Η στάχτη

Αποχωρεί από του «58» ο Νίκος Χριστοδουλάκης, λέει. Ε, πού το πρόβλημα; Ο δρόμος ειναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, που δεν υπήρχαν/υπάρχουν κιόλας... προς τι ο ντόρος;

Μόνο 3 παρατηρήσεις γιατί κάποιοι εξακολουθούν και νομίζουν ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους ακόμη ή ότι δεν διαθέτουμε κουκουτσι μυαλό οι υπόλοιποι στους οποίους απευθύνονται κιόλας επικριτικά εκ του ασφαλούς:

1) "Ποτέ δεν μου ζητήθηκε συνεισφορά σε κάποιο θέμα ή εκδήλωση", αναφέρετε στην επιστολή αποχώρησής σας από τους 58. Συγγνώμη, αλλά αν δεν σας καλουσαν οι τοπικές επιτροπές για να μιλήσετε, αγαπητέ, προφανώς θα είχαν τους λογους τους. Ρωτήστε τους.

2) Έπειτα για τη "συνεισφορά σε κάποιο θέμα" που αναφέρεστε, κοτζάμ site με πλαίσιο να λέει ο καθένας το μακρύ και το κοντό του για μια πλειάδα θεμάτων, αλλά εσείς δεν καταφέρατε να αγγίξετε το πληκτρολόγιο; Τί περιμένατε, ειδική πρόσκληση με βουλα και στάμπες και αγγελιοφόρο για να μας πείτε την άποψή σας στο διαδίκτυο, έστω, κιόλας; Ή μήπως δεν σας έδιναν βήμα οι διάφορες εφημερίδες πανελλήνιας κυκλοφορίας για να καταθέσετε τους χ, ψ προβληματισμούς σας; Χλωμό, το κόβω.

3) Αν πάλι αναφέρεστε, διόλου απίθανο, στους υπόλοιπους 58 ότι δεν επικοινώνησαν μαζί σας, συγγνώμη it takes to tango, αλλά και πάλι αφού λέτε ότι από τον "περασμένο Δεκέμβριο σταμάτησατε να συμμετέχετε στις διαδικασίες των «58»", τώρα σας έπιασε ο πόνος και το παράπονο που σας αγνόησαν, όπως υπονοείτε; Δηλαδή από τον περασμένο Δεκέμβριο που δεν συμμετέχετε σε τίποτε, κατά δήλωσή σας, όσο το εγχείρημα λειτουργούσε ήταν όλα μέλι-γάλα, ενώ μόλις τις τελευταίες μέρες, τότε, ω τι θαύμα, θυμηθήκατε ότι σας αγνοήσαν, ότι παλιότερα ασχολούσασταν, ότι είναι αδικια που δεν σας αξιοποίησαν;

Έλεος. Λυπηθείτε μας. Και την στάχτη αφήστε την στο τζάκι, αν είναι δυνατόν.