασιστοειδών. Και μπορεί η πλειοψηφία σήμερα στο εν λόγω συλλαλητήριο να αποδοκιμάζει τέτοιες ομάδες –θέλω να πιστεύω-, όμως η ιδέα ότι λίγο πιο κάτω ή δίπλα θα είναι ΚΑΙ αυτά τα γκρουπ ατόμων, όχι απλά με βρίσκει τρομερά αντίθετη στο να παρευρεθώ, αλλά μου προκαλεί εντονότατη δυσφορία και προβληματισμό. Και εξηγούμαι.
Δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο περίπτωση να «κανονικοποιήσω» με την παρουσία μου νεοναζιστικά στοιχεία λες και διαδηλώνουν με τον κρίνο στο χέρι και δεν τρέχει κάστανο. Η ακροδεξιά πρέπει να απομονώνεται όχι μόνον λεκτικά, αλλά και ουσιαστικά/πρακτικά. Είδαμε και στους Αγανακτισμένους τι έγινε. Η «συνύπαρξη» της κάτω και της άνω πλατείας δεν ήταν τελικά αμελητέα. Ξέρουμε πού οδήγησε και πώς κατέληξε: σε ενίσχυση, όχι αφανισμό, των νεοναζιστών, στον τρόμο των Ταγμάτων Εφόδου, στην είσοδο της ΧΑ στο Κοινοβούλιο και σε σπιράλ απειλών των φασιστοειδών σε κάθε έκφανση του δημόσιου και πολιτικού βίου. Τα περίφημα «περιθωριακά στοιχεία» -ορολογία που χρησιμοποιούν κάποιοι ως καραμέλα για να υποβαθμίσουν την παρουσία ακροδεξιών στο συλλαλητήριο- παύουν να είναι στο περιθώριο, αλλά έρχονται αντιθέτως με ορμή στο προσκήνιο, αν όχι στο επίκεντρο, όταν τους δίνεις χώρο και χρόνο, αν όχι ανέχεσαι την παρουσία τους.
Ειλικρινά απορώ με την άνεση που αντιμετωπίζονται από ορισμένους «φιλελεύθερους» ωσάν το 2011 να μην συνέβη ή οτιδήποτε το ακολούθησε να μην παίζει ουδόλως ρόλο. Στο νταβαντούρι με σημαίες, περικεφαλαίες και τύμπανα, δεν μπορείς να ασκήσεις πραγματιστική πολιτική επιρροή, που διαβάζω. Δεν πιάνεις πολιτική συζήτηση σε βάθος στα συλλαλητήρια. Μην έχουμε αυταπάτες. Η μάχη του «να μην αφεθεί ο κοσμάκης βορά στα ακροδεξιά στοιχεία» δεν δίνεται στον δρόμο… παρέα με το μπλοκ των Χρυσαυγιτών, αλλά νωρίτερα με την σαφή αντίθεση και διαχωρισμό από αυτά. Γι’ αυτό το λόγο, θεωρώ τραγικό λάθος να παρευρεθούν σήμερα στο συλλαλητήριο μέλη του κοινοβουλίου από το δημοκρατικό τόξο. Στη συνείδηση πολλών θα μείνει στο τέλος το γνωστό «έλα μωρέ δεν είναι επικίνδυνοι τελικά, αφού και οι άλλοι τα ίδια λένε με αυτούς, αλλά πιο κόσμια». Αντιλαμβανόμαστε τι γαλουχείται κατά αυτόν τον τρόπο; Έχουμε άραγε συναίσθηση ότι καλλιεργείται έτσι η αντίληψη ότι η ΧΑ και η κάθε ΧΑ παρουσιάζεται ως κάτι «λαϊκό», κι όχι εξτρεμιστικό; Η ακροδεξιά δεν πρέπει να ταυτίζεται ως κάτι οικείο.
5) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν με πείθουν οι διοργανωτές του. Δεν χρειάζομαι καθοδήγηση ή διαφώτιση με λεκτικά πυροτεχνήματα τύπου: «δεν γίνεται να έχουμε προγόνους λιοντάρια κι εμείς να είμαστε κότες», «να επιβάλλουμε την βούλησή μας με κάθε τρόπο». Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο με την κα. Γεωργία Μπιτάκου παραδείγματος χάριν, ομολογώ. Οι υπόλοιποι, με τις ομιλίες που άκουσα από το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη τόσο του Νίκου Λυγερού, του Φράγκου Φραγκούλη, όσο και του Όθωνα Ιακωβίδη, ενδεικτικά, όχι απλά με τρομάζουν, αλλά μου προκαλεί έντονη ανησυχία του πόσο εύκολα αφορίζουν. Ακούγοντάς τους στα ραδιόφωνα και στα τηλεοπτικά πάνελ έμεινα έκπληκτη, αν όχι εμβρόντητη, με τον βαθμό του απολιτίκ που προβάλλουν με έντονα όμως τα κλισέ της Ψαροκώσταινας, τύπου περί μοναδικότητας του περιούσιου λαού που όλοι του χρωστούν και γι' αυτό τον επιβουλεύονται. Επίσης φρίττω στην κυριολεξία στην ιδέα ότι Ομάδα εφέδρων καταδρομέων «ΟΔΕΥΩ» (ΟΜΑΣ ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ ΕΞΟΡΜΗΣΕΩΝ ΥΨΙΣΤΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ) και μέλη της «Ασπίδας Εθνικής Σωτηρίας» θα συμμετάσχουν στην περιφρούρηση του συλλαλητηρίου.
6) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν έχω καμία διάθεση να εκτονωθώ. Πολιτικά δεν λειτουργώ εν θερμώ και με συναισθηματισμούς. Είμαι από εκείνους τους πολίτες που δεν αναζητώ συνθήματα για να πιαστώ και ξινίζω όταν με αντιμετωπίζουν σαν πρόβατο στο μαντρί ή για σφαγή. Οπότε όχι, ούτε έχω διάθεση να ουρλιάξω, ούτε να σιχτιρίσω. Την δυσφορία μου προς την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την διατυπώνω με επιχειρήματα γραπτώς ανά διαστήματα και λεκτικώς σε οικείους και μη. Γνωστό τοις πάσι. Επιθυμώ να φύγουν δημοκρατικά κι όχι με φάσκελα, βρισιές και κρεμάλες. Και στο κάτω-κάτω στο ίδιο συλλαλητήριο θα βρεθούν και πολλά κυβερνητικά στελέχη των ΑΝΕΛ όπως πήγαν και στης Θεσσαλονίκης, οπότε τι σόι εκτόνωση εναντίον της κυβέρνησης θα είναι αυτή όταν θα είναι αγκαζέ με κυβερνητικά στελέχη; Μιλάμε για το απόλυτο θέατρο του παραλόγου.
7) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι η εθνική υπερηφάνεια οικοδομείται κυρίως στο παρόν σε ενεστώτα χρόνο και όχι σε περασμένα μεγαλεία. Και εγώ κοιτώντας γύρω μου δεν βλέπω και πολλά για να υπερηφανευτώ, αλλά κυρίως για να ντραπώ. Η παρελθοντολαγνεία και η προγονοπληξία που τείνουν να πάρουν μορφή επιδημίας σε μια χώρα με υπό κατάρρευση το εκπαιδευτικό και το υγειονομικό της σύστημα, υποδηλώνουν αδυναμία αντιμετώπισης των κρίσιμων και ουσιαστικών προβλημάτων της. Κι εγώ δεν είμαι ευθυνόφοβη. Με απασχολεί πολύ περισσότερο το παρόν παρά να ανατρέχω στο παρελθόν για να παραμυθιάζομαι. Την πραγματικότητα έχω μάθει να μην την αποφεύγω, αλλά να την αντιμετωπίζω. Ως γνωστόν «ο ανόητος παρηγορείται με το παρελθόν, ο ολιγόνους με το μέλλον, ο έξυπνος με το παρόν». Και ο νοών νοείτω.
8) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί δεν επιθυμώ να συμμετάσχω σε κάτι τόσο μονοδιάστατο και διχαστικό. Με αφορούν πιο ευρύτερα σχήματα. Π.χ. στο Μένουμε Ευρώπη, συμμετείχα πρωτίστως γιατί ένιωθα και νιώθω ότι ανήκω σε κάτι πιο ευρύτερο από τα στενά εθνικά όρια, κάτι που ενώνει περισσότερο τους λαούς παρά τους διχάζει. Επιθυμώ να συνυπάρχω κι όχι να περιχαρακώνομαι. Αντιλαμβάνομαι τις διαφορές, σέβομαι τις ιδιαιτερότητες, αλλά για πολλοστή φορά είμαι πολίτης του κόσμου, Ευρωπαία, ελληνικής ιθαγένειας και με απασχολεί ο τόπος μου να είναι κινητήριος μοχλός θετικών εξελίξεων διεθνώς, όχι τροχοπέδη και παρίας που τσιρίζει, ενώ έχει την χούφτα ανοιχτή ζητώντας μονίμως και μόνον χρήματα. Πιο οξύμωρο δεν γίνεται. Θα ήθελα τη χώρα μου να πρωτοστατεί στην ομαλοποίηση στα Βαλκάνια κι όχι να πυροδοτεί ντόμινο εθνικισμών και μαξιμαλισμών.
9) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί αν και είμαι κατά το ήμισυ από τη Μακεδονία, ασκώ τα εκλογικά μου δικαιώματα στη Θεσσαλονίκη ανελλιπώς από το 1996 οπότε και μου δόθηκε το δικαίωμα ψήφου, θέλω τη Βόρεια Ελλάδα να βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο οικονομικά κι όχι φοβικά ή με πολεμικές ιαχές. Δεν της ταιριάζει αυτή η μίζερη εικόνα. Έχει, αν θέλει, πολύ πιο όμορφο μέλλον να οικοδομήσει, από ότι παρελθόν. Αρνούμαι να μπω σε αυτή τη λογική της ηττοπάθειας και της μισαλλοδοξίας.
10) Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο γιατί η διαστρέβλωση της Ιστορίας έχει φτάσει σε ακραία επίπεδα εκατέρωθεν και επί της ουσίας έχουμε ήδη χάσει εδώ και καιρό την όποια «μάχη» με δική μας κυρίως υπαιτιότητα. Προσπαθούμε τώρα να αλλάξει το όνομα μιας χώρας που ήδη έχουμε αποδεχτεί να ονομάζουμε FYROM και εμπεριέχει ως γνωστόν την λέξη Μακεδονία, ενώ πλειάδα χωρών την αποκαλούν εδώ και χρόνια μόνον έτσι. Μην δουλευόμαστε λοιπόν άλλο μεταξύ μας. Μικρός αυτός ο τόπος πια για να χωρέσει τόσους «κομπάρσους».
Τούτων λεχθέντων η επίκληση του λαού είναι λάθος να διεκδικείται μόνον από όσους θα πάνε σήμερα στο συλλαλητήριο. Ναι, να παρευρεθούν, όσοι και όσες το επιθυμούν. Αλλοίμονο. Απολύτως σεβαστό. Ουδόλως κατανοητόν όμως, θα μου επιτρέψετε . Όπως έχουν δικαίωμα να εκφράσουν τις απόψεις τους οι συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο, έτσι κι εμείς οι υπόλοιποι, που διαφωνούμε, έχουμε κάθε δικαίωμα να τους κρίνουμε και να εγείρουμε ενστάσεις. Στον λαό ανήκουμε κι εμείς υπόψιν. Δεν είμαστε ούτε ευκαταφρόνητοι ποσοστιαία, ούτε προδότες της χώρας που άκουσα και πραγματικά «πάγωσα». Στη δημοκρατία υπάρχουν και διαφωνίες και λεκτικοί διαξιφισμοί. Ειλικρινά, εύχομαι όλα να κυλήσουν ομαλά σήμερα. Να μην έχουμε ακρότητες και βίαια περιστατικά. Μόνον αυτό πια, γιατί στα υπόλοιπα, η μπάλα έχει ούτως ή άλλως χαθεί, δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου