Ούτε ζέστη, ούτε κρύο;

Νίκη Συντηρητικών  και Εθνικιστών στη Σκωτία, ήττα Εργατικών, πανωλεθρία Φιλελεύθερων και σαφέστατα καταβαράθρωση των Ευρωσκεπτικιστών (σε έδρες, γιατί σε ψήφους είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο) δείχνουν τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα των Βρετανικών εκλογών.

Απογοητευμένη; Εν μέρει ναι. Και για να γίνω πιο σαφής: με την αριστερή στροφή των Εργατικών όταν εξέλεξαν τον Ed έναντι του David Μiliband (τα σενάρια παίρνουν και δίνουν εδώ και 3 ώρες με τον τελευταίο να πιέζεται από στελέχη να ξαναδιεκδικήσει την προεδρία του κόμματος. Προσωπικά θα ανοίξω σαμπάνια αν δεχτεί και κυρίως αν πάρει τα ηνία των Εργατικών. Είναι σοβαρός, με πολιτικό όραμα, δοκιμασμένος στα πιο δύσκολα, φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης με εξαιρετική πένα και εκπληκτική μεταδοτικότητα λόγου, νέος με διεθνή εμπειρία και τρομερή αποδοχή/εκτίμηση στους διεθνείς κύκλους. Δεν μπορώ ειλικρινά να σκεφτώ κάποιον πιο ενδεδειγμένο για την εν λόγω θέση.) ήταν αναμενόμενο να μην  πείσουν, να μην έχουν υψηλά ποσοστά.

Επίσης δεν με εξέπληξε η πανωλεθρία των Φιλελεύθερων. Ήταν λάθος στρατηγική επιλογή η συνεργασία με τους Συντηρητικούς εξαρχής. Όπως όμως είναι λάθος για μένα, αν και αντιλαμβάνομαι  το ορθώς ηθικά ενδεδειγμένο να παραιτηθεί απο την ηγεσία του κόμματος, να αποχωρήσει απο την πολιτική σκηνή ο Clegg, . Είναι ένα εξαιρετικό πολιτικό μυαλό και γι΄ αυτό θα ήταν κρίμα να πάει στράφι. Επειδή όμως η πολιτική είναι και υιοθέτηση των καταλλήλων συμμαχιών μεταξύ άλλων, και τα οποία λάθη πληρώνονται ακριβά, εύχομαι γρήγορα να βρουν τον βηματισμό τους οι Φιλελεύθεροι, πριν ενισχυθούν κι άλλο τα άκρα.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που ο Άγγλος Καμμένος, ο Farage, απορρίφθηκε τόσο μαζικά και τόσο καταλυτικά. Ευτυχώς οι Βρετανοί συνήλθαν κάπως και αποφάσισαν να στηρίξουν κόμματα κι όχι λαϊκίστικες περσόνες. Βέβαια μεγάλο ποσοστό πήγε στους Συντηρητικούς και στο Εθνικιστικό Κόμμα της Σκωτίας, το οποίο έχει μια χαρισματική πρόεδρο, μην γελιόμαστε (όσοι είδαν το debate στις 2/4 στο ITV καταλαβαίνουν απόλυτα τι εννοώ). Γι' αυτό δεν επιχαιρω καθόλου. Δεν θεωρώ γενικώς, πόσο μάλλον σε συνθήκες έντονης παγκοσμιοποίησης, ότι βοηθά ο εθνικισμός, ούτε πιστεύω από την άλλη ότι ο Cameron έκανε εξαιρετική δουλειά. Τουναντίον.

Εν κατακλείδι, τα ελλείμματα και το χρέος που τρέχει στη Μ. Βρετανία επιβάλουν περισσότερο από ποτέ σφικτή δημοσιονομική πολιτική. Αυτό είναι γνωστό τοις πασι. Οι απόψεις διίστανται ως προς τη διαχείριση των οικονομικών αγκαθιών και της ευρωπαϊκής ατζέντας της Μ. Βρετανίας. Το σίγουρο είναι ότι είτε εκλεγούν πανηγυρικά χωρίς ανάγκη συνεργασίας οι Συντηρητικοί, είτε πάμε στον προηγούμενο κυβερνητικό συνασπισμό, θα έχουμε το λεγόμενο δημοψήφισμα για την Ε.Ε. στην Μ. Βρετανία που βλακωδώς υποσχέθηκε ο Cameron παρασυρόμενος από τον Farage κι όχι μόνον. Και αυτό είναι πέραν από ανησυχητικό, άκρως προβληματικό όχι μόνο για την Ε.Ε. αλλά και για την ίδια την Μ. Βρετανία.

Κοινώς, μπορεί να ξίνιζε/ει η αριστερή στροφή των Εργατικών, αλλά η καταγεγραμμένη πλέον εθνικιστική στροφή της πολιτικής ατζέντας των Βρετανών είναι πολύ χειρότερη και χρήζει πολιτικής ανάλυσης, κυρίως γιατί πρεπει είμαστε έτοιμοι για το ενδεχόμενο ενίσχυσης της αποδυνάμωσης της ΕΕ από το Μεγάλο Νησί. Οι κραδασμοί είναι αναπόφευκτοι πια, δυστυχώς.