Κλάψε, μην κλαίγεσαι όμως

Αυτή η χώρα θυμίζει όλο και περισσότερο χώρες Λατινικής Αμερικής, δυστυχώς: απαγωγές, εκφοβισμός ιδιωτικού επιχειρείν, ηρωοποιηση -αν οχι δικαιολόγηση- της τρομοκρατίας, εδραιωποιηση της ακροδεξιάς, επικράτηση λαϊκισμού και εκφασισμου του όποιου πολιτικού διαλόγου, δαιμονοποιηση οποιουδήποτε βλέπει την κρίση ως ευκαιρία να σοβαρευτούμε -αν μη τι άλλο-, θεοποίηση του βλαχομπαρόκ και κυρίως μία αστική τάξη -o ανύπαρκτος θεός να την κάνει- που επιθυμεί διακαώς την στασιμότητα, αν όχι την επιστροφή στην δραχμή.

Ναι, οι φοβικές δυνάμεις έχουν, προς το παρόν, επικρατήσει. Τίποτε, όμως, δεν τελείωσε ακόμα, θα μου επιτρέψετε. Αρνούμαι να υιοθετήσω την ατέρμονη μιρλα των συντηρητικών. Αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα, αλλά δεν μπορώ να αγνοώ και το παρόν περιμένοντας μονίμως τους άλλους ή τις προηγούμενες γενεές για να ακολουθήσω. Δεν είμαι έρμαιο, ούτε υποχείριο κανενός.

Έχω συγκροτημένη και κοστολογημένη άποψη για τα πράγματα και αυτή η χώρα είναι και δική μου, να υπενθυμίσω, όχι μόνο των φασιστοειδών, σταλινικών, θρησκόληπτων, εθνικιστών και πάσης φύσεως τρομοκρατών. Αρκετά πια με τις ανοησίες, την παρελθοντολογία και τον εκφοβισμό. O καθένας έχει τις ευθύνες που του αναλογούν και το θέμα είναι να τις αναλαμβάνει έγκαιρα. Θεατής δεν θα γίνω, αλλά ούτε και ζόμπι -έλεος πια- χάριν της υπομονής ή της οποίας συνύπαρξης (;). Και ο νοών νοείτο.